Serieverkrachter en meestermanipulator Dennis Burkas vloog gisteren in ‘t gevang. In ‘HLN’ roeptoeterde hij (alweer) dat hij onschuldig was. Volgens hem waren de slachtoffers waarvoor hij dit keer terechtstond, porno-actrices in spé en deed hij gewoon zijn werk: ze ‘testen’ en ‘de kneepjes van het vak leren’. Daar klopt geen mallemoer van. Verschillende van die slachtoffers ambieerden helemaal geen job in de porno. Dennis gaf zich ook uit voor iemand anders om jongedames met een smoes naar zijn (toen nog) zolderkamertje te lokken, hen daar te drogeren en te verkrachten. Vandaag brengen we het relaas van N.
In november 2021 organiseerde P-magazine een modellenwedstrijd, die omwille van dit schrijnend verhaal ook vroegtijdig weer werd stopgezet. Na enkele dagen kregen we een mailtje aan van iemand die het niet vond kunnen, dat er om die wedstrijd te winnen seksuele diensten verlangd werden. Wij vielen keihard uit de lucht: er werd immers helemaal niks van de deelneemsters verwacht. Na een ‘intern onderzoek’ hadden we door wat er aan de hand was. Deelneemsters van die wedstrijd werden op Instagram geplaatst, uiteraard met naam en toenaam daar het een ‘onschuldige’ wedstrijd was. Een extern persoon, die later Dennis Burkas bleek, had er niks beters op gevonden dan enkele van die deelneemsters te contacteren, zich uit te geven voor één van de organisatoren en wilde meteen zijn ‘voor wat, hoort wat-principe toepassen’.
Voor N. bleek het echter op dat moment al te laat… Zij kreeg een man met een Limburgs accent aan de lijn die zich uitgaf voor ‘hoofdredacteur’. Aanvankelijk ging het over de wedstrijd, maar toen vroeg de man plots aan N. of ze wel wist, dat de modellenwereld veel harder was dan de pornowereld. De richting van het gesprek overviel haar, en ze wist niet goed hoe ze daar op moest reageren. “Ben jij wel openminded genoeg?’”klonk het.
“Maar ja, ik ben openminded”, antwoordde N. Ze dacht: die wedstrijd waar ik aan deelnam was voor een fotoshoot voor P-magazine, dat is poseren in lingerie of bikini, daar ben ik zeker openminded genoeg voor.
Tot slot vertelde de man aan de andere kant van de lijn dat hij haar onmiddellijk wilde zien, omdat hij waarschijnlijk al een opdracht voor haar had, los van de lopende wedstrijd.
Diezelfde avond, op 23 november 2021 om precies te zijn, ging N. na haar werk zo snel mogelijk naar huis, maakte ze zichzelf klaar en nog mooier dan ze al was, stapte ze in haar auto en reed ze naar het adres in Genk dat ze telefonisch gekregen had: een rit van twee en een half uur. Terwijl ze onderweg was, telefoneerde de man haar opnieuw. Hij vroeg haar wat ze wilde drinken straks: iets fris, of liever koffie. “Doe maar koffie”, antwoordde N. Het was immers al tamelijk laat, ze was een beetje moe want ze had al een zware werkdag achter de rug en nadien zou ze nog twee en een half uur terug naar huis moeten bollen.
Toen N. in het zolderkamertje in Genk arriveerde, stond haar koffie reeds klaar. N. nam meteen een grote slok want erg warm leek die niet meer, maar ze schrok: hij smaakte zuur, met een toets van zout. Dat vond ze gek, want zout-zure koffie had ze nog nooit eerder gedronken. Koffie hoorde volgens haar een tikkeltje bitter te zijn. Ze was vastbesloten die rare warme drank niet verder uit te drinken.
Ze had zich aangemeld voor een wedstrijd voor P-magazine en ze dacht dat ze bij de hoofdredacteur van het online magazine zat, maar toch ging het plots niet meer over P-magazine. De man die voor haar zat, zag het allemaal veel groter dan dat. Maar daar moest ze wel wat voor over hebben: “Ik ga het je zeggen zoals het is, nogmaals: de modellenwereld is veel harder dan de pornowereld.”
N. wist niet wat haar overkwam. “Wat bedoel je daar mee?” vroeg ze met een klein stemmetje.
“Simpel”, klonk het antwoord van Dennis. “Als je op de cover van Vogue wil staan, dan zal je op je knieën moeten.”
N. had zoiets van: “Jaja, dat zal allemaal wel, fantast!” Ze was helemaal niet helemaal van aan de kust tot in Genk gereden om op de cover van Vogue te komen. Ze was initieel gekomen voor een opdracht die ze zou doen voor P-magazine, los van die wedstrijd. Enfin, dat dacht ze toch vòòr ze arriveerde. Ze wilde beleefd zeggen dat het gesprek wat haar betrof plots ten einde was, maar toen werd ze plots licht in haar hoofd. Het leek wel alsof alles vervaagde en het mistig om haar heen werd. De man bleef maar doorpraten. Ze hoorde zijn stem nog wel, maar zijn woorden drongen niet meer bij haar door. Wat was er aan het gebeuren? Had die man, waarvan ze nog steeds de naam niet wist, iets in haar koffie gedaan? Was die daarom zo zout-zuur? Was ze door die ene, grote slok onder invloed van iets? “Ik moet me vermannen, mezelf concentreren”, zo dacht ze.
Ze kneep één oog halfdicht om door de ‘mist’ die om haar heen hing te turen, ze zag hoe de man die voor haar zat zijn lippen bewogen en concentreerde zich op de woorden die zich vormden: ‘In de contracten van de modellen van Victoria’s Secret staat een clausule. In die clausule staat, dat ze voor twee komma zo veel miljoen per maand, tussen aanhalingstekens, op koffie moeten met de sponsors. Ik moet daar geen tekeningetje bij maken, hé. Op de koffie wordt helemaal geen koffie gedronken natuurlijk. Ze moeten met die sponsors naar bed gaan. En als gij iets wil bereiken in de modellenwereld, dan zult gij dat ook moeten doen!” N. kon helemaal niet meer volgen. Ze kwam voor P-magazine, maar daarnet ging het nog over de cover van Vogue, waarom ging het nu dan plots over Victoria’s Secret?
De man hield een pauze, sloeg zijn benen over elkaar, nam zijn bril af, wreef in zijn ogen, zette zijn bril weer op en sprak: “Ofwel ga je enkel met mij naar bed, en dan betaal ik gewoon de fotografen en iedereen. Hoe zit het, gaan we nù neuken, ja of nee?”
N. verstijfde. De woorden galmden na in haar hoofd. Ze zat meer dan tweehonderd kilometer van huis, in een provincie die ze totaal niet kende, op de bovenste verdieping van wat haar een kraakpand leek, samen met een man die al de hele tijd op denigrerende wijze, op het agressieve af zelfs, een monoloog tegen haar voerde. Wat zou hij doen als ze ‘nee’ zegde? Haar slaan? Of nog erger: haar van het leven beroven?
De man voor haar werd boos. “Als je zo lang wacht met antwoorden, dan gaat mijn goesting verdomme over”, siste hij. N. durfde niet anders dan in te stemmen met seks. Ze had een hemelse schrik voor wat hij haar zou aandoen, als ze dat niet zou doen. Angstig, met de tranen in haar ogen, snikte ze: “Ik doe het.”
“Oké”, antwoordde de man. “Doe je kleren maar uit en leg je klaar.” Wat volgde, was een minutenlange horror. N. kon niet anders dan de spreekwoordelijke knop in haar hoofd omdraaien en hopen dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
Pas toen de man was klaargekomen, drong het helemaal tot haar door: ze had, met de daver op het lijf, haar benen geopend voor een man die ze totaal niet kende, voor… tja, waarvoor eigenlijk? Ze was gekomen om een opdracht voor P-magazine te bespreken, maar welke opdracht had ze nu net ‘binnengehaald’? Ze was gedwongen geweest tot iets wat ze helemaal niet wilde. Toen sloeg de schrik haar helemaal om het hart. Hoe vaak zou deze man nog eens hetzelfde van haar eisen? Geraakte ze nog buiten, weg uit die verschrikkelijke studio? “Wat… wat als ik je zeg dat ik een vriend heb?” stamelde ze.
De man zijn gelaat liep rood aan. “Waarom heb je me dat niet eerder gezegd?” snauwde hij. “Maar ‘t is al goed, ik zal je nooit meer aanraken!”
“Asjeblief, raak me inderdaad nooit meer aan”, smeekte N. Vervolgens wees de man haar de deur, waarna ze met knikkende knieën de lange, krakende trap weer afdaalde.
De volgende dag bracht ze de hele tijd in haar bed door, doodziek van wat haar was overkomen. Nog een dag later raapte ze al haar moed bij elkaar, om haar verhaal bij de politie te gaan doen.
We zijn inmiddels 2,5 jaar verder, maar N. is nog steeds niet de oude. Ze neemt bij momenten nog steeds antidepressiva en krijgt geregeld angstaanvallen. 2,5 jaar geleden was ze een beginnend model, maar sinds het voorval heeft ze zich nooit meer aan een fotoshoot durven wagen. Over het feit dat Burkas nu in de cel zit kan ze kort zijn: “Het is een psychopaat die vol leugens zit, ik hoop dat hij wegrot in zijn cel.”
In het boek ‘Dennis Burkas’ (ge)lul’ kom je niet alleen te weten hoe hij de andere jongedames waarvoor hij nu terechtstond in de val lokte, maar ook wiens schaamhaar hij weleens wilde scheren, hoe en waarom het dossier van zijn eerste verkrachtingen eind jaren negentig plotseling verdween en waarom hij smeergeld ontving van Alexander De Croo. Je komt ook te weten hoe hij groot deed met een blaffer in zijn handschoenkastje, en hoe en waarom hij een Big Brother-deelneemster liet ontvoeren. Je leert ook hoe de truc met de ‘gelekte’ sekstape van een Bekende Vlaminge jammerlijk mislukte en hoe hij mannen afperste met prostituees – al waren dat volgens zijn narratief ‘internationale modellen’.
Het boek begint bij hoe Dennis als veertienjarige knaap voor het eerst in contact kwam met porno, en eindigt met enkele van zijn meest recente strapatsen: die van een enorme schijtluis, die zonder ‘bodyguard’ zijn kop niet meer durft buiten te steken. En dan de knotsgekke excuses die hij gebruikt: “Ik deed gewoon mijn job”, “Ik moet vastzitten omdat ik te veel weet over bepaalde personen”, “Ik kàn dat niet gedaan hebben, want ik val op oudere vrouwen”, “Ik ben onschuldig zeg ik u”, “Dat was ik niet, maar Brecht.” Bestellen kan je HIER.
