Als we zonder regering kunnen, waarom dan niet zonder premier?
Op de ministerraad heeft Michel aangekondigd dat hij ten laatste begin november wil stoppen als premier van België. Michel zegt dat hij zich wil voorbereiden op zijn functie als voorzitter van de Europese raad. Zo klinkt het braaf en officieel. Iets stouter en officieus zou je kunnen zeggen dat hij België gewoon laat stikken.
Wie hem dan wel zal opvolgen als premier van een regering - die eigenlijk niet echt meer regering is - is onbekend. Tenminste niet officieel, want onder tafel lijken de hoge heren al lang beslist te hebben dat Sophie Wilmès hem zal opvolgen. Daar hebben we geen verkiezingen of formateurs voor nodig, gewoon onder elkaar beslissen.
Er blijft ook niet veel volk meer over om uit te kiezen, want de zogenaamde politieke kanonnen zitten allemaal veilig in Europa. Als je een jaartje ouder wordt, is jobzekerheid nu eenmaal een verstandige keuze. De naam van Wilmès (wie?) mag je op dit moment alleen maar fluisteren, al hadden we op 6 september geen glazen bol nodig om dit scenario te bedenken.
Luidop mag je alleen het volgende zeggen: “Vaststellend dat er op dit moment nog geen enkel proces voor de vorming van een federale regering is begonnen, is hij (Michel, red.) begin deze week ook begonnen met consultaties rond de modaliteiten van zijn vervanging in lopende zaken. De premier zal erover waken dat er een vloeiende en verantwoorde overgang is, in het belang van de burgers en de staat.”
We zijn niet voor niks het land van de stripverhalen.
