Oostends burgemeester Johan Vande Lanotte had op de persconferentie nog wat moeite met de naam El Kaouakibi, maar één ding is zeker: hij staat haar bij als advocaat in de rechtzaak die tegen haar loopt rond de vzw Let’s Go Urban.
Waarom?
Dat was ook voor ons een verrassing. Wat bezielt een burgemeester immers om van zijn comfortabele strandstoel neer te dalen tot de krochten van het politieke schandaal? En dan nog voor iemand uit een concurrerende partij.
Zou het zijn omdat Johan zo gelooft in het principe: iedereen heeft recht op een verdediging? Ongetwijfeld. Maar goed, dan kan je even makkelijk een bevriende advocaat voorstellen, dat is geen reden om het zelf te doen.
Is het dan misschien de media-aandacht? Dat kunnen we ons moeilijk voorstellen. De minister van Staat is nu niet bepaald het blitse bv-type dat krampachtig op zoek gaat naar de spotlight. To his credit, trouwens.
Of gaat het misschien eerder over een diepgeworteld gevoel van empathie voor wat Sihame momenteel meemaakt? Ziet hij zichzelf in haar? Dat lijkt ons realistischer.
Want laten we eerlijk zijn, er zijn opvallende parallellen tussen deze zaak, en bepaalde elementen uit zijn carrière.
Electrawinds
Tijd voor een rondje oude koeien!
Toen Vande Lanotte tussen ‘03 en ‘05 onder andere minister van Noordzee was, stond hij in voor de uittekening van het beleid rond offshore windmolenparken. Hij zorgde er mee voor dat de subsidies ruim bemeten waren.
In de tijd dat hij daarna voorzitter was bij Electrawinds, slaagde dat bedrijf erin om heel wat concessies binnen te halen, en zo miljoenen aan staatssteun op te strijken.
Voor alle duidelijkheid: er is tot op de dag van vandaag geen sprake van wettelijke overtredingen. Het gaat gewoon om het ‘bespelen van het systeem’. En precies daarin ligt de de gelijkenis met de zaak Sihame.
Ook daar gaat het immers om het slurpen van subsidies voor een schijnbaar nobel doel, met een serieuze geur van zelfverrijking.
Legaliteit is niet alles
We kunnen nu al hun verdediging opschrijven: ‘Mevrouw El Kaouabicky (zoals Johan haar mag noemen) heeft niets illegaals gedaan. Ze kan bijna alle kosten verantwoorden, en de paar uitgaven die niet helemaal duidelijk zijn, zal ze uit zichzelf vergoeden.’
En, na de daarmee gepaard gaande vrijspraak, is voor hen de kous af.
Dat is heel begrijpelijk als je al heel je leven in de politieke bubbel zit. Dan is dat de modus operandi. Of zoals hij, niet eens helemaal onterecht, zou zeggen: ‘dat is hoe de rechtsstaat werkt’.
Maar voor de gemiddelde burger is dit nog maar eens een symptoom van een groter probleem: normvervaging.
Het gaat niet louter over de wettelijkheid. Het gaat niet enkel over haar strafblad. De denkwijze achter de handelingen telt ook.
En iemand die de non-profit sector ziet als een subsidiekoe die naar hartelust gemolken kan worden, toont weinig moraliteit. Toch zeker als blijkt dat de vzw’s amper maatschappelijk toegevoegde waarde hebben.
Zelfreflectie
Natuurlijk zijn moraliteit en ‘toegevoegde waarde’ subjectieve begrippen. Dat gaat meer over gevoelens dan de letter van de wet. Dus kan Vande Lanotte de kritiek gerust van zich laten afglijden.
Er zijn ook mensen die hem steevast in een slecht daglicht proberen te stellen, zelfs wanneer dat niet nodig is. Zo zat bijvoorbeeld Jean-Marie Dedecker gisterenavond waarschijnlijk met een erectie achter z’n twitter, zoals hij er sinds den oorlog geen meer had meegemaakt. Dat sterkt de burgemeester waarschijnlijk in het gevoel dat hij het bij het rechte eind heeft.
Maar enige zelfkritiek en -reflectie waren hier toch op hun plaats geweest, Johan. Je had deze ook gewoon kunnen uitzitten.
https://twitter.com/JMDedecker/status/1363900702393851910
