Waarom? Daarom!
‘t Is nogal iets met die coronaregels van tegenwoordig. De dames van plezier mogen vandaag alweer aan de slag, pedicures mogen hun vijlen en andere attributen nog een tijdje opgeborgen houden.
Vandaag zetten we jaargang 2004 van onze magazines online. Corona bestond toen nog niet, maar de meisjes van plezier al wel. Logisch ook: ‘t is verdorie het oudste beroep ter wereld. P trok in dat jaar maandelijks naar de dames, om er telkens eentje te interviewen.
Zo was in nummer 43 raamtijger Esther aan het woord. Zij verklapt onder andere het geheim van haar kledingkeuze om achter het raam te staan: “Je mag niet te weinig vlees tonen. De klant wil weten wat hij in de kuip heeft leggen. Te veel naakt is ook niet goed. Niet alleen kom je dan vroeg of laat in aanvaring met de arm der wet, je riskeert ook dat de klant zodanig geprikkeld raakt dat hij naar de auto rent en de hand aan zichzelf slaat. Kleenex-klanten zijn niet bepaald lucratief.”
“Wissel regelmatig van lingerie. Niemand houdt van een meisje dat altijd hetzelfde draagt. Als de klanten het niet merken, merken de collega’s het wel en voor je het weet ben je de vieze hoer.”
“Vermijd parfum. Sommige klanten gaan bewust op zoek naar geurloze meisjes. Iets met hun vrouw of zo.”
Het mooiste dat ze ooit al meemaakte tijdens haar carrière? “Ik ben ooit ten huwelijk gevraagd door een klant. Het was een lieve man van rond de zestig die me regelmatig kwam opzoeken. Hij was zelf nooit getrouwd geweest en had altijd geleefd volgens het principe ‘love them and leave them’. Maar nu hij zich oud voelde worden, wilde hij een nieuw leven beginnen. En daarvoor had hij mij, de liefste vrouw die hij ooit ontmoet had, uitgekozen. Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte: ik krijg zo ongeveer wekelijks een huwelijksaanzoek – meestal vlak voor ze klaarkomen. Maar hij meende het. Hij toverde van achter zijn rug een schitterende ruiker tevoorschijn en gaf me een armband die nog van zijn moeder was geweest. De tranen stonden hem in de ogen. Ik was zo geschrokken dat ik niet onmiddellijk durfde te weigeren. Dat had ik beter wel gedaan. Wekenlang heeft hij me bestookt met geschenken en bloemen. De manier waarop hij zich uitsloofde, zou iedere vrouw doen zwijmelen. Toen ik hem uiteindelijk afwees, was hij zwaar gekwetst. Ik vond het jammer voor hem en mezelf, maar ik hield niet van hem. Je kan een uurtje of desnoods een dag faken, maar geen heel leven.”
Over mannen die hun vrouw bedriegen – al dan niet met een lichtekooi – heeft ze eigenaardig advies: “Ik zou alle jonge meiden willen aanraden om een jaartje in de prostitutie te stappen. Dan leer je de mannen pas echt kennen. Bekijk het als een investering in je latere relatie. Je krijgt er een hele handleiding voor in de plaats. Nu halen jonge vrouwen er eentje in huis, maar ze weten niet hoe hij werkt. En dan is een man natuurlijk onbetrouwbaar, gevaarlijk speelgoed. Op en dag ben je hem kwijt, en we weet niet wat je verkeerd hebt gedaan.”
Het volledige interview - en ook dat met andere dames van lichte zeden - vind je in jaargang 2004.
