Lorin Parys en Valerie Van Peel zijn verkozen tot ondervoorzitter van N-VA, en niet Theo Francken.
Parys won de ondervoorzittersverkiezing van N-VA, hij haalde één stem meer dan Van Peel. Francken was (slechts) derde. Maar de échte winnaar was de partij. (En ja, toch ook een beetje Francken).
Met een sterke leider als Bart De Wever aan het roer, is het ondervoorzitterschap slechts een symbolische functie. Een titel die dient om de statuten te doen kloppen. Toch beschouwen velen de verkiezing als een natte vinger die je opsteekt in de wind. Waar komt de wind vandaan en in welk richting waait hij ?
Een ondervoorzitter wordt bij N-VA gekozen door de partijraad. Die partijraad bestaat uit 250 leden die een doorsnee van de partij moeten voorstellen. Behalve alle nationale mandatarissen zetelen ook vertegenwoordigers van de arrondissementele besturen, de gedeputeerden, de provinciale fractievoorzitters, de leden van het partijbestuur en vertegenwoordigers van Jong N-VA in die partijraad. Een beetje van alles wat, mensen met verschillende achtergronden, maar met een uitgesproken mening. Zaterdagmiddag kozen zij voor de wind die uit/naar het centrum waait: Van Peel en Parys. De twee staan bekend als aanhangers van een centrumkoers voor N-VA, terwijl Francken veeleer de rechterflank opzoekt en niet vies is van stevige taal.
Die keuze levert zuivere imago-winst op voor N-VA. De partij kan zich met Parys en Van Peel meer profileren als een partij die zich focus op sociale thema’s, minder op veiligheid, identiteit en migratie. Symbolisch natuurlijk, want meer dan een symbool zijn ondervoorzitters niet. ‘C’est le ton qui fait la musique’. En die toon is minder hard als Francken even (zogenaamd) aan de zijlijn staat. Even vanuit de schaduw toekijken, verzacht voor Francken de zaak Kucam en N-VA geeft er een signaal mee dat ze hem toch een beetje sanctioneren. Theo mag even in de hoek gaan staan, afkoelen en daarna weer meespelen. Dat dat positief is voor de partij, kan je het best begrijpen door de zaak om te draaien. Stel je voor dat Francken het gehaald zou hebben. Zou N-VA dan niet over de tongen zijn gegaan als een partij die mensensmokkelaars beloont?
Winst dus. Als de storm is gaan liggen, mag Francken weer opstaan. Voorlopig moet het alfamannetje zijn tijd uitzitten in de wachtzaal die oppositie heet, om straks aan de slag te kunnen met het échte werk.
