Wouter Beke zo ongeloofwaardig dat zelfs zijn partijgenoten én N-VA hem in de steek laten
“You can fool some people sometimes, but you can't fool all the people all the time”, zong Bob Marley. Dinsdag mocht Wouter Beke voor de zoveelste keer tekst en uitleg komen geven aan het parlement over praktijken met een geurtje. Deze keer over het ontslag/vertrek van professor emeritus Jan De Maeseneer uit de stuurgroep van het contactonderzoek.
Vorige week belichtten we in PNWS de merkwaardige manier waarop professor De Maeseneer werd opgebeld door minster Beke, nadat die zich in Knack kritisch had uitgelaten over de Minsiter en het gebrekkig functioneren van de lokale contactopsporing een “politiek probleem” had genoemd. Drie dagen later mocht de professor opkrassen.
Volgens Beke had hij hier niets mee te maken en dat kwam hij nog eens in zijn gekende stijl onderstrepen in het parlement. Voor sp.a-parlmentslid Hannes Anaf was deze blabla een brug te ver. “Denkt u écht dat wij uw uitleg geloven”, riep ze uit. “U draait zich in allerlei bochten en komt hier met een volstrekt ongeloofwaardige verklaring. Er staat letterlijk in het verslag dat ‘Minister Beke’ aan VIVEL vraagt om zich te beraden over de afvaardiging. Dat verslag is gelezen en goedgekeurd door uw kabinet. En nu komt u zeggen dat u nooit aan VIVEL heeft gevraagd om de professor te vervangen? Wie liegt hier: de opsteller van het verslag of u?”
Nu goed, het is een natuurlijke zaak dat de oppositie in de aanval gaat, maar daar bleef het niet bij. Bij zijn eigen CD&V voelde niemand zich geroepen om Beke te depanneren en van coalitiepartner N-VA, kreeg Beke bij monde van Lorin Parys de wind van voren: “Meneer de minister, ik geraak niet wijs uit uw uitleg. Het is duidelijk dat de vraag om De Maeseneer te vervangen van u kwam, dat staat zwart op wit. Wat u hier verklaart, kan ik niet rijmen met de feiten.” Parys legde vervolgens de link met de Christelijke Mutaliteit – bij wie Beke kind aan huis is – en vroeg zich af of zij De Maeseneer voor hem op straat hadden gezet. “Ik heb nóóit gevraagd om het ontslag van de professor”, herhaalde Wouter Beke. Maar er was niemand in de zaal die die uitleg nog leek te geloven.
