Kroniek van de aangekondigde machtswissel.
Nadat Van Quickenborne, Egbert Lachaert mee op de blauwe voorzitterstroon heeft geholpen, was het aan Lachaert om wat terug te doen. Zoals iedereen verwachtte werd Vincent Van Quickenborne geheel democratisch tot kamerfractieleider verkozen. Meteen nadat hij dit interne postje had gekregen, laat VanQuickenborne weten dat ze “principes niet gaan inruilen voor postjes”. Het pleit voor Van Quickenborne en Lachaert dat ze het niet onder stoelen of banken steken dat ze twee handen op één buik zijn.
Doch, Lachaert weze gewaarschuwd. In 2014 noemde Van Quickenborne Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten nog een “mirakelvoorzitter”, maar aan het einde van haar parcours konden de twee nog slechts moeizaam door eenzelfde deur. Gevolg was dat Gwendolyn Rutten in een afscheidsinterview in Het Laatste Nieuws zei dat “collegialiteit en loyaliteit niet bovenaan het prioriteitenlijstje van Van Quickenborne staan”. In diezelfde krant repliceert Van Quickenborne dat hij het verleden laat zoals het is. Hij verklaart de broeder- en zustermoorden binnen de partij vanuit het liberale beginsel. De partij is volgens hem altijd een huis met vele kamers geweest.
Het hangt er maar vanaf in welke kamer je bent, op het moment dat het er toe doet. En op dit moment is dat het kamertje van Lachaert. Daarmee is zowat alles gezegd. Van Quickenborne komt met wat liberale clichés en probeert vooral iedereen te vriend te houden. Alles kan blijkbaar, met iedereen en gelijk waar en wanneer. Hij voelt zich evenveel Vlaming als Belg. Het lijkt er dus op dat de liberalen bereid zijn om op gelijk welke boot te stappen, als die maar vaart. Toch bespeuren we een lichte voorkeur voor de terugkeer naar het grote België. Want: 'Het is niet omdat het Vlaams is, dat het beter is', aldus Van Quickenborne.
