We kunnen het boeiende jaar 2022 uiteraard niet afsluiten zonder het even te hebben over mediafenomeen Pedro Elias.
De merkwaardige man - die eerder een zoon produceerde met een vrouw die later eveneens in de belangstelling kwam - is nog steeds in therapie.
Elias is de personificatie van het Peterprincipe. Achter de schermen bij Woestijnvis allicht een nuttig schakeltje in het creatieve proces (de beruchte strontvraag in De Slimste Mens kwam van hem), voor de schermen een vervelende huilebalk die munt slaat uit zijn angsten en fobieën.
Mijn levenspartner - sinds kort 30 jaar samen - is het hier overigens niet mee eens. Zij vindt het net moedig van Pedro om zijn tranen de vrije loop te laten. Dat cliché is dan toch bevestigd. Daarom is het ook een cliché.
Ik kan Elias wel een goede therapie aanraden. Een vriend - die net als de Catalaan aan fobieën lijdt -, ging eens langs bij de 'vazenpsychiater'. Hij vraagt wel 100 euro handje contantje voor een gesprek van 40 minuten. Gesprek is relatief: de man spreekt en de patiënt luistert. Niet andersom.
De man heeft een uitgebreide collectie zeldzame en peperdure Chineze vazen (betaald met het geld van de patiënten) waarover hij maar niet kan zwijgen. Na de therapie weet je wel alles over die Chinese vazen: Ming, Kanghi, Yongzheng, Qainlong of Qing. De patiënt kan het onderscheid zo zien.
Week na week lult de psychiater dus over zijn vazen, terwijl de patiënten schijnbaar geen stap vooruit komen. Tot die vriend tijdens een sessie uitriep: "Ik geef je nog eens 100 euro als je nu eindelijk ophoudt over die stomme vazen." Waarop de psychiater zei: "Proficiat. De therapie is afgelopen. Je hebt bewezen dat je assertief kan zijn en je moet nu daarbuiten ook assertief zijn.” En inderdaad, sinds de vazentherapie is die vriend zo normaal dat hij bijna heimwee heeft naar de periode met angsten en fobieën.
