Neurowetenschapper Anne Freier onderzocht haar eigen gebroken hart.
Liefde geeft je vleugels. Als het goed gaat. Maar als het fout loopt, zit je in zak en as. Je kan echt sterven aan een gebroken hart. Liefdesverdriet is niet zomaar romantisch gezeur van dramaqueens, maar geeft lichamelijke klachten. Neurowetenschapper Anne Freier analyseerde haar eigen ‘gebroken hart’ en ging naar biologische verklaringen zoeken voor haar huilbuien. Zij schreef er een boek over met tips om je relatiebreuk te overleven. Moeten we bij liefdesverdriet zoveel mogelijk afleiding zoeken, of moeten we de confrontatie met de waarheid aangaan? Freier merkte alvast op dat haar verdriet hanteerbaarder werd toen ze het snapte. Wat snapte? We citeren:
"Bij liefdesverdriet worden dezelfde hersengebieden geraakt als bij fysieke en emotionele pijn. zoals de dorsale anterieure cingulate cortex, die wordt beschouwd als het "alarmsysteem" van de hersenen, de anterior insula, die verantwoordelijk is voor emotionele gevoeligheid en empathie, en de amygdala, die spanning reguleert. Dat betekent: als ik mijn hand brand, worden dezelfde gebieden in de hersenen geactiveerd als wanneer iemand me verlaat. Daar zijn evolutionaire redenen voor: we zijn sociale wezens, en om in het wild te overleven moeten we samenwerken - homo sapiens versloeg de sabeltandtijger beter samen. Onze behoefte aan veiligheid is ook de reden waarom we 's nachts beter slapen als we onze partner aan onze zijde hebben. We kunnen we ons liefdesverdriet een beetje verlichten door bepaalde hersengebieden te stimuleren, bijvoorbeeld door actief te de prefrontale cortex aan het werk te zetten, het redelijke deel van ons brein. We kunnen, in zekere zin, onszelf uit de pijn te praten."
En daarom deze gouden tip: wees je bewust dat je verdriet wordt veroorzaakt door processen in je hersenen. Dat je eigen lichaam zorgt voor de pijn.
Helpt het?
