‘t Is toch niet waar zeker, het dutske.
Vorige week brachten we jullie het nieuws dat de Britse podcastmaker Tommie McDonald werd bedreigd door ‘gewapende gangster’ Dennis Burkas, gisteren stond het verhaal in verschillende andere Vlaamse kranten. Zij vroegen Burkas om een reactie. Naar eigen zeggen reageerde hij zo fel, omdat Tommie hem er onterecht van beschuldigde minderjarige meisjes te hebben verkracht, en daar kan hij niet tegen. Naar eigen zeggen werd hij erin geluisd door afgunstige mensen die hem in de gevangenis wilden. Waarom Tommie McDonald zo te keer gaat tegen hem? Burkas laat in Mediahuis-kranten optekenen dat Tommie mislukte als pornoregisseur en dat de man nu jaloers is op hem, die het wél gemaakt heeft.
Wij gingen op onderzoek en geven de feiten weer zoals we ze opgetekend hebben na verschillende betrokken bronnen te hebben geraadpleegd. Daaronder zetten we telkens ook kort – want er is iedere keer alleen maar een korte versie – de ‘straatversie’ van Dennis Burkas. We beperken ons enkel tot de zaken waarbij minderjarige meisjes betrokken zijn, anders is onze server niet groot genoeg.
2002
Een Limburgse jongedame droomde er op haar vijftiende van om actrice te worden. Een vriend gaf haar het telefoonnummer van Dennis Burkas, met de mededeling dat dit iemand was die misschien wel een rol voor haar kon regelen. Op 19 mei 2002 belde ze het nummer en Dennis garandeerde haar dat hij de juiste contacten had. Hij vroeg haar te omschrijven hoe ze eruitzag en hoe oud ze was. Het meisje antwoordde dat ze vijftien was en omschreef zichzelf. Burkas had onmiddellijk een idee: “Ik ken de juiste mensen. Ik kan u laten meespelen in een jeugdserie op tv. Kunnen we vandaag nog afspreken?”
Het meisje zat uiteraard op gloeiend hete kolen. Diezelfde dag nog ontmoetten ze elkander in de brasserie Hollywood Studio in Hasselt. Dennis legde haar uit dat die jeugdserie nog maar een begin zou zijn, dat daarna de hele wereld aan haar voeten zou liggen. Parijs, Milaan, Madrid, noem maar op: hij kon het haar allemaal laten bereiken.
Nadat hij haar genoeg wijsgemaakt had, vroeg Dennis Burkas haar om hem te volgen. Hij ging haar voor naar de badkamer voor het personeel, daar in de Holywood Studio, deed de deur achter haar rug op slot, trok haar kleren uit en verkrachtte haar. Het meisje zou later beweren dat ze doodsangsten uitstond, en zich niet tegen hem durfde verzetten.
De dagen die volgden, bleef Dennis het meisje stalken. Hij wilde weten of ze er zeker met niemand over gepraat had, maar hij wilde haar ook graag terugzien. Het meisje, nog steeds diep onder de indruk van wat haar overkomen was, hield aanvankelijk de boot af. Omdat hij haar echter bleef stalken en zij geloofde dat hij haar na nog één afspraak verder met rust zou laten, stemde ze er uiteindelijk mee in om hem ‘een laatste keer’ te ontmoeten.
Dennis pikte haar op met de auto, om naar een appartement van een vriendin van Dennis’ moeder te rijden. Het meisje zou later in de rechtbank verklaren, dat Dennis haar onderweg iets te drinken gegeven had, waarna ze suf en willoos werd. In het appartement verkrachtte hij haar een tweede keer. Het meisje had dit keer niet alleen de durf niet om haar te verzetten, ze had er ook de fut niet voor.
Het meisje stapte naar de politie en Dennis moest zich gaan verantwoorden voor de rechtbank, waar hij de onschuld zelve speelde. Aanvankelijk verklaarde hij dat hij helemaal niet intiem met haar was geweest. Daar geloofde de rechter niks van: volgens hem was het bewezen dat er wel degelijk intiem contact was geweest. Dan veranderde Dennis van versie: ze hadden wel seks gehad, maar het was met wederzijdse toestemming geweest, hij had haar geen verdovende middelen toegediend en hij wist niet dat ze maar vijftien was.
In eerste aanleg werd Dennis Burkas veroordeeld wegens aanranding van een minderjarige. Geen verkrachting: de Tongerse rechter vond het niet bewezen dat het meisje er niet mee ingestemd had. Hij veroordeelde Burkas tot één jaar cel.
Dennis Burkas ging in beroep, en verscheen pas in 2008 voor het hof van beroep in Antwerpen. De beroepsrechter had in tussentijd een psychiater aangesteld om het slachtoffer nader te onderzoeken.
Het hof geloofde het meisje wél, dat verklaarde niet ingestemd te hebben met seksueel contact. Burkas werd veroordeeld tot een jaar cel voor de verkrachting en de aanranding van de eerbaarheid van het meisje: ‘slechts’ dezelfde straf omdat de feiten inmiddels al van zes jaar geleden dateerden en de rechter ook van oordeel was dat het gerecht maar sneller had moeten werken.
Dennis’ versie: zij was geen vijftien, maar zeventien. (Haar leeftijd stond verkeerd op haar identiteitskaart???) En ze zag er minstens eenentwintig uit. Hij ging er van uit dat zij al een tijdje meerderjarig was. Zij wilde seks met hem, en uiteindelijk heeft hij maar toegestemd.
2009
In het voorjaar van 2009 kwam Dennis weer op vrije voeten, na een jaartje gebromd te hebben voor het verkrachten van een vijftienjarig meisje. Wanneer je aan de gemiddelde, vrijgezelle man vraagt wat het eerste is wat die gaat doen als-ie na een tijd terug vrij komt, dan krijg je nogal vaak het antwoord: “Naar de hoeren gaan”. Dennis had echter een ander schitterend plan om gratis en voor niks aan zijn trekken te komen. De grote pornokoning mocht dan inmiddels al gevallen zijn en zijn naam verbrand, hij kon nog altijd een flink stukje verhalen verzinnen. Via social media benaderde hij mooie, jonge meisjes die modellenambities hadden, maar het vooralsnog niet verder schopten dan fotoshoots op TFP-basis of de plaatselijke Miss Aardbei. Hij hemelde hen op en maakte hen wijs dat hij contacten had bij bladen als P-magazine, Playboy en in de modewereld. Hij kon hen groot maken. Maar de meisjes moesten wel één ding weten: in die harde wereld paste men het voor wat, hoort wat principe toe. Als ze iets wilden bereiken, dan moesten ze met de beentjes wijd. Of op hun knieën.
Dennis z’n haring braadde niet. Hij lag nog te vers in het Vlaamse collectieve geheugen, als die verkrachter van een minderjarig meisje die net op vrije voeten was. Wanneer dat voor wat hoort wat-principe ter sprake kwam, gingen massaal de alarmbellen af. Die chatgesprekken eindigden dan ook steeds op dezelfde manier: van scheldpartijen ging het uiteindelijk over op dreigementen. Als hij ze niet ‘groot’ mocht maken, dan zou hij hen helemaal kraken, er voor zorgen dat ze helemaal nergens meer aan de bak geraakten als model.
In de zomer van 2009 kwam Dennis in contact met een moeder uit Zandhoven. Hoe Dennis precies bij haar terechtkwam, is officieel een groot vraagteken, maar daar komen we dadelijk op terug. De mama in kwestie wilde een nieuwe zaak beginnen, maar ze had daarvoor een nieuwe website nodig en daar had ze totaal geen kaas van gegeten. Maar websites bouwen: dat was toch wel toevallig één van Dennis specialiteiten zeker!
Dennis zat samen met de mama te bespreken hoe die website er moest uitzien, toen de dochter plots binnenwandelde. Dennis was onder de indruk: “Zo’n mooi meisje!” De moeder legde uit dat ze zelf ook wel wist dat ze een knappe dochter had. Het meisje had dan ook ambities om het te maken als model. Lap, nog een specialiteit van Dennis: in de mode- en modellenwereld, daar had hij namelijk belangrijke contacten.
Hij legde uit dat haar leeftijd – vijftien lentes – dé perfecte leeftijd was om in die modellenwereld binnen te stappen. Met haar looks kon hij haar echt héél groot maken, de wereld lag voor haar open. Wanneer moeder en dochter ervan overtuigd waren dat de nieuwe Claudia Schiffer was ontdekt, in een rustig dorp in de provincie Antwerpen nog wel, kwam Dennis nog wel aandraven met een minder leuk kantje van die hele modellenwereld: ‘Voor wat, hoort wat.’
De moeder wist niet wat ze hoorde. Vijftien was haar dochter. Vijftien: hoe durfde die man over zoiets praten? Maar Dennis was zeker van zijn stuk: “Hoe denk je dat al die andere modellen wereldberoemd geworden zijn? Alleen maar omdat ze zo mooi zijn?” Uiteindelijk stelde hij zijn eis wat bij: “Natuurlijk, ze is nog jong, en daarom: als ze mij enkel aftrekt, dan volstaat dat.”
Dat was dik tegen de zin van de mama, maar als het nodig was om de droom van haar dochter waar te maken, dan moest dat maar. Ze nam haar dochter even apart en legde kort uit hoe ze een man met de hand moest bevredigen. Daarna stuurde ze haar dochter en Dennis naar boven, om daar te doen wat gedaan moest worden. Eens boven liet Dennis weten dat alleen aftrekken toch niet genoeg was: hij wilde dat ze zijn lid ook in de mond nam. Aarzelend deed het meisje wat van haar gevraagd werd.
Toen Dennis de deur uit was, deed het meisje haar beklag bij haar moeder over het feit dat hij ook orale seks had geëist. In de plaats van verontwaardigd te zijn, gaf de moeder haar dochter tips over hoe zij een goede pijpbeurt moest geven. “Dennis komt morgen terug, en hij zal dan hetzelfde verwachten!” Haar dochter moest maar even het verstand op nul zetten, en denken aan het grote geld en de roem die spoedig zouden volgen.
‘s Anderendaags stond Dennis inderdaad opnieuw aan de deur. Hij ging met het vijftienjarig meisje naar boven, waar ze zwijgend en walgend deed wat van haar verlangd werd: een vijfendertigjarige klootzak pijpen. Gelukkig wist ze goed waarom ze dat deed. Hij zou ervoor zorgen dat ze straks op de grootste catwalks ter wereld zou flaneren. Straks zou de hele wereld aan haar voeten liggen, en zou ze niet hoeven na te denken over welke goedkope handtas ze met haar povere centjes zou kopen. Straks zouden er enkel nog designerspullen in haar kast hangen.
Nog een dag later, stond Dennis opniéuw voor de deur. Nogal onaangekondigd dit keer, en het meisje was alleen thuis. Gelukkig wist ze inmiddels al wat van haar verwacht werd, al hoopte ze wel dat er niet te veel aanbetalingen voor de nog te leveren diensten zouden volgen, ze was het beu.
Eens op haar slaapkamer toegelaten, maakte Dennis haar duidelijk dat alleen pijpen en trekken niet meer genoeg zou zijn. Haar broek moest uit. Nu! Dennis verkrachtte haar. Eerst vaginaal, daarna ook nog eens anaal.
Het meisje was kapot. Moest ze nu haar moeder vertellen wat er gebeurd was? Haar mama, die haar uiteindelijk in de klauwen van dat monster had geduwd? Eén ding was zeker: als ze alleen thuis was, dan zou ze de deur niet meer openen voor die Dennis.
Enkele maanden verstreken. Het meisje was nog steeds kapot van wat haar was overkomen. Van de talloze beloftes van Dennis was nog steeds niks in huis gekomen, en het leek er steeds minder op dat er ooit iets van in huis zou komen. In november 2009 stapte ze binnen bij de lokale politie. Het zou een lang gesprek worden…
Dennis had door dat Hotel Den Houten Lepel opnieuw lonkte, en hij vluchtte naar Tsjechië. Daar werd hij in november 2010 opgepakt, nadat er een internationaal aanhoudingsbevel tegen hem werd uitgevaardigd. Op 2 december werd hij overgevlogen vanuit Praag en, in afwachting van zijn proces, naar de gevangenis van Antwerpen overgebracht.
Daar had Dennis geen al te fijne tijd. De medegevangenen wisten maar al te goed dat Dennis (alweer) zat voor het verkrachten van een minderjarige. Hij werd er uitgejouwd en cipiers dienden ervoor te zorgen dat er geen andere gevangenen in zijn buurt konden komen, of hij zou zijn proces mogelijk niet meer gehaald hebben. Op een keer was het gevangenispersoneel er – een ogenblik weliswaar – toch niet in geslaagd iedereen uit Dennis’ buurt te houden, en kreeg de gevallen pornokoning een borstelsteel in zijn anus geramd. Gelukkig voor hem waren er toch enkele cipiers vlakbij, die konden voorkomen dat hij helemaal gespietst werd.
Omdat Dennis zich niet langer veilig voelde binnen de streng bewaakte muren van de Antwerpse Begijnenstraat, vroeg hij zijn advocaat om raad. Die raadsman diende een voorlopige invrijheidstelling in bij de rechtbank. De rechtbank ging hierop in en Dennis mocht op 21 december de gevangenis weer verlaten. Hij kreeg wel een reeks maatregelen opgelegd: zo mocht hij bijvoorbeeld het land niet verlaten.
Dennis legde in de aanloop van de rechtszaak verschillende verklaringen af. Eerst beweerde hij dat er helemaal niks gebeurd was, en het meisje zelfs nooit ontmoet had. Toen dat niet geloofd werd, gaf hij toe dat ze hem had afgetrokken. Daar geloofde de rechtbank nog steeds niks van. Volgens de rechter was er voldoende bewijs dat er ook vaginale en anale seks had plaatsgevonden én dat dit onder dwang was. Daarvoor kreeg hij op 25 maart 2011 vier jaar cel. Hij moest het meisje ook 5.000 euro schadevergoeding betalen.
Ook de moeder bleef niet ongestraft, aangezien zij haar dochter uiteindelijk op een presenteerblaadje had aangereikt. Zij kreeg twaalf maanden cel en een boete van 2.750 euro, beiden met uitstel.
Opvallend in dit verhaal is, wanneer je het ganse dossier ervan bekijkt, de opeenstapeling van toevalligheden. Dennis kwam toevallig in contact met een alleenstaande moeder, die toevallig een nieuwe website nodig had. Toevallig had die moeder ook nog een bloedmooie – maar nog jonge! – dochter. Die mooie dochter droomde toevallig van een carrière als model, een wereld waar Dennis toevallig zogezegd contacten had.
Het is niet bewezen, maar het zou misschien ook kunnen dat Dennis het meisje toevallig op social media tegenkwam, en dat daar de toevalligheden stoppen. Misschien durfde hij haar, gezien haar jonge leeftijd, niet rechtstreeks benaderen omdat hij wist dat dit strafbaar was, en hij nog maar net op vrije voeten. Misschien had hij zich daarom wel met een list bij de moeder binnengemurwd, om van daaruit verder te kijken wat de mogelijkheden waren… Dat weet alleen Dennis, maar als er nu één ding is wat die man niét vertelt, dan is het wel de waarheid.
Dennis Burkas omschrijft een heel andere versie in zijn ‘biografie’. Volgens hem is hij zelf, in zijn Ferrari, helemaal vanuit Tsjechië naar de rechtbank gereden en heeft hij daar tegen de rechter gezegd: “Ik kan haar helemaal niet verkracht hebben. Zij is te lelijk. Ik doe geen lelijke meisjes.” Hij werd er ingeluisd door jaloerse, machtige mensen.
2014
Op 17 maart 2014 kregen S. en A., twee meisjes van respectievelijk veertien en vijftien jaar jong, eigenaardige berichtjes via Facebook Messenger. De berichtjes kwam van een zekere Anja Daeleman, een vrouw die beweerde hen te kunnen helpen bij het opstarten van een succesvolle modellencarrière. De meisjes kenden elkaar: ze verbleven immers hetzelfde begeleidingstehuis ten gevolge van een beslissing van de jeugdrechtbank en ze waren vriendinnen. Er werden telefoonnummers uitgewisseld en al snel deed ‘Eva Daeleman’ haar plannen en expertise per sms verder uit de doeken.
De meisjes waren aanvankelijk in hun nopjes. Een succesvolle modellencarrière: ze durfden er aanvankelijk niet eens over dromen, en nu werd het hen zomaar aangeboden. Alleen: die tekstberichtjes werden gaandeweg iets minder leuk. Er werd de meisjes fijntjes uitgelegd dat in de modellenwereld niets zomaar gebeurt. Wie er wilde geraken, die moest er iets voor over hebben. De meisjes wisten niet waar ‘Eva Daeleman’ op doelde. “Zou je pijpen voor een grote opdracht?” klonk de vraag uiteindelijk.
Toen A. aangaf dat het gesprek voor haar niet hoefde verder gezet te worden, kwam ‘Eva Daeleman’ met een ander strak plan: “Ik heb eens goed nagedacht omdat ik het je gun. Als je het dan toch allemaal samen met S. wil doen, laat haar dan alleen neuken met de fotografen en de juiste mensen pijpen. Dan hoef jij niets te doen, en krijg jij toch naam en faam. Snap je? Wat denk je hiervan hé, laat weten.”
De meisjes gaven aan geen interesse meer te hebben, als de modewereld dan toch zo vuil in elkaar stak. ‘Eva Daeleman’ wist echter van geen ophouden. De meisjes gingen uiteindelijk hun beklag doen bij de directeur van de instelling waar ze verbleven, die op zijn beurt met alle uitgeprinte sms’jes en Messenger-gesprekken naar de lokale politie stapte.
Die besloot onmiddellijk de zaak ernstig te nemen. ‘Eva Daeleman’ was, na het goed bekeken te hebben, wellicht een nepprofiel. Ze wilden het IP-adres natrekken waarmee de Facebook-pagina en het daar aan gekoppelde mailadres aangemaakt was, maar ze kregen met de inertheid van de hele papiermolen te maken: tegen de tijd dat de administratie rond was, was het al te laat om dat IP-adres nog te achterhalen. Het telefoonnummer waarmee ge-smst werd, een niet-identificeerbaar prepaid-nummer, was niet langer in gebruik. Allicht rook de dader onraad, toen de meisjes niet meer antwoordden op zijn of haar berichten. Ze moesten dus wat anders verzinnen. Het achterhalen van de gekoppelde sim-kaart aan het nummer dan maar, en opvragen welke telefoontjes en berichten daarmee gepleegd waren. Maar ook dat nam heel wat tijd in beslag.
Ondertussen zaten de speurders niet stil. Ze maakten een profiel op van de twee slachtoffers. In het geval van S. konden ze niets bijzonders vinden. In het geval van A. vonden ze een mogelijke piste. Haar vader zat een straf uit in de gevangenis van Oudenaarde. A. was met haar vijftien lentes een opvallend frisse verschijning, en ze ging daar in Oudenaarde haar vader weleens opzoeken. Mogelijks had een mede-gedetineerde haar in de bezoekerszaal gespot, en uitgezocht wie ze was? Indien hij haar dan op Facebook gevonden had, dan was het eenvoudig om bij S. uit te komen. De twee waren namelijk vriendinnen, ook op Facebook. En S. was, ondanks haar jeugdige leeftijd van veertien jaar, een ravissante verschijning. Misschien dat er, daar in de bajes, een of andere malloot zich wat in het hoofd gehaald had? Het was dan wel keihard verboden een mobieltje op cel te hebben, maar je zou de gevangenen die daar toch in slagen niet de kost willen geven...
De resultaten van het telefoononderzoek waren inmiddels binnen. Naast de sms’en naar de meisjes toe, waren er tussen 15 maart 2014 en 30 april 2014 ook meer dan 1600 (!) telefonische contacten geregistreerd. Het gros daarvan was naar het nummer van de moeder van Dennis, en Dennis’ stiefvader – de nieuwe partner van ma Burkas dus. Toen enkele inspecteurs bij hen in Limburg langsgingen voor verhoor, bleek het oproepnummer niet in hun telefoonregister te staan. Ze verklaarden het nummer zelfs niet te kennen. Toen de inspecteurs hen vroegen hoe het kon dat ze het nummer niet kenden, of aan wie het toebehoorde desondanks ze er zo vaak mee gebeld hadden, antwoordden ze haast in koor: “Ik weet het niet.” De moeder van Dennis werd overigens, niet lang tevoren, al eens betrapt toen ze een telefoon voor haar zoon de gevangenis probeerde binnen te smokkelen. Ook toen verklaarde ze niet te weten waar dat toestel plots vandaan kwam.
Wie er nog gecontacteerd was geweest door het nummer, was SDL., de ex-vriendin van Dennis. Tot slot hadden ook nog een tweetal journalisten contact gehad met het nummer. Zij hadden het aangedurfd om ‘slecht’ te schrijven over Dennis, en hadden via dàt nummer dreigementen gekregen.
Om maar te zeggen: alle telefoonwegen leidden naar Dennis. Alleen: hij zelf wist van niks. Hij verklaarde niet te weten waar het mobieltje was: “Dat is een toestel dat hier rondgaat op de vleugel. Wie wil bellen of een bericht wil sturen, gebruikt dat toestel. Simpel.” Dat was volgens hem ook een verklaring waarom er met dat toestel naar zijn moeder en stiefvader gebeld was geweest: “Dat was ik. Die berichten naar die meisjes heb ik niet gedaan. Daar weet ik niks van.”
Toen de speurders opmerkten dat dit nogal ongeloofwaardig was, aangezien er tussen een bericht naar de meisjes en een bericht – of telefoontje – naar de mama vaak slechts enkele seconden zat, had Dennis een antwoord klaar dat de rechercheurs haast door hun stoel deed zakken: “Kijk, ik heb daar echt niks mee te maken. Ik kàn het ook niet geweest zijn. En daar is een simpele reden voor: ik val op vrouwen die ouder zijn dan ikzelf. Waarom zou ik dan naar zo’n jonge meisjes liggen sturen?” Dat hij thans een celstraf van vier jaar aan het uitzitten was voor de verkrachting van een vijftienjarig meisje, daar had hij blijkbaar eventjes niet aan gedacht…
Nu heb je het als verkrachter van minderjarige meisjes al niet zo gemakkelijk in de bajes. Andere gedetineerden weten dat, en een normale man heeft zoiets van: “Van kinderen blijf je af”. Een jongemeisjesverkrachter die in Belgische gevangenissen een koek op zijn muil krijgt van een medegevangene: dagelijkse kost. Ook al krijgen die vetzakskes extra bescherming en mogen ze apart op wandeling: in een onbewaakt moment is een flinke muilpeer snel uitgedeeld. Als je dan, terwijl je vastzit, ook nog eens seksueel getinte sms’jes gaat sturen naar de dochter van een medegevangene, dan vraag je er eigenlijk om dat je licht uitgeklopt wordt.
De vader van A. kwam te weten dat Dennis diegene was die vunzige berichtjes had gestuurd naar zijn dochter – ook al bleef Dennis dat ontkennen. En hoewel hij op een andere vleugel zat en normaliter onmogelijk tot bij Dennis kon geraken: toch werd er gevreesd dat Dennis een kopje kleiner zou gemaakt worden daar in Oudenaarde. Daarom werd hij op 30 januari 2015 overgeplaatst naar de gevangenis van Beveren.
In januari 2017 had Dennis zijn straf uitgezeten en mocht hij de gevangenis verlaten. Schrik om snel weer de doos in te draaien had hij niet. “Het dossier is filterdun en er zijn geen bewijzen”, liet zijn raadsman Walter Van Steenbrugge aan de pers weten. “We betwisten alle aanklachten.”
De rechtbank in Oudenaarde was het echter niet eens met Van Steenbrugge. Onder andere het feit dat er in enkele minuten tijd tientallen berichten gestuurd werden naar zowel de minderjarige meisjes, als naar zijn moeder, als naar zijn stiefvader, vaak met slechts enkele seconden tussen, vond de rechter bewijs genoeg dat Dennis de vuile-berichten-verstuurder was. Het was volgens de rechter onmogelijk dat het desbetreffende toestel zo snel van hand zou wisselen, wat uiteraard ook simpelweg niet kan. Dennis kreeg achttien maanden cel.
Dennis zelf blijft volhouden dat hij niks te maken heeft met die sms’jes, maar dat hij er ingeluisd werd door machtige, jaloerse mensen.
