P had een tijdje geleden een interview met Veerle, een Vlaamse vrouw die verslaafd was aan de liefdesdaad en hiervoor in therapie ging. Aan de andere kant van het Kanaal loopt er echter een vrouw rond bij wie die verslaving nog iets dieper zit…
Er zijn mannen én vrouwen die het liefst zo vaak mogelijk van bil gaan. Natuurlijk kunnen zij geen enkele vaste partner vinden die dit tempo aankan, en dan wordt er tegen tweehonderd per uur scheef geschaatst.
Die ‘verslaving’ zorgt dan voor problemen in hun dagelijks leven. Deze mensen worden ontslagen, kunnen geen werk meer vinden en hun huwelijk loopt op de klippen: dat was ook bij de Vlaamse Veerle het geval.
Zeer recentelijk onderzoek heeft aangetoond dat deze mensen eigenlijk niet veel schuld hebben aan deze verslaving. Zij produceren meer van het ‘knuffelhormoon’ oxytocine, waardoor zij de haast onweerstaanbare dwang hebben om te copuleren.
The Sun sprak met Rachel, een vierendertigjarige Britse vastgoedmakelaar. En haar verslaving aan intimiteit blijkt nog een stukje dieper te zitten dan bij Veerle, wiens verhaal je HIER vindt.
“De klok aan de muur vertelt dat het elf uur ‘s ochtends is, en de man die tien minuten geleden mijn kleren uittrok, gaat plots rechtop zitten. Hij trekt zijn broek weer aan en zonder iets te zeggen begeleidt hij me naar de voordeur. Ik voel een golf van schaamte over me heen trekken.”
“Dat klinkt misschien als een slecht bevallen one-night stand, maar dit was een maandagochtend, en de man waar ik het net mee deed is een belangrijke klant. Een kwartier tevoren belde ik bij hem aan als een respectabele vastgoedmakelaar. Ik was ‘dressed to impress’. Niet om hem te verleiden, wel om de verkoop van zijn riante woonst binnen te halen.”
“Ik ben verslaafd, en deze klant was gewoon één van de vele mannen waar ik het deze week mee deed.”
“Die verslaving beheerst mijn leven. Zelfs op mijn werk ben ik niet veilig. Zelfs wanneer ik panden bezoek om die te verkopen, kan ik mezelf niet bedwingen ‘op zoek’ te zijn. Ik ben in mijn leven al meer dan eens van job veranderd en verhuisd omwille van mijn verslaving. Ik duik in bed met mijn bazen, mijn huisbazen en soms zelfs met tienerjongens.”
“Ik heb zelfs een tijdlang gevreten als een varken, om bij te komen en er onaantrekkelijk uit te zien voor mannen. Mijn opzet was deels geslaagd: ik kwàm heel wat kilo’s bij. Maar de mannen, die zeiden nog steeds geen ‘neen’ wanneer ik avances maakte.”
“Ik heb bijna geen vriendinnen, omdat ik bang ben voor mezelf. Ik heb schrik dat ik in bed zal eindigen met hun partners. Ik heb een vriend, maar we wonen niet samen, en dat is maar goed ook. Hij heeft geen weet van mijn dubbelleven. Wanneer hij dat te weten zou komen, dan zou hij kapot zijn van verdriet.”
“Met hoeveel mannen ik ‘het’ al gedaan heb? Ik ben al lang de tel kwijt. Honderden. Op een keer ging ik, tijdens mijn lunchpauze, om een broodje naar de supermarkt. Ik zei ‘hallo’ tegen een aantrekkelijke kerel die er de rekken aan het bijvullen was, enkele minuten later stond ik in het magazijn met mijn slipje aan mijn knieën.”
“Meestal heb ik rubbertjes mee in mijn handtas. Vorig jaar echter niet, toen ik met een jongeman een studio ging bezichtigen. Kort daarna kwam ik erachter dat ik chlamydia opgelopen had. Ik maakte mijn vriend wijs dat ik dat waarschijnlijk opgelopen had op zo’n vies toilet op een festival, en gelukkig geloofde hij me.”
“Toen ik voor die chlamydia naar de dokter ging, barstte ik in tranen uit. Ik vertelde haar alles, en ze verwees me door naar een specialist.”
“Ik ging hoopvol naar die eerste afspraak. Maar vanaf het moment dat ik tegenover hem zat, wist ik dat het fout zou lopen. Tijdens onze vijfde afspraak gebeurde dat ook effectief.”
“Daarna voelde ik me nog meer verward. Enerzijds wìst hij waarom ik bij hem op consultatie kwam. Hij had dus niet mogen ingaan op mijn avances, hij maakte misbruik van zijn situatie. Maar anderzijds was ik natuurlijk wel diegene die hem verleid had, en niet omgekeerd.”
