Ze voelt zich nog een beetje moe, maar centjes moeten binnenkomen en dus houdt ze de beentjes niet langer toe.
B. wil haar verhaal anoniem aan ons vertellen. Anoniem, omdat ze wel wat regels overschrijdt, en anders misschien klachten en/ of boetes aan d’r broekje heeft. Maar tegelijk wil ze wel aantonen hoe schrijnend de situatie voor haar en haar collega’s is…
“Ik weet het”, zo steekt ze van wal, “ik ben een dom wicht. “Toen ik enkele jaren geleden ontslagen werd en ik moest terugvallen op stempelgeld, kwam ik eigenlijk niet rond. Een vriendin van me kluste toen bij als meisje van plezier, en ik dacht: waarom zou ik dat ook niet doen? Omdat ik nooit op oproepen van VDAB inging, verloor ik mijn recht op stempelgeld. Dat deerde me niet, want ik verdiende genoeg. Aan de andere kant zorgde dat er natuurlijk wel voor dat ik op den duur met niks meer in orde was. Ik heb zelfs geen mutualiteit meer. Maar ik dacht: ik zal me later wel terug in orde stellen, ik ben nog jong, ik heb nog tijd genoeg.”
En toen was er het nieuwe coronavirus?
“Ik ben daar twee weken serieus ziek van geweest. Waar ik het heb opgelopen, dat weet ik niet. Ik ben niet naar het buitenland geweest of zo. Van een klant is eigenlijk zowat de enige mogelijkheid.
En nu ga je weer aan het werk?
“Ja. Eigenlijk zou ik nog twee weken in afzondering moeten blijven, om zeker te zijn dat ik geen andere personen besmet. En ik voel me nog steeds niet honderd procent. Maar ik ben genoodzaakt iets te doen, al is het maar één klant per dag. Mijn kasten zijn leeg. En mijn portemonnee ook. Ik heb niet eens geld meer om een brood te kopen. Ik ben dus echt genoodzaakt om klanten te ontvangen. Het is dat, of omkomen van de honger.”
Heb je dan niks opzij staan? Je zei toch daarnet dat je goed verdiende?
“Driehonderd, soms wel zeshonderd euro per dag. Maar weet je wat het probleem is met geld dat je snel verdient? Het is nog sneller weer uitgegeven. Als ik een chacoche van duizend euro zie en ik vind die mooi, dan koop ik die gewoon. Ik denk daar niet bij na, ik moet daar geen drie weken voor werken, zoals veel mensen. Nu besef ik wel dat ik dom geweest ben. Ik heb een kleerkast vol dure kledij, ik heb honderd paar dure schoenen, maar ik heb nog geen geld om een boterham te kopen.”
“Dat is trouwens het probleem van de meeste meisjes in onze sector. Sparen, daar denken we niet aan. En dan zijn er nog die Oost-Europese meisjes die hier komen werken. Vooral uit Roemenië tegenwoordig. Die moeten nu ook blijven werken. Niet alleen voor zichzelf, maar ook van hun pooier. Het is dat, of slaag. Ik heb daar weet van, maar ik kan daar niet teveel over vertellen.”
Heb je geen schrik dat je opnieuw klanten zult besmetten?
“Ik heb thuis mogen uitzieken, omdat het bij mij niet al te ernstig was. Men raadde mij aan om nu nog twee weken in quarantaine te blijven, teneinde er zeker van te zijn dat ik niemand zou besmetten. Maar ik heb al op verschillende sites gelezen dat je eigenlijk het meest besmettelijk bent, nog voor je symptomen krijgt. Ik denk dus niet dat ik nog besmettelijk ben. En zoals ik al zei: ik ga voorlopig nog niet volle bak werken. Eén klant per dag, zodat ik eten kan kopen. Dan is de kans op besmetting ook een pak kleiner.”
Vind je dat geen eigenaardige redenatie? Dat je ‘maar één klant per dag’ besmet, dat het dan niet zo erg is?
“Weet je wat het probleem is hier in België? Iedereen wordt geholpen, behalve wij. Bediendes en arbeiders worden technisch werkloos, mogen gaan stempelen. Zelfs die hun elektriciteitsrekening wordt nu door de overheid betaald. Mensen die hun zaak tijdelijk moeten sluiten, die krijgen ook een premie. En dan maar zagen in de gazet dat ze het een maandje met minder moeten stellen. Maar wat krijgen wij? Niks, want officieel zijn wij niemand. Ik word door de overheid gedwongen om klanten te blijven ontvangen.”
Je kan toch ook andere dingen doen? Webcammen bijvoorbeeld?
“Dat wordt ons door sites als Redlights aangeraden ja. Maar weet je wat je daar mee verdient? Niks! Al voor de coronacrisis begon waren er camsters genoeg. En nu komen er daar nog eens honderden bij. Geen vent die daar nog op zit te wachten. Zelfs vaste klanten niet. Integendeel: die zijn van oordeel dat ze recht hebben op een gratis webcamnummertje, omdat ze al veel geld bij je achtergelaten hebben.”
Alexia
Herinner je jezelf Alexia nog, de luxe-escorte met wie we een weekje op stap gingen? Wel we vroegen haar of ook zij noodgedwongen doorklust.
“Ik hoor het ook wel luiden dat er heel wat meisjes in de sector zijn die nu met een serieus probleem zitten. Ik snap dat niet: zoveel verdienen en toch niks sparen, hoe doe je dat? Ik kom nog wel even toe als het moet. Ik zie geen enkele klant meer. Ik wil geen enkel risico nemen. Noch voor mezelf, noch voor anderen. Ik heb enkele vaste klanten waar ik nu wel ondeugende webcamsessies mee doe. Ik hoef daar geen geld voor, ik doe dat ook voor mijn eigen plezier.”
“Anderzijds hoop ik natuurlijk wel dat die crisis snel voorbij is. Ik mis het om buiten te komen. Ik wil gaan shoppen, en naar mijn schoonheidsspecialiste. En om eerlijk te zijn: ik mis het ‘lijflijke’ contact met mijn klanten ook wel. Ik ben toe aan een verwenbeurt. Mijn eerste klant na de lockdown, die gaat niet weten wat hem overkomt haha!”
Noot aan de heren: in deze corona-tijden is het misschien toch niet zo verstandig om een meisje van lichte zeden te bezoeken. Je weet maar nooit welke risico's je loopt...
