Het extreem koude weer in de VS wekt verbazing. Vooral de vaststelling dat de temperatuur op zeer korte tijd (een uur) extreem (enkele tientallen graden) zakt, is frappant. Zou de mens in staat kunnen zijn om weerpatronen te beïnvloeden?
Ver weg in Alaska stuurden de zendmasten van Haarp een tijd terug krachtige HF-signalen (HF staat voor hoge frequentie) de atmosfeer in. Het doel is 'wetenschappelijk', zeggen de militairen van het Pentagon.
Ook de Russen en de Europeanen hebben of hadden dergelijke installaties. De European Incoherent Scatter Scientific Association (EISCAT) exploiteert een ionosferische installatie die meer dan 1 GW effectief uitgestraald vermogen (ERP) kan overbrengen, in de buurt van Tromsø, Noorwegen. De Sura Ionosferische Installatie in Vasilsursk, Rusland, in de buurt van Nizhniy Novgorod, is in staat om 190 MW ERP te verzenden.
Terug naar de VS: Haarp was op een bepaald wel in handen van de wapenindustrie, meldt Frédéric Loore in 2001. Het weer dan toch als wapen?
In het Amerikaanse militaire jargon nemen concepten als 'environmental warfare' of milieuoorlog een bijzondere plaats in. De Morgen in dat jaar: “De Amerikaanse droom om de natuurelementen te beheersen, is niet nieuw. De eerste aanzetten tot research dateren van in de jaren vijftig. En tot de milleniumwissel bleef het bij studies. Een rapport uit 1996 met de titel 'Weather as a Force Multiplier. Owning the weather in 2025' legt de basis voor wat een ongelofelijke industriële en wetenschappelijke onderneming moet worden.
Het rapport is afkomstig van een groep hoge officieren van de Air University van de Amerikaanse luchtmacht. De Morgen: "In het introductiehoofdstuk is zonder meer sprake van "het uitlokken of versterken van onweerzones" boven militaire doelwitten en ook "het gebruik van onbemande ruimteschepen" voor "het leggen van een schild van cirruswolken"."
Verder beschrijven de officieren ook hun plannen voor "het inrichten van een luchtlandingssysteem voor het opwekken van wolken bij de vijand". Streefdatum in 2001? 2025. Inzet: de ionosfeer. De ionosfeer is een laag rond de aarde waar de deeltjes door straling van de zon worden geïoniseerd. De ondergrens van de ionosfeer ligt op een hoogte van ongeveer 80 km.
De Morgen: “Hoe absurd het allemaal ook lijkt, toch vormt dat soort plannen voor 'future warfare' de kern van programma's van de Amerikaanse luchtmacht, de zeemacht en een brede schare van daarmee verbonden instituten, zoals Rand Corporation.”
Zonder dan nog te spreken van de vele privé-firma's die er nauw mee verbonden zijn. Er worden dan al jaarlijks miljarden dollars geïnvesteerd in programma's voor de ontwikkeling van systemen die de klimatopen (gebieden met een gelijkaardig klimaat) verstoren voor militaire doeleinden.
In die periode publiceerde het Franstalige vredesinstituut Grip (Groupe de Recherche et d'Information sur la Paix et la Sécurité) volgens de krant een ruim overzicht van de Amerikaanse literatuur over dat onderwerp. De Morgen: “De rode draad door de vele studies en plannen is eenvoudig: het opzetten van onfeilbare telecommunicatiesystemen en het verwerven van alleenheerschappij over lucht en ruimte.”
Volgens Grip-onderzoeker Luc Mampaey draait alles om één specifiek element in deze omgeving: de ionosfeer. Vanuit een militair standpunt is de ionosfeer van cruciaal belang, omdat daarin de geladen deeltjes (ionen of elektronen) zijn geconcentreerd.
"De ionosfeer", legt Mampaey in de krant uit, "is een geïoniseerd medium dat radiosignalen met lage en hoge frequenties kan vervormen, terugkaatsen of absorberen." Langs deze weg brengen satellieten tv-programma's in onze huiskamers, maar worden net zo goed raketten bestuurd. Wie ooit de controle krijgt over de ionosfeer, regeert met andere woorden de wereld.
De theorie is dan volgens De Morgen misschien ruim beschreven in tal van rapporten, maar een ambitieus project als dit moet ergens ter wereld toch zichtbaar zijn? Dat is het ook. Op een immens terrein, eigendom van het Amerikaanse ministerie van Defensie, in Gakona in het zuidoosten van Alaska, tussen Anchorage en Fairbanks, bevinden zich dan de installaties van Haarp.
Het vijfletterwoord staat voor High Frequency Active Auroral Research Program en volgens de website zijn er alleen nobele bedoelingen mee gemoeid: "Haarp is een wetenschappelijke poging tot studie van de eigenschappen en de werking van de ionosfeer, met de bijzondere nadruk op het leren begrijpen ervan en ze te kunnen gebruiken om communicatie- en bewakingssystemen voor zowel civiele als militaire doeleinden te verbeteren."
Haarp bestaat dan uit twee hoofdinstrumenten: een zeer krachtige hogefrequentiezender, gekoppeld aan een hogefrequentieradar met zogenaamde incoherente diffusie. Hierbij komt ook nog een serie apparaten uit de geofysische spitstechnologie kijken, en optische en infrarode camera's en spectrometers. De IRI-zender, het belangrijkste onderdeel van Haarp, bestaat uit een netwerk van 180 zendantennes (22 meter hoog) die alle een krachtig signaal (3,6 megawatt) uitzenden naar een specifiek gebied van de ionosfeer.
De Morgen: “Het doel bestaat erin deze gebieden plaatselijk op te warmen, zodat de onderzoekers de fysische processen kunnen bestuderen en achterhalen wat er nodig is om een verstoring van die processen teweegbrengt.” Zo willen ze proberen de geobserveerde fenomenen kunstmatig na te bootsen.
De eerste tests gingen al van start op 15 december 1994. De opzet is militair. Een uit juni 1995 daterend rapport van het Philipps Laboratory van de luchtmacht en het Office of Naval Research stelt duidelijk dat het Haarp zich op het scharnierpunt bevindt tussen het tijdperk van zuiver wetenschappelijk onderzoek en de hoop op toekomstige "strategische toepassingen". Die situeren zich op drie gebieden: onder de zeespiegel, aan land, en tussen de aarde en satellieten. Maar er is meer.
Het rapport omschrijft Haarp als "een onmisbaar instrument voor de verbetering van de capaciteiten van het C3-systeem". Van het zogeheten C3-systeem wordt volgens de krant melding gemaakt in de studie Spacecast 2020, die in opdracht van de Amerikaanse luchtmacht in 1993 werd uitgevoerd en een zeer duidelijk doel had: de superioriteit van de US Air Force in de lucht én de ruimte garanderen in de 21ste eeuw.
Het document 'Operational Analysis' beschrijft een reeks van negentien wapensystemen die de komende twee decennia ontwikkeld moeten worden. Een hiervan is het systeem Weather C3. In de korte definitie is sprake van het gebruik van geleide energie "om het klimaat vanuit te ruimte te beïnvloeden".
Veel meer is dan volgens De Morgen niet bekend, want het C3-systeem is een van de vijf 'classified' onderdelen van het rapport 'Spacecast'.
“Mag dat dan?” vraagt De Morgen. Neen. Het aanbrengen van wijzigingen in de biosfeer is verboden door de Enmod Conventie uit 1977, die mee werd geratificeerd door de VS. Maar, zeggen critici volgens de krant, het zou niet de eerste keer zijn dat de VS retroactief zijn laars lapt aan een dergelijk verdrag.
Aanvankelijk, in 1992, was een belangrijk deel van de uitvoering van het Haarp-project uitbesteed aan het bedrijf Apti, wat staat voor Advanced Power Technologies Inc. Apti is gespecialiseerd in defensie, energie en milieu. In 1994 kwam Apti onder controle van E-system (defensie-elektronica), dat een jaar later op zijn beurt werd overgenomen door het Amerikaanse Raytheon, een van de reuzen van de Amerikaanse wapenindustrie.
De Morgen: "Kortom, de ontwikkeling van de installaties van Haarp is sindsdien volledig in handen is van een van de tien grootste wapenleveranciers ter wereld. Raytheon realiseert zijn miljardenomzetten als sinds mensenheugenis voor rekening van Defensie, de NSA en de CIA."
De krant nog: "Je kunt je afvragen waarom het contract voor het opstarten van Haarp destijds door de Amerikaanse regering werd toegekend aan Apti, zeker als je weet dat de waarde van het Haarp-contract in 1992 vijf keer hoger was dan de omzet van dat kleinschalige bedrijf."
In zijn rapport citeert Luc Mampaey (Grip) dat jaar volgens de krant de theorie van de voornaamste Haarp-criticaster in Alaska, Nick Begich. Volgens hem draait alles om een rush op twaalf octrooien die tussen 1987 en 1993 in alle stilte werden gedeponeerd en bij Apti terechtkwamen. "Al deze octrooien hebben te maken met de hoge atmosfeer en de meeste komen voort uit projecten in het kader van het Strategic Defense Initiative, het beroemde 'Star Wars', dat onder de Reagan de gemoederen zo verhitte", zegt Luc Mampaey.
Volgens hem stond ook in de sterren geschreven dat de groten in de wapenindustrie op een goede dag de controle over Haarp zouden verwerven. Het hele project lijkt dan in een stroomversnelling te zitten. "Onlangs (rond de milleniumwissel) werd aangekondigd dat het vermogen van de Haarp-zender gevoelig wordt uitgebreid."
Volgens alle experts worden zo de ware doeleinden van het zendmastenpark in Alaska dan met de dag duidelijker: het ontwikkeling van een schild tegen intercontinentale ballistische raketten, het vernietigen van satellieten door plaatselijke opwarming van de atmosfeer, het verbeteren van eigen en het verstoren van vijandige telecommunicatiesystemen, het wijzigen van de chemische structuur van de hoge atmosfeer en het wijzigen van het klimaat.
