Langer, steiler en hoger.
In vergelijking met de bergen van de Giro zijn de cols van de Tour molshopen. In ‘Het Nieuwsblad’ ventileert Thomas de Gendt zijn angst voor de komende dagen. De bergen – échte bergen – komen eraan. De Giro wordt vaak afgedaan als het kleiner broertje van de Tour de France, maar als het op klimmen aankomt, kent de Giro zijn gelijken niet. Spek voor de bek van berggeit Bernal.
Vandaag krijgen we een voorsmaakje met de aankomst boven de Monte Zoncolan. “De Tourmalet, toch een naam in de Tour, heeft een gemiddelde stijgingsgraad van dik 7 %”, zegt de Gendt. “ Op de Zoncolan ga je in de laatste vier kilometer naar een gemiddelde van 13 % en meer, met uitschieters tot wel 27%. Dat is een muur waar je op rijdt. Een beest. Je raakt er wel op, maar hoe? Ik ben er bang van.”
De Zoncolan is ‘slechts’ 1730 meter hoog. Maandag gaat de Giro-karavaan drie keer boven de 2.000 meter. De Stelvio gaat zelfs naar 2.700 meter. Dat betekent minder minder zuurstof, minder zuurstof betekent minder wattage. Langer, steiler en hoger, afzien dus. Bovendien gaat het nog maar een keertje regenen.
Je kan de rondes niet met mekaar vergelijken, maar de Giro is allesbehalve een opwarmertje voor de Tour. Elk jaar hebben de Italianen bovendien nog wel een verrassing in petto. Volgende vrijdag bijvoorbeeld is er de rit naar Alpe di Mare: net geen tien kilometer klimmen aan een gemiddelde van 9 procent. Dat is steiler dan Alpe d’Huez.
“Geen extra tijd verliezen wordt grootste doel”, zegt Remco Evenepoel. Dat klinkt bij als "proberen om Milaan te halen".
