“Je mag nog plannen, wat je wil. Je kan niet sneller rijden dan je kunt.”
Het was een matig WK-veldrijden voor onze Belgen. Niet slecht, maar ook niet goed. Het was ook niet echt een WK-veldrijden, maar een WK-gravelrijden. Laten we eerlijk zijn, we hebben daar In Amerika niets te zoeken als veldrijders, en het parcours was een WK onwaardig.
Vooraf was gezegd en geschreven dat het bij de eliterenners Pidcock tegen de Belgen was. Dan voelde je de bui al hangen. Met enige tegenzin dachten we terug aan het WK wielrennen op de baan in Leuven, waar pijnlijk duidelijk werd dat Belgen en tactiek niet samen gaan.
Dat werd ook zondag weer meteen duidelijk. Het Belgische clubje zou Pidcock ne keer gaan afmatten. Niet dus. Superman Pidcock gaf er een lap op, vertrok in zijn eentje en de Belgen mochten het ondergaan. Een eenzame Nederlander ging zelfs met zilver lopen. Lars van der haar werd tweede, Eli Iserbyt derde.
“We hebben geen fouten gemaakt, Pidcock was paar procentjes beter”, zei bondscoach Vanthourenhout achteraf. Eindresultaat voor de Belgen: één gouden medaille, twee zilveren plakken en drie keer brons. Oftewel deze pijnlijke conclusie: de koers is niet van ons maar van de Nederlanders met tweemaal goud, viermaal zilver en tweemaal brons.
Misschien moeten we leren begrijpen waar we goed in zijn: de kracht van de flanderien. Wij zijn boerenjongens die hard kunnen trappen tegen de wind in, beuken, sleuren en niet zeuren.
