Teveel op het spel, teveel risico’s, te gevaarlijk.
In de wielerwereld vraagt men zich af of afdalingen als die bij de Muro di Sormano niet moeten verbannen worden. De helling werd in 1960 voor het eerst in het parcours van de Ronde van Lombardije opgenomen, maar twee jaar later alweer geschrapt wegens… te steil om omhoog te rijden. Over hoe het er toen bergaf aan toe ging, wordt met geen woord gerept. Zou het kunnen dat de drang naar sensatie de organisatoren heeft gecharmeerd ten koste van de veiligheid?
Het is een mes dat van twee kanten snijdt. Wielrenners zijn vaak te roekeloos en te ambitieus, ten koste van alles en iedereen. De spurt in het Poolse Krakau waar de Nederlander Fabio Jakobsen anderhalve week geleden bijna het leven liet, was een pijnlijk voorbeeld van de geilheid naar winst. Ook daar was door de organisatoren de veilgheid niet gegarandeerd.
De val van Remco Evenepoel opent hopelijk de discussie om de drang naar originalteit, naar dat tikkeltje anders, dat tikkeltje meer in vraag te stellen. Wat Evenepoel overkwam, durf je niet te verzinnen. Ironisch genoeg zei hij vooraf dat hij nog nooit zo goed was voorbereid bij de start van een klassieker.
Komt hoogmoed misschien ten val? Of moeten we leren luisteren naar het gezond verstand? Het seizoen is in ieder geval voorbij voor Remco. En dan mag hij nog van geluk spreken, het had veel erger kunnen aflopen.
