Zonder het goed te beseffen, dringt journalist Joël De Ceulaer vandaag op Twitter tot de kern van het coronadebat: hoe lang blijven we op deze manier verder ploeteren?
We zouden bijvoorbeeld als samenleving kunnen afspreken dat we geen enkele coronadode willen. Technisch is dat zeer moeilijk, maar misschien wel haalbaar. De maatschappelijke prijs zou wel zeer groot zijn. We zouden ook als maatschappij kunnen afspreken dat we coronadoden aanvaarden, net zoals we griepdoden aanvaarden. Dan is de echte vraag hoeveel coronadoden we willen of aankunnen. Dat zijn overigens twee verschillende vragen. Binnen dat debat ook: is het verantwoord om het leven van jongeren jarenlang te verpesten om 90-plussers te beschermen tegen corona en die 90-plussers enkele maanden extra te laten leven?
Om die vragen te beantwoorden, kunnen we ons al een klein beetje baseren op twee jaar coronageschiedenis. Zo weten we dat de vaccins de transmissie niet tegenhouden, maar wel een beetje werken tegen ernstige Covid-19 en mortaliteit. Dat is vooral belangrijk voor onze oudere burgers. De concrete les dus: zorg er nu voor dat elke oudere Belg dat vaccin gekregen heeft. Een eerste en tweede dosis, niet eens de booster.
Een gezonde twintiger nu boosteren is vanuit het perspectief van een eventuele gezondheidswinst dus dom als je weet dat er nog steeds Brusselse en Waalse 65-plussers niet gevaccineerd zijn. En het is dan ook nog dommer om kinderen en tieners te prikken en (later) te boosteren voor een ziekte die hen niet eens treft.
Terug naar de hamvraag: hoeveel coronadoden willen we aanvaarden. We aanvaarden probleemloos dat er in ons land jaarlijks 1.000 griepdoden zijn (en soms meer als het een ernstige griep is). Hoeveel coronadoden willen we volgend jaar: 1.000? Zoals met de griep? Of mogen het er iets meer zijn? Misschien moeten we dat debat eens fundamenteel, met open vizier en zonder masker voeren in plaats van te toeteren en te tateren over de vijfde golf.
