Waarom heeft hij dat vorig jaar al niet gedaan?
In de zomer van 2022 stortte de Belgische premier Alexander De Croo zijn onderdanen in diepe rouw. De komende vijf à tien jaar ging het land moeilijke winters te gemoed. Dat kwam omdat de gasprijs toen boven de 300 euro stond, wat aanleiding gaf tot een bepaald somber inzicht van de premier. De komende vijf à tien jaar zou het niet anders zijn. Zijn onderdanen zouden lijden. Het was onafwendbaar. De mensen moesten node gas en energie in het algemeen gaan consuminderen. De grote economische rampjaren werden aangekondigd. Ook De Croo, die ooit zichzelf benoemde tot ‘dweil’, voorzag dat hij daar niets aan ging kunnen doen.
Maar ziet, o onderdanen van het avondland, vijf maanden verder schijnt de zon weer! Geen sprake meer dan tien jaar droefenis. Al na enkele maanden is er immers geen bijzonder harde winter te bespeuren. En De Croo weet het, zoals hij het altijd weet: in 2023 worden we het jaar van de jobs en de concurrentiekracht! Wat klinkt dat goed zeg. Oef! Vanwaar die ommezwaai?
Wel, het is simpel. De gasprijs is immers in elkaar gestuikt. Van boven 300 euro, met een bange De Croo die dacht dat die prijs nog ging stijgen, naar zowat 60 euro. Niet weinig, maar op het niveau van september 2021 toen iedereen nog koeken bakte en zich afvroeg of er een nieuwe golf ging komen. En de recessie gaat meevallen, zeggen ze overal. Aha.
Dus keert De Croo zijn kar. Meteen steekt hij de pluim voor de niet zo dramatische economie van het volgend jaar al op zijn hoed. Het zijn namelijk de liberalen - hij zelf dus - die de motor weer op gang gaan krijgen. Hij heeft zowaar een ‘plan’ daarover voor 2023. Buigt, o onderdanen, buigt. De messias komt het land redden. Hij zal over water lopen en de vissen vermenigvuldigen. Hij zal ook het bier vermenigvuldigen, want in België is de populariteit van het bier groter dan in Palestina destijds. Hij zal de gasprijs naar beneden halen en de elektriciteitsprijs doen kelderen.
Driewerf helaas, De Croo zal geen heilige worden met zijn mirakels. Zijn communicatiestrategie is die van een goochelaar in de plaats van een messias. Hij misbruikt schaamteloos de al gedaalde energieprijzen en de wereldwijde kennis dat de recessie niet zo diep zal uitvallen, om zichzelf te bombarderen als de motor van de betere conjunctuur. In de harde werkelijkheid heeft De Croo daar totaal maar dan ook totaal niets mee te maken. Hij is de twijfelende opportunist die van de ene stelling op de andere springt en als een volleerde surfer zijn eigen belang haalt uit de golven.
Leiderschap? Nul komma nul. Leiders zetten de lijnen uit. Tonen de weg. De Croo volgt de weg en zegt dan dan hij de weg heeft aangelegd. Triest. Heel triest.
(Michael Verstraeten, Vrijheid)
