Kinderopvang voor wie werkt: belastingsvoordeel met een bijsmaak.
De federale en Vlaamse onderhandelaars hebben een opvallende zet gedaan in hun plannen voor kinderopvang. De fiscale aftrek voor kinderopvang moet volgens de nieuwe voorstellen verhoogd worden van 45 naar 100 procent. Maar, en dat is een grote maar: deze maatregel zou enkel gelden voor werkende ouders. Een schijnbaar logische stap, maar eentje die behoorlijk wat stof doet opwaaien.
Enkel voor werkenden: een maatregel met een scherpe rand
Wat meteen in het oog springt, is de keuze om de volledige fiscale aftrek voor kinderopvang enkel toegankelijk te maken voor wie ‘activiteitsinkomsten’ heeft. Dat betekent dat ouders die werkloos zijn of een ander vervangingsinkomen genieten, buiten de boot vallen. De N-VA wil de kinderopvang vooral voorbehouden aan wie bijdraagt aan de arbeidsmarkt, een standpunt dat perfect in hun ideologische lijn past.
Dit idee klinkt aantrekkelijk voor wie denkt in termen van hard werken en beloning, maar het sluit een hele groep ouders uit die al kwetsbaar zijn. Vooruit en CD&V, die ook aan tafel zitten, zijn niet bepaald enthousiast over deze exclusieve aanpak. Ze wijzen erop dat kinderopvang juist een cruciale rol kan spelen in het activeren van niet-werkenden. Immers, zonder toegang tot betaalbare kinderopvang is het voor sommigen simpelweg onmogelijk om aan de slag te gaan.
Eén groot fiscaal cadeau... voor de happy few
Als deze maatregel doorgaat, kunnen werkende ouders zich verheugen op een flinke belastingbesparing. Zo zou een gezin met een kind dat 120 dagen per jaar naar de opvang gaat, bijna 2.000 euro kunnen aftrekken, in plaats van de huidige 885,60 euro. Maar dit royale belastingvoordeel lijkt vooral een cadeautje voor wie het al goed heeft.
De budgettaire impact van deze maatregel is nog een groot vraagteken. Wanneer formateur Bart De Wever zijn cijfers op tafel legt, zal blijken of deze en andere plannen levensvatbaar zijn. Met een Europese besparingsdruk van 28 miljard euro is het maar de vraag welke voorstellen overeind blijven.
Meer plaatsen, maar voor wie?
De Vlaamse onderhandelaars erkennen dat niet alleen de betaalbaarheid, maar ook de beschikbaarheid van kinderopvang problematisch is. Er moeten meer plaatsen komen, roepen ze in koor. Vooruit en CD&V willen graag duizenden nieuwe plaatsen creëren in inkomensgerelateerde opvang, terwijl de N-VA het liever goedkoper aanpakt met onthaalouders. Het idee van bedrijfscrèches krijgt ook steun, maar dat helpt vooral bedrijven, niet noodzakelijk de ouders die het het hardst nodig hebben.
Kinderbijslag: wie krijgt wat?
De meest verhitte discussie draait echter om het groeipakket, oftewel de kinderbijslag. De N-VA wil het geld liever direct besteden aan de behoeften van kinderen, terwijl Vooruit denkt dat rijke gezinnen best met iets minder kunnen. CD&V blijft hangen in traditionele ideeën over ouderlijke verantwoordelijkheid en wil vooral niet te veel sleutelen aan de huidige verdeling.
De kleutertoeslag, een bonus voor ouders die hun kleuter naar school sturen, lijkt ten dode opgeschreven. Het is een makkelijke besparing van 20 miljoen euro, maar het roept de vraag op of de kleintjes, die er toch al weinig van begrepen, straks niet nóg meer uit het oog worden verloren.
Kortom, de nieuwe plannen voor kinderopvang en kinderbijslag laten zien waar de politieke prioriteiten liggen: werken loont, maar niet voor iedereen. En in de zoektocht naar besparingen lijkt het erop dat sommige gezinnen meer zullen moeten inleveren dan anderen. Het geld voor de nieuwe F-35 gevechtsvliegtuigen moet ergens gevonden worden, toch?
