“Een beetje conflict is toch de kern van politiek?”
Als de socialisten nog even tegengas geven, dan hebben ze morgen sappige speeches op hun 1mei. Het lijkt erop dat dat het doel is van de oorlogstaal van de partijvoorzitters van de socialisten Conner Rousseau en Paul Magnette. Die laatste houdt wel een beetje animo en is met veel tumult op de kar van Rousseau gesprongen. Hij noemt het “hooguit wat spanningen”, maar in het ‘Het Laatste Nieuws' laat het achterste van zijn boze tong zien: “De loonwet is perfect voor de werkgevers, die van de regering-Michel álles kregen: een tax shift, minder vennootschapsbelasting, minder sociale bijdragen, een indexsprong,... Nu wij weer in de regering zitten, is het voor hen game over. Maar die wet wijzigen is niet evident, omdat die wet ook de automatische indexering van de lonen regelt.” Had die uitspraak op de federale onderhandelingstafel gelegen, Vivaldi was er nooit gekomen.
Als er voor 1 mei geen akkoord is, dan halen de socialisten een stoffige wet uit de kast, artikel 14. Het is een Waalse socialist – minister Dermagne – die daarmee een KB zal schrijven om de 0,4 uit te voeren én de dividenden te bevriezen. Iets wat de liberale collega’s nooit zullen aanvaarden. En als dat gebeurd, is er niets. En niets betekent het startschot voor de vakbonden voor een sociale oorlog.
Magnette levert met andere woorden een ultimatum af. De Croo heeft nog één dag. En toch lijkt Magnette zich niet echt druk te maken te maken. “Vanaf dag één van Vivaldi wist ik dat we hierover zouden botsen”, aldus voorzitter van de PS.
Doch, we leven on België, wereldkampioen van het compromis, waar je ‘ja’ kan zeggen en ‘nee’ kan doen. Als je de heropening van de terrassen kan verschuiven, waarom dan geen akkoord?
