In de klimaatzaak is de redenering van het hof van beroep in Brussel eenvoudig. Onze regeringen geven in koor toe dat als de aardbol anderhalve graad opwarmt in vergelijking met 1990, er een ‘gevaarlijke opwarming’ van de aarde start.
(Door Michael Verstraeten, Vrijheid)
Er zullen dan behoorlijk wat mensen doodgaan. Het doodgaan van mensen door een fout beleid in de samenleving, dat is een schending van het recht op leven. En dus moeten die regeringen ervoor zorgen dat de mensen niet gaan sterven. Ook unisono zeggen diezelfde regeringen dat er een oplossing is: het verminderen van de CO2 in de lucht. Ook daarover is er een wetenschappelijke en politieke consensus. Met hoeveel die CO2 moet zakken, is niet zo duidelijk. Het cijfer stijgt altijd maar. Er zijn serieuze internationale instellingen die zeggen dat 55 procent nodig is. Zoals de Europese Rekenkamer, het telraam van de Europese Unie. Aangezien de EU zegt dat we naar 55 procent moeten om succesvol te zijn, en de huidige EU-regels dus te weinig gaan doen, volgt het Brusselse Hof die redenering. Anders vallen er doden.
Opvallend: de doden die vallen door de maatregelen om die doelstelling te bereiken, daarover zwijgt het Hof in alle talen. Dat komt omdat niemand het daarover heeft gehad. Zoals bij corona. De doden ten gevolge van de coronamaatregelen werden nooit in de balans gelegd met het aantal bespaarde doden. Ook door klimaatmaatregelen te nemen kunnen er doden vallen. Als we bijvoorbeeld onze economie inkrimpen, dan zijn er mensen die door armoede minder naar de dokter gaan, slechter eten, minder ontspanning nemen, stress neemt toe…
De levensverwachting gaat naar beneden als de welvaart daalt. Maar die oefening wordt niet gemaakt. De klimaatdoden - die in ons land bijzonder dun gezaaid zijn - zijn de allerbelangrijkste doden, en de rest kan gewoon doodvallen. Dat is geen probleem, en dat is duidelijk ook geen schending van het recht op leven.
Als we dezelfde redenering zouden toepassen op een paar andere beleidsdomeinen waar er doden vallen? Het toelaten van badkamers in woonhuizen bijvoorbeeld. Dat moet dringend ophouden, want elk jaar vallen er behoorlijk wat doden in die badkamers. Mensen komen ten val. Er zijn zelfs elektrocuties, zoals die van Claude François en de CO-vergiftigingen zijn ook de wereld niet uit. Het aantal badkamerdoden is hoger dan het aantal klimaatdoden. Er is bovendien een wetenschappelijke en een politieke consensus dat er in de toekomst ook nog behoorlijk wat doden gaan vallen in onze badkamers. Daarom dringt zich bij hoogdringendheid een badkamerverbod op. Ook in hotels. Niemand mag thuis of in hotels nog een badkamer hebben. Zo vallen er geen badkamerdoden meer.
Dat ze in het buitenland, zoals bij het klimaat, zich niets aantrekken van zo’n verbod en vrolijk badkamers blijven hebben. Het blijft dus mogelijk dat mensen die op reis gaan sterven in badkamers omdat ze in het buitenland niet meewillen. Maar dat is niet relevant. Het gaat erom dat wij niet meer meewerken aan het aartsgevaarlijk bezit van badkamers. Als de rest van de wereld niet meewil met het klimaat, en we daardoor geen sikkepit gaan veranderen, dan is het niet verantwoord in het licht van het recht op leven, dat wij meewerken aan de grote sterfte. Dus: alle badkamers worden verboden. Onder verbeurte van een dwangsom van 1 miljoen per maand waarin de regering nog badkamers toelaat.
Dat de mensen dan buiten op straat zich gaan wassen in een emmer, of elke dag naar de collectieve douches moeten gaan om elkaar daar vast te houden, daar bemoeit de rechter zich niet mee. Dat ze dood kunnen gaan door de pleuris op te doen door buiten in de kou een emmer water of hun hoofd te gooien, dat is ook geen enkel bezwaar. Als de badkamerdoden maar niet meer vallen. Dat is bijzonder belangrijk.
Daarnaast is ook de productie van yoghurtpotjes een schending van het recht op leven. Immers worden die yoghurtpotjes gebruikt om te exporteren naar landen waar er militaire conflicten zijn. Daar voeden die yoghurtpotjes de soldaten die door het eten van yoghurt een verbeterde darmflora hebben, zodat ze met een betere gezondheid mee accuraat kogels kunnen afschieten. Met nog meer doden tot gevolg. Er dringt zich dus ook een verbod op de productie van yoghurtpotjes op. Dat de darmflora van andere mensen daardoor slechter gaan worden is van geen tel. De negatieve effecten van de maatregelen zijn totaal irrelevant.
Misschien moeten we eraan denken om een verbod uit te vaardigen om kinderen te kopen. Immers vallen er jaarlijks zo’n 70 miljoen doden omdat al die doden geboren zijn. Als we nu eens ter verzekering van het recht op leven, om te vermijden dat die mensen sterven, het baren van kinderen afschaffen… Dan is alvast het recht op leven van al die mensen die nu sterven, verzekerd.
