De ziekenhuizen liggen vol coronapatiënten, ziekenhuispersoneel kan het niet meer aan: dat horen en zien we (inmiddels al een jaar lang) in het nieuws. Volgens topvirologen, topdokters en andere toppers zal het heropenen van de terrassen op 8 mei, het begin van de apocalyps betekenen.
Veel ander medisch personeel mag niet aan het woord komen in de media, omdat ze het doemscenario dat ons voorgehouden wordt niet bevestigen. Zij hebben sinds kort de Facebook-pagina ‘Nurses for Freedom’: volgens sommige media ‘een stelletje Covid-ontkenners’. Wij gingen op zoek naar de waarheid…
… en we spraken met een verpleegkundige die aan de wieg van de pagina stond (naam, functie, telefoonnummer én zelfs woonplaats bekend op onze redactie). “Eerst en vooral wil ik erop drukken dat we erg op onze anonimiteit staan”, klinkt het. “Niemand van ons wil haar of zijn job verliezen, de meesten hebben een gezin, mondjes te voeden,… Maar er wordt met C4’s gesmeten tot en met in de zorgsector. Als je iets over de vaccins gezegd, mag je vertrekken. Je mag geen eigen mening hebben of je wordt ontslagen.”
Waarom Nurses for Freedom?
“Omdat de verpleging het echt niet meer aankan, maar dat is al drieëndertig jaar zo, en dat gaat nu niet verholpen worden met mondmaskers of andere idiote regeltjes.”
“Al van de Witte Woede gehoord? In 1988 ging het personeel van Eigen Thuis Grimbergen in staking. Dat was de start van de Witte Woede, waarbij uiteindelijk de ganse gezondheidszorg bij betrokken werd. Het was het begin van een strijd om betere arbeidsomstandigheden. Maar de besparingen in de gezondheidssector gingen gewoon verder. Ook bij onze vorige Minister van Volksgezondheid – die nota bene zelf arts is – trokken wij aan de alarmbel, maar onze mening telde niet. Er zijn al jarenlang bedden tekort tijdens het griepseizoen. Maar telkens we daar over klaagden, waren we zogezegd ‘dramaqueens’.”
“Bij aanvang van deze pandemie dachten we dat er eindelijk aandacht zou zijn voor het eigenlijke probleem. We dachten dat we eindelijk meer middelen en capaciteit gingen krijgen. Maar we zitten intussen een dik jaar in een pandemie, en er kwam nog geen enkel extra bed bij in onze ziekenhuizen. Integendeel: er worden nu maatregelen genomen die de bevolking nog zwakker, nog zieker maken. Wij roepen al drieëndertig jaar lang: geef ons meer budget, geef ons meer personeel. En al drieëndertig jaar lang is het roepen tegen dovemansoren.”
Heb je een concreet voorbeeld van die besparingen?
“Ik sta momenteel met de nacht in een zorgcentrum. ’s Nachts doe je als verpleegkundige de shift alleen, omdat er ‘maar’ in de vijftig bewoners zijn. Pas wanneer er meer dan zestig bewoners zijn, mag er een zorgkundige bij komen. Zolang er niks gebeurt, gaat dat nog.”
“Maar daar waar er in de vijftig mensen wonen, kàn er al eens iets gebeuren. Zoals die keer, toen er iemand op zijn hoofd viel. Je weet: een hoofd bloedt snel nogal hard. Dan moet je én de mens die gevallen is eerste zorgen toedienen, én een dokter bellen, én andere bewoners op hun gemak stellen: allemaal tegelijkertijd, want je staat er alleen voor.”
“En dan zitten ze te mekkeren dat de zorg het niet meer kan bolwerken? Er is geen enkel bed bijgekomen, er is niks gedaan, het militair hospitaal staat leeg, je wordt voor het minste ontslagen én er is nog nooit zoveel zorgpersoneel economisch werkloos geweest als nu.”
“Al heb ik wel bewust voor de nachtshift gekozen. Eigenlijk mag je niet meer zorgen voor mensen, in de nauwe zin van het woord. Mijn collega’s van de dag hebben daar ook de tijd niet toe. Maar ‘s nachts kan je je tijd nemen. Ik kan al eens een babbeltje doen met een bewoner.”
“Ik vermoed dat straks de geestelijke zorg het ook niet meer zal aankunnen. Er wordt niet over gesproken, maar door de aanhoudende maatregelen en het gebrek aan perspectief, hebben heel wat mensen donkere gedachten. Het regent faillissementen, noem maar op. Er gaat nog een golf komen van mensen met ernstige psychische problemen.”
Jaarlijks staat tijdens het griepseizoen in de kranten dat de ziekenhuizen overvol liggen. In hoeverre is dat ‘anders’ dan met corona?
“Ik heb tijdens de winter mijn stage gedaan in een ziekenhuis, op de afdeling hart-longen. Die lag toen tamelijk vol, maar mijn stagebegeleider zei me dat het nog een rustig jaar was. ‘Sommige jaren worden patiënten tot in het bezemhok gestoken bij een straf griepseizoen’, zei hij. Al zal dat niet letterlijk geweest zijn natuurlijk.”
Hoe sta je tegenover de vaccinaties?
“Dat vaccin zal niet de weg naar onze vrijheid betekenen. Wij zijn een woonzorgcentrum met een lage vaccinatiegraad. Een arts wilde ons, het personeel, komen overtuigen voor een vaccin. Maar als we na dat vaccin nog steeds een mondmasker moeten opzetten, nog steeds afstand moeten houden… wat voor nut heeft het dan?”
“Het vaccin is officieel niet verplicht, maar toch is er wel een lichte verplichting. Geen vaccin? Geen chemotherapie! Er zijn zelfs mensen die zelf hun medicatie tegen reuma zelf zouden moeten betalen, als ze geen vaccin nemen.”
In hoeverre stroken de cijfers met de werkelijkheid?
“Even met een voorbeeld van vlakbij. Ik ken een zwakbegaafde man. Die krijgt keelpijn en gaat op 17 april naar de dokter. Hij test negatief en krijgt medicatie. De man is diabetespatiënt, eenzaam en laat de moed zakken. Omdat hij zichzelf verwaarloost, wordt hij nog zieker. Hij gaat opnieuw naar de dokter, wordt opnieuw onderzocht, test nogmaals negatief, en moet naar het ziekenhuis met nierfalen.”
“Het ziekenhuis waar hij aanvankelijk naartoe gestuurd wordt, weigert hem. ‘We hebben hier alleen nog maar covid-bedden vrij’, klinkt het. Hij wordt dus naar een ander ziekenhuis gebracht. Maar vooraleer hij daar wordt opgenomen, nemen ze hem nogmaals een coronatest af. Die blijkt positief. Nu ligt hij dus op de intensieve in een covid-bed. Niet omwille van corona, maar omwille zijn nierfalen dat een gevolg is van diabetes. Maar volgens de statistieken is hij uiteraard wel een coronapatiënt.”
Is er nog iets dat je kwijt wil?
“Ja, graag wil ik benadrukken dat wij geen covid-ontkenners zijn. Maar wij gaan niet akkoord met de draconische maatregelen die gehanteerd worden. De werkelijke oplossingen voor het probleem zijn meer middelen en meer personeel, geen maatregelen waarvan de mensen nog zwakker en ongezonder worden.”
