Vandaag telefoon gekregen van de koning himself. Hij moet in oktober een prijs uitdelen aan Astrid Roemer en hij wil een beetje achtergrondinformatie. Dan is hij bij ons uiteraard aan het goede adres.
“Sire, uw echtgenote is toch een groot lezer. Ik vermoed dat ze alle werken van deze Surinaamse schrijfster verslonden heeft?” De koning moet ontkennend antwoorden.
“Astrid is toch wel een beetje een speciaal geval”, leg ik aan de koning uit. “Zo werd ze onlangs in een Gents kooster gevonden, starend naar een wit blad, wachtend op de inspiratie.”
De koning wil weten of dat een probleem is. “Dat is op zich geen probleem, Sire. Sommige schrijvers slagen erin om bladzijden na elkaar vol te pennen met elegante zinnen en hoeven niets te corrigeren. Anderen bouwen teksten zoals metselaars muren bouwen. Ze kiezen elk woord zoals een metselaar. Astrid behoort tot de tweede categorie.”
De koning vraagt of ik houd van de werken van Astrid. “Mag ik eerlijk antwoorden?” vraag ik onze majesteit. Hij antwoordt verrassend dat dit mag. “De laatste werken van Astrid zijn onleesbaar”, vertel ik. “Maar u mag zich niet blindstaren op die boeken met extreem korte zinnetjes en vreemde verhaallijnen.” Ik vertel de koning vervolgens een persoonlijk verhaal dat niet voor publicatie geschikt is.
“U moet ook weten dat het seksuele leven van Astrid nogal mysterieus is. Ze was de minnares van een diplomaat, maar tegelijk heeft ze ook gevoelens voor vrouwen.” De koning zal dat wel begrijpen.
“Wat dat laatste betreft heeft ze een van de mooiste verhalen ooit geschreven over de liefde van vrouwen voor vrouwen.”
De koning vraagt of ik niet overdrijf. Ik antwoord ontkennend. ”In 1986 schreef ze het verhaal Clotho”, leg ik uit. De koning weet uiteraard dat Clotho een van de schikgodinnen is, of niet?
“Schrikgodinnen?” vraagt de koning. “Neen, schikgodinnen.” Clotho wordt over het algemeen als een lelijke oude vrouw afgebeeld met een spinnewiel of met een spinrok in de hand. In het verhaal van Astrid is Clotho een knappe vrouw.
“Het verhaal van Roemer verscheen in Lust en Gratie, een driemaandelijks lesbisch-cultureel tijdschrift. In 1983 werd het opgericht door onder anderen Carla Brünott en in 2001 verscheen het laatste nummer.” Brünott overleed enkele jaren geleden.
De koning vraagt of ik een stukje kan voorlezen uit dat verhaal. Dat kan. Astrid zal het fijn vinden dat dit verhaal nog eens de aandacht krijgt die het verdient.
“De eerste keer had ze werkelijk klappertandend voor mijn huis staan wachten tot ik omstreeks middernacht arriveerde en wanhopig had ze geklaagd over de kou die in haar lichaam woekerde alsof ze bezig was langzaam en zeker te bevriezen, erger nog!”
“Binnenskamers had ik alles wat zacht en warm is om haar heen gewikkeld - de haard heftig opgevoerd - haar gelaafd met hete grog. Maar geen vuur was heet genoeg - ze bleef vrieskoud en ik vroeg mij huiverend af of het pigment dat haar huid bijna blauwzwart kleurde een martelende behoefte vertoonde aan instant zonlicht: het was haast winter in Holland en ontnuchterend.”
“Die nacht heb ik voor het eerst op haar gelegen - huid aan huid zoals zij dat wenste, uren en uren tot de ijstijd weggetrokken was.”
De koning vindt het mooi. “Mooi, Sire? Dat is geniaal!” Spijtig dat het nadien bergaf ging met Astrid.
