En de voetbalbond? Zij boerde gewoon verder.
Frank Vercauteren moet tegen het einde van dit jaar zijn biezen pakken bij de Bond. Wat op het eerste gezicht lijkt op een routineuze contractbeëindiging, legt echter opnieuw de diepgewortelde spanningen en machtsspelletjes binnen de Belgische voetbalbond bloot. Het is niet enkel een afscheid van een voetbalicoon, maar ook een pijnlijk hoofdstuk in een slepende machtsstrijd waar CEO Piet Vandendriessche zich plotsklaps in het oog van de storm bevindt.
Een raad van bestuur op scherp
Maandag zat de top van de Belgische Voetbalbond samen voor wat op papier een evaluatie van het teleurstellend verlopen EK 2024 moest zijn. Maar in de wandelgangen gonsde het al van de geruchten dat de werkelijke inzet van de vergadering iets heel anders was: de positie van CEO Piet Vandendriessche. Sinds zijn aantreden in januari wordt de ex-Deloitte-topman door verschillende partijen met argusogen bekeken, vooral door de invloedrijke profclubs. Zij stellen vraagtekens bij zijn geschiktheid om de snelle, hands-on beslissingen te nemen die in het voetbal vereist zijn. De spanning binnen de raad van bestuur was te snijden, en de uitkomst was allesbehalve een hereniging van verschillende visies.
Frank Vercauteren: het zoveelste slachtoffer
In deze verhitte sfeer valt ook de beslissing om Frank Vercauteren, wiens contract als technisch directeur eind december afloopt, niet langer aan boord te houden. Vercauteren is niet de eerste die ten prooi valt aan de interne conflicten binnen de bond. Eerder dit jaar werd operationeel directeur Jelle Schelstraete al de wacht aangezegd, een duidelijke indicatie dat de sanering en herstructurering van de voetbalbond in volle gang is. Dat het ondertussen rommelt op alle niveaus binnen de organisatie, is voor insiders geen geheim meer.
De Vincent Mannaert-saga: een gemiste kans of een opzetje?
In een ideale wereld had Vincent Mannaert, de voormalige sterke man van Club Brugge, Vercauteren moeten opvolgen. Mannaert werd afgelopen zomer benaderd om een grondige audit van de sportieve werking van de bond uit te voeren, wat uiteindelijk zou uitmonden in een voorstel voor een bredere rol als architect van het sportieve beleid tot aan het WK 2026. Maar de gesprekken liepen spaak, en Mannaert trok zich uiteindelijk terug. De reden? Een mix van onenigheid over bevoegdheden en onwil van Vandendriessche om macht te delen.
Mannaerts plan om een duidelijke scheiding te maken tussen het prestatiegerichte topsportluik – met de Rode Duivels als pronkstuk – en het faciliterende luik van de bond, vond weinig bijval bij Vandendriessche. De CEO vreesde dat de profclubs via Mannaert een sluipende coup zouden plegen, waarbij de Duivels als een soort elite-eenheid los van de rest van de bond zouden gaan opereren. Volgens bronnen dicht bij Mannaert haakte hij af omdat Vandendriessche te lang twijfelde en zijn plannen wantrouwig bekeek, zo lezen we in de krant ‘De Tijd’.
Een eindeloze machtsstrijd
De huidige crisis doet sterk denken aan eerdere episodes in de eindeloze machtsstrijd binnen de bond. Het is een veldslag die CEO’s al vaker de kop heeft gekost, en het lijkt erop dat Vandendriessche de volgende in de rij zou kunnen zijn als hij niet snel orde op zaken stelt. Zijn voorganger, Peter Bossaert, ging eerder al ten onder aan een gelijkaardige confrontatie met de almachtige profclubs. Het is een conflict dat een dieper liggend probleem blootlegt: de spanningen tussen de operationele leiding van de bond en de profclubs, die hun belangen stevig verdedigen.
Te traag en te bureaucratisch
De mislukte aanstelling van Mannaert lijkt voor velen een symptoom te zijn van een dieper liggend probleem: Vandendriessche zou te traag en te bureaucratisch opereren in een wereld waar snelheid en daadkracht vereist zijn. De kritiek is niet mals: de evaluatie van het EK kwam te laat, en de sportieve en financiële doelstellingen worden niet gehaald. Het verlies van bijna 12 miljoen euro in 2023 hangt als een donkere wolk boven het hoofd van de bond, en de financiële sanering die Vandendriessche probeert door te voeren – waar het vertrek van Vercauteren en Schelstraete deel van uitmaakt – wordt door velen als ontoereikend bestempeld.
Een gifbeker die maar niet leeg raakt
De hele toestand binnen de voetbalbond is verworden tot een klassiek welles-nietesverhaal. Een kamp vindt Vandendriessche niet doortastend genoeg, terwijl de topman zelf beweert dat de financiële situatie die hij aantrof veel slechter was dan hem voor zijn aantreden werd voorgespiegeld. Kleinigheden, zoals het verlieslatende bedrijfsrestaurant, worden plots symbooldossiers in een bredere strijd om macht en invloed.
Bovendien hangt er nog een ander zwaard van Damocles boven Vandendriessche: de werksfeer binnen de bond zou beroerd zijn, en er wordt gefluisterd dat een aanzienlijk deel van het personeel zich stilaan richting de uitgang begeeft. Voorstanders van Vandendriessche noemen dit een logisch gevolg van de noodzakelijke saneringen en hervormingen, maar zijn critici zien het als bewijs dat de CEO geen draagvlak heeft binnen de organisatie.
De strijd is verre van gestreden
Ondanks alle kritiek en tegenstand blijft Vandendriessche voorlopig vastberaden om zijn missie voort te zetten. Hij zou echter een meer verzoenende houding moeten aannemen tegenover de verschillende actoren binnen de bond, inclusief de profclubs, zo klinkt het binnen de raad van bestuur. De vraag blijft echter of hij zich voldoende kan aanpassen aan de moordende politieke dynamiek van de voetbalbond, of dat hij uiteindelijk dezelfde weg zal bewandelen als zijn voorganger.
(Foto: Vincent Kalut/Photo News)
