Iedereen heeft gelijk. Of spreekt niemand de waarheid?
Geen van beide partijen – noch De Pauw, noch de slachtoffers – beweren dat ze een proces in de media willen voeren, maar met de openlijke reactie van de benadeelde vrouwen op eerdere uitlatingen van De Pauw in Het Nieuwsblad, komt daar nu een einde aan.
“De vrouwen die Bart De Pauw beschuldigen van grensoverschrijdend gedrag willen dat de aanvallen in de media stoppen”, lezen we in de krant. We vrezen dat ze met deze opmerking het startschot hebben gegeven voor een trial by media. Omdat De Pauw minimaliseert, ontkent en zich in de slachtofferrol wentelt en omdat - aan de andere kant - de slachtoffers anoniem blijven, wordt het een kwestie van wie er het geloofwaardigst scoort in de krant. De uitspraak van de rechter wordt daardoor straks slechts bijzaak.
Wie liegt er? Of wie vertelt er niet helemaal de waarheid? Het lijkt erop dat de vraag “wie vertelt er de waarheid?” niet eens meer aan de orde is.
De benadeelde vrouwen hebben Liesbet Stevens van het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen als buffer genomen voor de media. Het instituut betaalt voor de slachtoffers ook advocaat Christine Mussche. “Wij doen dat omdat de rechtszaak belangrijk is voor de gendergelijkheid”, klinkt het in Het Nieuwsblad.
De reden waarom ze bij monde van Stevens reageren, is omdat er volgens hen de voorbije weken zulke flagrante leugens zijn verspreid, dat ze niet anders konden. De advocaat van De Pauw kwam een kleine twee weken geleden met een juridisch handigheidje door met een ingebrekestelling op de proppen te komen. Die had – naar eigen zeggen – niets met de aankomende rechtszaak tegen De Pauw te maken, maar het gaf hem wel de mogelijkheid om ‘zijn’ waarheid kenbaar te maken.
Stevens noemt de tactiek van De Pauw een klassieker: DARVO (deny, attack, reverse victim-offender). Na inzage van het strafdossier, was het voor Christine Mussche en haar cliënten duidelijk dat er totaal geen schuldinzicht was en dat De Pauw de zaken minimaliseerde en ridiculiseerde. Dat hij bij de ingebrekestelling beweert dat het slechts over een paar sms’jes gaat, is volgens Stevens een flagrante leugen. Ook het feit dat De Pauw beweert dat hij niet weet/wist over welke vrouwen het ging, wordt afgedaan als een verzinsel. “Een onderzoeksrechter confronteert mensen namelijk nooit anoniem.” Bij het kamp De Pauw klinkt de klok anders. Zij beweren dat ze nooit ontkend hebben dat Bart na zijn verhoor niet wist over welke feiten en over welke vrouwen het ging.
Liesbet Stevens laat weten dat de benadeelde vrouwen er zwaar aan tillen dat de Pauw in de aanval gaat en Hilde Van Mieghem ervan beschuldigt dat ze in een soort van complot met de VRT zou zitten, om vervolgens de VRT-top aan te vallen, terwijl die alleen maar hun werk deden.
Maar de gespeelde onschuld van De Pauw valt hen nog het zwaarst. De vergelijking met de naaktfoto’s van Samang, Van de Veire en Dhondt raakt – volgens hen – kant noch wal. Catfishing vergelijken met stalking en belaging is voor hen een stap te ver. Zij benadrukken dat Bart De Pauw de dader is en niet het slachtoffer.
Naar verluidt zouden er bemiddelingspogingen zijn geweest, maar ook hier hebben beide kampen verschillende versies. Beide partijen beweren de ze een trial by media willen vermijden. Maar het ziet ernaar uit, dat het moddergooien is begonnen.
