Enkele dagen na de eedaflegging van de nieuwe Vivaldiregering zijn de kabinetten van de voorgangers al leeggemaakt en gepoetst (corona!), en zijn volgens de media “de laatste vertrouwelijke documenten in de papierversnipperaar verdwenen”. Is dat laatste wel zo?
Het was een paar jaar geleden toen ik nog doceerde aan een Brusselse hogeschool. Een sympathieke én slimme studente kwam na een les over economie (het ging net over de overheidsfinanciën) even bij me langs. Ze had net daarvoor als jobstudente gewerkt op het kabinet van de minister-president van de Vlaamse regering.
Ze wist dat ik ook af en toe een boekje schreef en een artikeltje bij elkaar pende. De jonge vrouw vertelde me dat ze op het kabinet daar extreem slordig waren geweest met officiële documenten. Als bewijs toonde de me een hele bundel originele documenten. Bovenaan: een “minuut” aan H. Exc Leila Chahid met als kenmerk WV/2009/8kb over het geweld in en om Gaza. (Een minuut is een exemplaar van een akte of document dat onder de ambtenaar of politicus blijft die het heeft opgesteld).
De studente wilde niet veel kwijt over de manier waarop ze de documenten had gevonden, maar het kwam neer op het volgende. Bij de overdracht van de ene minister-president naar de andere, werd niet alles meegenomen door de ploeg die de macht moest verlaten. Diverse dozen slingerden een tijdje rond in het gebouw en werden uiteindelijk bij het oud papier gekieperd.
Het deed me denken aan een eigen anekdote. Toen ik met de brulboei van Oostende (nu: Middelkerke) mocht werken in het parlement, viel het me op dat er door diverse partijen extreem nonchalant werd omgegaan met vertrouwelijke documenten.
In de papiercontainer van De Kamer kon je tientallen verslagen vinden van interne vergaderingen van socialisten of groenen. Er waren aanmaningsbrieven van organisaties aan partijen omdat ze een factuur niet betaald hadden. En afschriften van e-mails waaruit het lobbywerk en getouwtrek bleek. (Toen werden alle e-mails nog afgedrukt).
Om terug te keren naar de sympathieke én knappe studente. Ze gaf me de les nadien (het ging toen over de begroting van de overheid) een volle doos met authentieke documenten van die minister-president. Interessant was vooral de manier waarop er beslissingen genomen werden op dat kabinet.
Ik was verbaasd over zoveel amateurisme, nonchalance en domheid. Anderzijds, toen ik bedacht over wie het ging, ook weer niet.
De studente slaagde dat jaar overigens met schitterende punten. Het ging om een schriftelijk examen, dus neen, ik heb me niet laten beïnvloeden door wat ze voor mij gedaan had.
