Marie-Christine is de oudste dochter van Leopold III en Lilian Baels. Ze is geboren op 6 februari 1951 en werd dus vorige week 70.
De prinses schrijft dat ze voor haar moeder "bang geweest is tot de dag van haar overlijden" (in 2002). Als ze een geschenk van haar moeder krijgt, een ‘oude sjaal’ nota bene, zit er een brief bij die volgens Marie-Christine een lange reeks bedreigingen bevatte.
Grootmaarschalk Herman Liebaers meent dat de prinses niet overdrijft. Hij werd, via Boudewijn, door Leopold III gevraagd om een bezigheid voor de jonge Marie-Christine te zoeken. "In de elegante en gezellige kamer werd ik uitgenodigd plaats te nemen tegenover de koning en de prinses, die naast elkaar zaten", schrijft Liebaers.
De grootmaarschalk ontving naar eigen schrijven eerst een ‘korte bedanking’ van Marie-Christine. Daarna kreeg hij van Lilian ‘een lang verhaal te horen over hun dochter’. Liebaers keek vertwijfeld naar de koning. Maar die zei geen woord. Volgens Liebaers was het portret van de prinses zo ‘ontgoochelend’ dat hij daarna zonder overtuiging sprak over een ‘fotoreportage’ voor Marie-Christine. Het project ging overigens nooit door. Lilian stelde haar veto. Deze eindeloze opsomming van gebreken kwam van prinses Lilian. Liebaers schrijft verder dat hij nadien aan zijn echtgenote vertelde dat ‘hij nooit zou dulden dat zij op die wijze’ over hun dochter zou spreken.
Een voormalige rijkwachter die instond voor de bewaking: ‘Marie-Christine heb ik maar zes maanden gekend. Ik had weinig contact met haar omdat ze een eigen auto had. Ik weet wel dat ze niet met haar ouders overweg kon. Maria-Esmeralda heeft een beter karakter dan haar moeder, maar ze lapte me ook een mooie streek. Ik ging haar ooit afhalen aan de luchthaven van Nice. Ik wachtte voor de uitgang van het luchthavengebouw om haar op te pikken. In plaats daarvan nam ze de taxi en vertelde haar moeder dat ik er niet was, met een stevige uitbrander als gevolg. Alexander was rotverwend. Nooit was er iets goed voor hem. Zijn bad laten leeglopen of het toilet doorspoelen, deed hij niet. Dat was een job voor het boerenvolk.’
De relatie tussen Marie-Christine en Lilian was erg verzuurd, maar ook Leopold III verbleef liever in het buitenland dan in eigen land. Volgens Marie-Christine leefde haar vader op zodra hij zijn koffers begon te pakken. Nog een indicatie dat de sfeer op Argenteuil niet al te best was. Minstens twee keer wil Leopold niet meer naar België terugkeren.
Op Argenteuil was de vorst best te pruimen, op voorwaarde dat Lilian niet in de buurt was. Zo had Marie-Christine aan Leopold de toestemming gevraagd om een jongen uit te nodigen voor de lunch op Argenteuil. Lilian was niet aanwezig. Leopold ging akkoord en vond de jongen zelfs sympathiek. Maar toen Lilian dat te weten kwam, schold ze Leopold volgens Marie-Christine de huid vol. Lilian droeg de broek. Volgens dochter Marie-Christine was het huwelijk van haar ouders ‘gezichtsbedrog’.
Op 15 december 1960 leert heel België Marie-Christine kennen als bruidsmeisje op het huwelijk van haar halfbroer koning Boudewijn met doña Fabiola de Mora y Aragón. Marie-Christine is zo aangegrepen dat ze flauwvalt en de rest van de plechtigheid voor de beeldbuis moet volgen, zoals de meeste Belgen op dat ogenblik. Als dochter van een koning die gedwongen werd af te treden en een moeder die nooit aanvaard werd door de Belgen, was de jeugd van Marie-Christine naar eigen zeggen niet gemakkelijk. De situatie zette haar aan tot uitgestelde rebellie.
Begin jaren 70 viert ‘Daphne’ (haar roepnaam binnen de familie) haar eenentwintigste verjaardag. Op haar verjaardagsfeest op Argenteuil danst ze de hele avond met een neef van generaal de Gaulle. De neef heet ook Charles. In de pers wordt gespeculeerd over een relatie tussen de twee. Later is er een hardnekkige roddel over een verhouding met de Zweedse erfprins Carl Gustaf. Ook dat wordt niets. De moeder van Carl Gustaf, de ‘ijzeren prinses’ Sibylle, was tegen de relatie omdat ze haar protestantse zoon liever niet wilde zien trouwen met een katholieke prinses.
In de loop van de jaren laat Marie-Christine duidelijk merken dat ze geen blad voor de mond zal nemen en alle huwelijken die voor haar gearrangeerd worden, wijst ze resoluut af. ‘Een Brusselse pasteibakker, een Amerikaanse natuurkundige en Douchan Gersi worden als mogelijke levenspartners aangestipt’, noteert Jan van den Berghe. Die pasteibakker is Edouard Nihoul, die een bakkerij had aan de Louizalaan waar Fabiola de overheerlijke kramiek haalde voor Boudewijn. Veel succes heeft Marie-Christine niet, want Nihoul bekent haar dat hij homoseksueel is. Ze antwoordt hem dat dit niet erg is want zijzelf is naar eigen zeggen frigide.
Marie-Christine is eigenlijk hartstochtelijk verliefd op autopiloot Jacky Ickx. Ze is dan ook behoorlijk teleurgesteld als Ickx niet met haar, maar met haar beste vriendin Catherine Blaton trouwt. Uit woede stuurt Marie-Christine haar kat naar het trouwfeest.
Ze verwijt haar moeder een dominante rol te spelen en gespeend te zijn van enige menselijke warmte. In de interviews die ze in die periode her en der geeft, beklaagt ze zich vaak over de zware straffen die ze krijgt en de onrechtvaardigheid die ze ondervindt. Helemaal ongelijk heeft ze niet. Als ze op een bal bij een van haar nichten uit het huis van Savoye brutaal verkracht wordt door een aangetrouwde neef, wordt ze naar eigen zeggen door haar moeder tien weken lang in haar kamer opgesloten.
In 1981 wordt de dan dertigjarige prinses verbannen naar Canada. In ijltempo verwerft ze een reputatie in de wereld van de ‘swingers’ of nachtbrakers. In dat milieu ontmoet ze Paul Drake, artiestennaam Van Druck(n)er, een Canadese versie van Elton John. Om er te kunnen blijven huwt ze met de homoseksuele man, een barpianist die dertien jaar ouder is dan zij.
Het huwelijk, gesloten op 23 mei 1981, houdt nauwelijks enkele weken stand. Boudewijn betaalt de echtscheidingskosten op voorwaarde dat het nieuws niet uitlekt. Dat gebeurt toch. Later ontmoet ze de restauranthouder Jean-Paul Gourgues. Ze vestigt zich vervolgens met hem in Los Angeles.
Twee jaar later sterft vader Leopold III. Karel Moors van Gazet van Antwerpen: ‘In 1983, bij het overlijden van Leopold III, erfden prins Alexander, prinses Marie-Christine en prinses Maria-Esmeralda – zijn drie kinderen bij Lilian – elk 40 miljoen frank (1 miljoen euro)’, schrijft de journalist. Op 28 september 1989 is ze officieel mevrouw Gourgues.
Ondanks haar huwelijk met Gourgues begint Marie-Christine een affaire met een knappe Australiër. Ze raakt zwanger van hem maar laat de zwangerschap afbreken. Volgens nooit bevestigde geruchten zou het opnieuw de diepgelovige Boudewijn zijn die zijn halfzus bijsprong om de abortus te bekostigen.
Marie-Christine droomt dan van een carrière in de filmwereld. Ze raakte naar eigen zeggen ‘bevriend’ met Elizabeth Taylor, Arnold Schwarzenegger en Jamie Lee Curtis. Ze schrijft ook scenario’s onder de naam Daphne de Réthy. De Hollywooddroom is evenwel geen lang leven beschoren. Geen enkele lezer houdt het langer dan enkele zinnen van haar scenario’s vol.
In 1993 sterft haar halfbroer Boudewijn. Ze moet het naar eigen zeggen via de pers vernemen. Marie-Christine gaat niet naar de begrafenis. Toch verklaart ze dat Boudewijn de enige was die haar ooit de hand had gereikt wanneer ze die nodig had. Ze heeft het wellicht over de sommen geld die ze van hem kreeg.
Eind jaren negentig trekt de ontgoochelde prinses weg uit Hollywood. Op 26 mei 1999 verkoopt ze haar villa gelegen aan Castle Heights Avenue in Beverlywood (Los Angeles) voor de ronde som van 439.500 dollar. Ze vindt Californië ‘te duur’.
In 2002 sterft de door haar gehate en verguisde moeder Lilian. Het lichaam is nog niet koud als de inboedel van Argenteuil wordt verkocht. De opbrengst van de openbare verkopen van de spullen van prinses Lilian levert voor het prinselijke drietal Marie-Christine, Esmeralda en Alexander volgens Mario Danneels een dikke 210 miljoen frank netto of zo’n 5,25 miljoen euro op.
In een interview dat Danneels ter voorbereiding van zijn boek Het trauma van de troon met prinses Marie-Christine had, is ze hoogst verontwaardigd als hij haar vertelt dat haar broer en zus naar haar verwijzen als initiatiefneemster van deze verkoopsessies. Op de suggestie dat ze van de verkoop een mooi graantje meepikt, reageert Marie-Christine zelfs ronduit woest. ‘Dat is absoluut niet waar!’ roept ze uit. ‘Alles is naar liefdadigheid gegaan’, beweert de prinses zonder bewijskracht. Ze beweert dat ze helemaal niets heeft gezien van de opbrengst van die veilingen.
Het geld zou haar nochtans erg goed van pas komen. De erfenis die ze van vader Leopold III enkele jaren eerder kreeg, een miljoen euro volgens haar, is immers helemaal opgesoupeerd. Iets later verklaart een zonnebankbruine prinses bij hoog en bij laag dat ze blut is. Ook dat is niet correct. ‘Prinses platzak’ beschikt vandaag in Las Vegas nog steeds over vier riante eigendommen met een gezamenlijke geschatte waarde van minstens een miljoen dollar of bijna een miljoen euro. Het gaat volgens een Amerikaanse gegevensbank om een woning gelegen aan Montvilla Drive 786 ter waarde van 330.000 dollar, een huis aan Edgewater Lane 7345 ter waarde van 220.000 dollar, een villa aan Picardie Lane 7370 van 275.000 dollar en een optrekje aan Tone Street 8178 ter waarde van 262.500 dollar.
Toch gaat het niet goed met Marie-Christine. Op een foto die werd genomen in juli 2008 zien we een fel vermagerde en verouderde prinses. Van de stralend bruingebrande Marie-Christine is weinig overgebleven. Vandaag is dat uiteraard niet beter.
