In 1660 werd in Groot-Brittannië The Royal Society opgericht. Een genootschap van topwetenschappers, waarin onder andere Isaac Newton een belangrijke rol heeft gespeeld. Vanuit die organisatie is de moderne wetenschap ontstaan, onder het moto ‘Nullius in Verba’. Wat wil zeggen: ‘Geloof niemand op zijn woord’.
De twijfel is inherent aan de wetenschappelijke methode. Alleen het experiment is in staat het vorige, herhaalbare experiment te weerleggen. Welke ook de autoriteit is van de expert, het experiment dat hem weerlegt is altijd toegelaten.
Dat wil niet zeggen dat het omgekeerde van wat een expert zegt, per definitie waar is. De weerlegging moet nog altijd gebeuren. Essentieel in de wetenschap sedert 1660, is dat autoriteit nooit een grond van waarheid mag zijn.
De kracht van de wetenschappelijke stellingen ligt dus niet in de autoriteit van hij die deze stelling verkondigt. Dat is een verwarring met autoritaire regimes, waar dat wel zo is.
Neen, de kracht van de wetenschappelijke stellingen ligt in de inhoudelijke bewijsvoering die de stelling ondersteunen. Het is precies ingegaan tegen de autoriteiten die in de Middeleeuwen verbonden waren aan het gezag en de kerk en die de pretentie hadden om de waarheid in pacht te hebben. Vandaar hun moto ‘Nullius in verba’.
Daarom is het belangrijk te luisteren naar wetenschappers die met goede argumenten en sterke bewijsvoering naar voor komen en niet naar speudo-wetenschappers die vanuit een autoriteitsargument zichzelf in de kijker werken.
De verwerping van wetenschappers die we actueel in de ‘tegenbeweging’ tegen Marc Van Ranst zien, is in een spiegelbeeld met het autoriteitsdenken van Marc Van Ranst al even onjuist. Zij vervallen in een omgekeerd autoriteitsdenken waarbij alles wat de autoriteit zegt per definitie onwaar is. Maar ook voor hen geldt: ‘Nullius in verba’. Ook aan hen is het om te bewijzen wat ze beweren. Zo lang wat wetenschappers zeggen niet wordt weerlegd, is er geen tegenbewijs.
Sedert jaren bestaat het discours van Marc Van Ranst uitsluitend uit autoriteitsargumenten. Nooit gaat hij in op de wetenschappelijke bewijsvoering die zijn stellingen zouden moeten ondersteunen. Het autoriteitsargument dat hij richt op zichzelf is zelfs zo hovaardig dat hij zij die daarin niet meegaan vierkant uitscheldt voor "idioten". Hij en al wie denkt als hij is de wetenschap, en de rest dat zijn "abnormalen" en "idioten".
Daarmee scheldt Marc Van Ranst meteen de vaders van de wetenschap, de oprichters van de Royal Society en hun opvolgers, de moderne wetenschappers die de wetenschappelijke methode nog altijd volgen, uit voor "idioten" en "abnormalen". Deze man is een gevaar voor de wetenschap.
Het is hoogdringend tijd dat de universiteiten die hem een eredoctoraat hebben gegeven voor zijn communicatie, dat eredoctoraat terugtrekken. Doen ze dat niet, dan blijven ze verder de wetenschap voor aap zetten met deze man als ongevraagd boegbeeld.
Hetzelfde geldt trouwens voor de farmaceutische industrie die behoorlijke klappen heeft gekregen na de fratsen van "autoriteiten" als Marc Van Rans, Marion Koopans, Geert Molenberghs, Steven Van Gucht, Pierre Van Damme, Anthony Fauci, Christian Drosten en Neil Ferguson.
