“Jean-Jacques De Gucht ergert zich aan huilende baby in het Vlaamse parlement.”
Het was één van de headliners van de pers waarmee Vlaanderen wakker werd. De raspolitieker was op woensdag bezig met het maken van een ongetwijfeld erg interessante tussenkomt, toen een baby op de tribunes begon te krijsen. Jean-Jacques trok het gezicht van iemand die net met zijn blote voeten op een Lego-blokje had getrapt en maakte meteen de opmerking dat hij dat eigenlijk maar raar vond, zo je kind meenemen naar een zitting van het parlement. Hij werd getrakteerd op applaus van zijn collega’s in het politieke halfrond en had die kleine daar even duidelijk gemaakt wie er de baas was. Of zo dat dacht hij, vergezeld van de rest van het hoopje politiek ongeregeld dat er belastinggeld zit op te branden. Dat ene moment, een moment dat amper enkele seconden duurde, maakte duidelijk dat niet alleen het systeem toch wel wat barsten begint te vertonen. Het werd in één ruk ook duidelijk dat politiek en wereldvreemdheid meer dan ooit synoniemen zijn. Geen idee waarover we spreken? Geen nood, dat hebben de parlementariërs ook niet. We leveren dan ook graag een kleine analyse van die kleine en toch zo belangrijke krijs van de baby.
Waarom zitten er ouders met kinderen in de tribunes van het parlement?
Feit, er zijn leukere dingen om naar te gaan kijken, zoals bijvoorbeeld de bouwwerf van het Brusselse justitiepaleis. Toch tekenen ouders en kinderen al twee maanden lang, iedere woensdag, present in het parlement. (wat nog steeds een beter gemiddelde is dan dat van de parlementariërs zelf). Ze klagen er het nijpend tekort aan opvangplaatsen in creches en bij onthaalmoeders aan. Kinderen zijn cruciaal voor onze maatschappij, al was het maar dat zij ons pensioen zullen betalen, maar als werkende ouder moet je er natuurlijk ergens mee terecht kunnen. De gouden tijden van ‘moeder blijft aan de haard’ liggen ver achter ons want je hebt vandaag de dag met één inkomen al niet genoeg om je energiefactuur te betalen, laat staan nog wat deftig te kunnen leven.
Het is trouwens een opmerking die enkel nog wordt gegeven door ouderen die zelf jaar en dag heerlijk van het systeem hebben kunnen profiteren en nu maar wat gratuit naar de werkende klasse uithalen. Die ouders proberen al maandenlang de politici aan het luisteren te krijgen, in de hoop een oplossing te vinden want jawel… dit is een politieke zaak. Vergunningen voor een crèche of om te kunnen starten als onthaalouder zijn een Vlaamse bevoegdheid. Helaas hebben de heren en dames politici geen oren naar de bekommernissen van de papa’s en de mama’s in de straat, zij hebben immers meer dan voldoende middelen om privé-nanny’s te betalen. Omdat de ouders de strijd niet willen opgeven nemen ze dus hun kinderen mee naar het parlement, een signaal dat kan tellen.
Waarom zijn er zoveel plaatsen tekort?
Het is de kroniek van een aangekondigde dood. Decennialang kon iedereen die het in zijn hoofd haalde eigenlijk aan de slag als kinderopvang. Natuurlijk was er wel een initiële controle alvorens je van de Vlaamse overheid (in de vorm van het toenmalige Kind & Gezin) je toelatingen kreeg maar dat was eigenlijk een formaliteit. Op de redactie kregen we zelfs getuigenissen binnen van mensen die nooit één controleur van Kind & Gezin zagen, ze moesten gewoon wat papieren invullen en opsturen. Decennia Lang was er ook nadien amper controle, zelfs niet wanneer het klachten regende. Meer dan eens kwam zelfs aan het licht dat mensen tewerk werden gesteld in een kinderopvangdienst, mensen van wie hun eigen kinderen door de sociale dienst bij pleegouders werden geplaatst.
De afgelopen jaren kwamen deze wantoestanden op een erg brutale manier aan het licht, nadat er op verschillende plaatsen kinderen het slachtoffer werden van ronduit absurde situaties. De politiek wist wel degelijk dat er in al die centra grote problemen waren, maar zolang het hun kinderen niet waren, was het allemaal zo erg niet. De problemen in gans Vlaanderen bleven de kop opsteken en pas op het allerlaatste moment ging het licht branden. ‘Misschien moeten we toch eens al die klachten overal gaan controleren’ moeten ze daar in Brussel hebben gedacht. Er kwamen dan ook daadkrachtige oplossingen, die allen overgoten waren van dat typische, Belgische sausje.
‘Kind & Gezin’ werd ‘Agentschap Opgroeien’, dezelfde kouwe pap maar dan in een nieuw jasje. Alle probleemcreches werden met veel gevoel voor show gesloten (jaren te laat) en vanaf nu zou iedere zucht meteen en keihard worden onderzocht. Er werd zelfs een heuse kliklijn geopend zodat iedereen zijn of haar gal kon gaan uitspuwen. Heksenjagen in de 21ste eeuw dus. Het gevolg liet al niet lang op zich wachten natuurlijk. Waar ze vroeger niet wakker lagen van gebroken armen, barsten in de schedel of ontwrichte schouders was het nu voldoende dat een kind een gescheurde teennagel had om de boel met veel bombarderie te laten sluiten. Wie zelf nog kinderen wilde opvangen moest niet alleen niet meer denken aan een comfortabele en liefdevolle omgeving, er moest zwaar geïnvesteerd worden in maatregelen waar zelfs het penitentiair systeem jaloers op was. Heel wat onthaalouders kozen dan ook eieren voor hun geld en zochten een andere job. Et voilà: je hebt massale tekorten aan opvangplaatsen.
De wereldvreemde politiek
Dit alles zorgt ervoor dat de situatie in het Vlaamse Parlement, afgelopen woensdag, in slechts enkele seconden duidelijk maakte dat onze beleidsmakers verder dan ooit van de realiteit verwijderd staan. Ze hebben een probleem gecreëerd, worden nu met de gevolgen geconfronteerd en hebben dan nog het lef om die verantwoordelijkheid in de schoenen van de ouders te schuiven. Voor mensen die pretenderen het welzijn van het volk boven alles te plaatsen, ontbrak het die woensdag dan ook meer dan voldoende aan gejoel wanneer oom Jean-Jacques die ouders daar even op hun plaats wist te zetten. Enkel de PVDA godbetert hekelde die regelrechte minachting voor het plebs. Geen enkele van de andere overbetaalde mensen in het halfrond dacht er zo over en applaudisseerden dus toen De Gucht eigenlijk zei van ‘breng uw kleine eens naar een onbestaande opvang in de plaats van hier wat te komen protesteren’.
Politiek en oplossingen zoeken, het is altijd al een vreemde mix geweest. Ondertussen is het voor de mama’s en de papa’s onder het straatvolk duidelijk geworden dat het probleem nog niet meteen zal worden aangepakt en dat ze er ook niet teveel over moeten zagen. Misschien kunnen ze vanaf volgende week woensdag hun kinderen thuis laten en vanop de tribunes volgekakte pampers naar de politici gooien? Het is geen kind dat krijst dus het zou eigenlijk moeten kunnen.
