Vaccinologen stellen wel nog steeds dat de mRNA-vaccins veilig zijn, maar eigenlijk weten ze ook niet wat het effect is op lange termijn van deze injecties op de diverse processen in ons lichaam. Dat kunnen ze uiteraard ook (nog) niet weten.
Het proces waarbij de mRNA-vaccins van Pfizer en Moderna een immuunrespons uitlokken, is extreem complex. Het verloopt ondermeer via de zogeheten toll-like receptors of receptoren (TLR's).
Deze vormen een klasse van eiwitten die een rol spelen in het aangeboren afweersysteem. Het zijn (kern)membraanreceptoren die functioneren als patroonherkenningsmoleculen voor micro-organismen. Toll-like receptoren die een ziekteverwekker tegenkomen, zorgen onder andere voor het vrijkomen van cytokines, de productie van moleculen die zorgen dat witte bloedcellen en moleculen NO uit de bloedbaan treden. Toll-like receptoren zijn genummerd op volgorde van ontdekking.
Toll-like receptoren heten zo omdat ze lijken op de eiwitten die gemaakt worden door Toll-genen die in 1985 bij de fruitvlieg (Drosophila melanogaster) zijn ontdekt. Een voorbeeld van een Toll-like receptor is TLR4, die lipopolysacchariden (LPS) op het celmembraan van een gram-negatieve bacterie herkent samen met CD14. Het geneesmiddel imiquimod werkt via TLR7.
Wat de mRNA-vaccins betreft, binden endosomale TLR’s (TLR3 en TLR7) aan het ssRNA (ss = single stranded of enkelstrengs) in het endosoom. Het is een van de vele complexe processen in ons lichaam na injectie van Comirnaty of Spikevax. Specialisten (geen antivaxers!) stellen dan ook dat deze vaccins het immuunsysteem herprogrammeren.
De huidige vaccins bevatten gezuiverd, in vitro getranscribeerd enkelstrengs mRNA met gemodificeerde nucleotiden om de binding aan die TLR’s te verminderen, waardoor overmatige productie van type I-interferon (IFN) wordt beperkt.
Interferonen (IFN) zijn natuurlijke eiwitten (glycoproteïnen) die worden afgescheiden door geïnfecteerde cellen van de meeste gewervelde dieren, en dus ook van de mens. Ze spelen een belangrijke rol bij de werking van het immuunsysteem. Er worden meerdere types interferonen onderscheiden: type I, II en III.
Sommigen stellen zich hierbij vragen. Hebben die mRNA-vaccins via de TLR’s en IFN een invloed op langere termijn? En zo ja, hoe groot is die invloed? Een door ons gewaardeerde expert op een forum: “Men stelt vast dat bij gevaccineerden TLR7-productie (tenminste tijdelijk) ontregeld wordt (en dat is waarschijnlijk zelfs een beetje de bedoeling, omdat het vaccin anders minder werkzaam zou worden).”
“TLR7 speelt een grote rol in het tegengaan van kanker. Als je dat mechanisme gaat verstoren, ga je weer minder bescherming tegen kanker hebben. Zal dat dat echt een merkbare invloed hebben? Geen kat die het weet. Het kan allemaal meevallen. Maar de mechanismen bestaan en zijn gekend (er zijn er nog andere).”
Die expert verder: “Gaat het om 10% van de gevaccineerden, of 1 op 1 miljoen die een kanker ontwikkelen? Of helemaal geen? Gaat het om 5% bij gevaccineerde kinderen, en 5 op een miljoen bij gepensioneerden? We weten bijvoorbeeld dat straling veel kankerverwekkender is bij kinderen dan bij ouderen; zal dat hier ook zo zijn? Of is het effect onbestaande of verwaarloosbaar? We weten het niet.”
Wat die expert aangeeft, is dat we in het grootste biomedische project ooit massaal (blijven) vaccineren met dergelijke mRNA-vaccins - meer dan 10 miljard vaccins wereldwijd waaronder dus een groot deel van het dergelijke mRNA-type - zonder goed te weten wat de effecten op langere termijn kunnen zijn. Dat is volgens sommigen roekeloos, zeker als het om jonge gezonde kinderen gaat die amper ziek worden door het SARS-CoV-2-virus, zeker als ze al eens eerder besmet werden.
