Op 21 april ging België op zoek naar 2000 coronatracers. Zij moesten nagaan met wie positief geteste personen recent ‘meer dan een kwartier lang’ contact hadden, en dat ‘binnen een afstand van anderhalve meter’.
Een week of drie en nog heel wat akkefietjes later gingen 700 coronaspeurders effectief aan de slag. Erg grote talenten in ‘doorvragen’ bleken ze niet: het gros van de opgebelde mensen zei met niemand contact gehad te hebben en daarmee was de coronakous af.
Het resultaat? Het werden bijzonder korte telefoontjes, en al snel zaten die coronaspeurders met hun vingers te draaien. Niet veel later mochten enkelen hun C4 alweer ontvangen.
Desondanks werden er via de website van VDAB nog steeds coronaspeurders gezocht, zo ontdekte Cain Ransbottyn. Om te zien wat er zou gebeuren, solliciteerde hij.
Spoedig kreeg Cain volgend mailtje terug van een interimkantoor:
Vooraleer hij (zogezegd) kon starten als contact tracer, moest hij eerst enkele cessies ondergaan bij een loopbaancoach. Zo’n loopbaancoach werkt natuurlijk niet voor de hemelse dauw, maar gelukkig kon Cain op de website van de VDAB voor 600 euro loopbaancheques aanvragen, om die loopbaancoach – en dus in feite het interimkantoor – te betalen.
Samengevat: een interimkantoor recruteert mensen voor een overheidsjob die ze allicht niet (meer) in portefeuille heeft, maar laat zich voor een soort van opleiding die er aan vooraf moet gaan eerst betalen met overheidsgeld…
VDAB liet inmiddels weten de zaak te onderzoeken. En tot ze daadwerkelijk onderzocht is, wordt het mandaat van het interimkantoor geschorst.
Het desbetreffende interimkantoor heeft de vacature nog steeds online staan, maar wie verder klikt om te solliciteren krijgt nu een foutmelding:
