Dat was nogal eens een debat…
Abou Jahjah schreef een boek waarin hij niet alleen waarschuwt voor extreemrechts, maar ook voor islamisme en woke. Om dat boek nader te bespreken, ging hij in debat met Filip De Winter. En Michael Verstraeten van Vrijheid, die ontleedde dat debat.
In een bij wijlen beklijvend debat tussen Dyab Aboujahjah en Filip De Winter zijn we af en toe behoorlijk op onze honger blijven zitten. Abou heeft de verdienste dat hij het debat inhoudelijk voert met De Winter. Anders dan de zowat voltallige Belgische pers en politiek - met uitzondering van een klaar kijkende De Decker - weet Abou dat de strijd tegen extreemrechts verloren wordt door hen uit te schelden. Ze moeten inhoudelijk gepareerd worden. Het gaat nog wel een tijd duren voor ze bij ‘De Morgen’ en andere bladen van goed fatsoen tot dat inzicht gaan komen. Daar maken ze het Belang graag groot, blijkbaar.
Abou scoort dus punten, en verdient omwille daarvan alleen al een onderscheiding. Zij het dat hij de volgende keer wat beter voorbereid naar zo’n debat moet. Ik vermoed dat hij te weinig entourage heeft om mee te sparren. Abou wordt niet genoeg tegengesproken. Want zoals wel vaker knelt het schoentje bij De Winter niet zozeer bij de analyse die hij maakt, maar zit de oplossing behoorlijk scheef.
De Winter schetst een toekomstbeeld van een wereldbevolking die in 2100 ongebreideld zal doorgroeien en makkelijk boven de 10 miljard gaat oplopen. Zoals de modelbouwers bij de virologen. “Veel te veel!”, orakelt De Winter. Zij het dat hij de recente memo van onder andere de Club Van Rome niet heeft gelezen. Daarin staat dat na 2050 een behoorlijke dip in de groei van het bevolkingsaantal naar 6 miljard in 2100 wordt verwacht. De mensen maken hoe langer hoe minder kinderen. Ook in Afrika en Azië. Op dit ogenblik nog meer dan in Europa, dat is juist, maar ook daar is de daling ingezet.
Abou wees De Winter op zijn doemdenken, dat hem aan Greta Thunberg deed denken. Terecht, maar ook Abou had de memo niet gelezen, want hij zette de doemscenario’s van De Winter niet recht.
Die wereldwijde verdoemde groei van de bevolking moet een halt toegeroepen worden want we gaan in Europa overdonderd worden. 500 miljoen mensen tegenover 10 miljard anderen. Volgens de slecht ingelichte De Winter dus. De remedie die we daar tegenover moeten stellen is eerder verrassend te noemen: we moeten meer kinderen maken. Er moet een heuse gezinspolitiek komen om meer met vrucht te vogelen. Hoe De Winter met meer kinderen te maken het door hem verdoemde te veel aan mensen gaat aanpakken, mag Joost weten. Abou wist het ook niet en hij heeft er ook niet naar gevraagd.
We kunnen vermoeden dat De Winter vooral vindt dat er te veel Afrikanen, Aziaten en moslims in de wereld geboren worden, en dat we dus zelf een tandje moeten bijsteken. Maar bijzonder gelukkig heeft hij dat niet uitgedrukt. Dat zou ons trouwens meteen tot de vraag leiden of we de Afrikanen, Aziaten en moslims dan maar moeten verplichten om minder kinderen te hebben. Zoals bij de Chinezen. Het ware interessant van De Winter te vernemen hoe we dat dan zouden moeten doen. Condooms droppen? Bij gebreke aan beperkingen daar, komt er immers een kinderenwedloop. Hoe meer de Afrikanen, Aziaten en moslims kinderen maken, hoe meer wij er moeten maken. "Om ons te verdedigen tegen wat van ginder komt." Zo wist De Winter te orakelen. We seksen een nieuw leger bij elkaar. Met als uiteindelijk resultaat van zo’n wedloop dat de doemscenario’s van De Winter wel eens zouden kunnen uitkomen en we toch aan 10 miljard gaan geraken. Zodra men zich vragen begint te stellen over de praktische uitwerking van de ideeën van De Winter, wordt het toch wel een bizar gegeven dat extreemrechts gedachtengoed.
Wat daarbij al evenzeer opviel was dat De Winter van een straatvechter is verworden tot een goede tapijtverkoper. Inspiratie opgedaan aan de Turnhoutsebaan, wellicht. Neen, de moslims die hier al wonen, en nu al onze bazen zijn volgens De Winter, die moeten niet terug. Dat stond in de 70-punten, maar dat is niet meer van deze tijd. Ze mogen blijven. Maar ze maken ook te veel kinderen, aldus De Winter. En nu wordt het tricky. Om de zogenaamde ‘ontvolking’ tegen te gaan wil De Winter dus dat we in Europa meer baby’s maken. Maar dat geldt niet voor de moslims want die maken er nu al te veel. Ze mogen wel blijven, maar ‘wij’ moeten meer baby’s maken dan ‘zij’. Daarvoor wil De Winter dus een heus ‘gezinsbeleid’. Wel, dat moet er dan één zijn specifiek gericht op de autochtone bevolking. Want als dat gezinsbeleid zich ook richt tot de moslims die hier al baas zijn met hun 8 procent van de bevolking, dan krijgen we ook hier een kinderwedloop.
Een grote gemiste kans is dat Abou zich niet concentreerde op de oplossing die De Winter aandraagt. Uit ervaring weet deze laatste dat als niemand een analyse van een daadwerkelijk bestaand fenomeen wil maken uit woke-angst, hij kan scoren. Dat is een open doel. We krijgen dan geklaag en gezaag en doemvoorstellingen die De Winter dichter bij de ecologisten en de communisten zetten dan hij zelf ooit zal willen toegeven. Maar hoe hij het probleem wil oplossen. Dat is een ander paar mouwen. Hoe gaat hij dat dan wel doen, die moslims die hier zijn minder kinderen doen krijgen en ‘wij’ meer?
Krijgen we dan eerst en vooral verbod op interraciale seks? Dat moet welhaast, want anders tast de groep van de bazen de groep van de autochtone sukkelaars aan. Een zorg van De Winter. Geen gemengde huwelijken meer. En alleen kinderen binnen eigen groep? De moslims en de rest. Geen Romeo en Fatima-verhalen.
Dan moeten er maatregelen komen die de moslims ontmoedigen om kinderen te krijgen? We komen het niet te weten. Abou heeft het niet gevraagd. In elk geval moet het aantal kinderen gestimuleerd worden met een gezinsbeleid, dixit De Winter. Maar logischerwijze kan dat beleid niet gelden voor de moslims, want anders benen we nooit bij met ons middelste been. Dus moet er een onderscheiden gezinsbeleid zijn voor de moslims, en voor de niet-moslims. Wie in Allah gelooft krijgt minder kindergeld. Wie niet in Allah gelooft krijgt extra kindergeld. De vrouwen van de moslims moeten gaan werken. Die van de ongelovigen moeten thuis blijven en voor de kinderen zorgen. Zoiets. Een soort van Zuid-Afrika op vlak van kinderbeleid.
Zoals bij de migratiepolitiek in het algemeen zit het probleem bij het Belang niet zozeer in de analyse die wordt gemaakt, maar wel bij de oplossingen die het Belang denkt te kunnen bieden. Het is een gemiste kans dat Abou daar niet meer op is ingegaan. Wat niet wegneemt dat hij toch een onderscheiding krijgt voor moed en zelfopoffering.
(Michael Verstraeten, Vrijheid)
