De sekspistolen vechten om muziekrechten bij de rechter.
Het woord punk heeft in de Amerikaanse taal meerdere betekenissen: een jonge, onervaren gangster ofwel bandiet, een inferieur iemand, rotzooi, een homoseksueel, tuig, snotneus, hoer. Beter gezegd alles wat een ideale schoonzoon niet is. Punkers, zoals de aanhangers van deze muziekstroming heten, werden voor het eerst in Groot-Brittannië gesignaleerd, in de zomer van 1976.
Vaak wordt de datum 26 november 1976 aangemerkt als de dag waarop de punkmuziek de definitieve bevestiging kreeg en doorbrak. Die dag verscheen de single 'Anarchy in de U.K.' van de punkband The Sex Pistols. Deze plaat wordt gezien als de typerende plaat van de punkbeweging.
Als punker zet je jezelf buiten de maatschappij. Want het laatste waar je wil bij horen is die fucking klote maatschappij.
Nu goed, ook punkers worden oud en veranderen. Zo blijkt uit het onderling gekibbel tussen de Sex Pistols. Gitarist Steve Jones en drummer Paul Cook (allebei 65) klagen zanger John Lydon (ook 65) aan voor het Britse Hooggerechtshof in een bittere juridische strijd over muziekrechten. Pardon, een punker die aan aanklacht indient, bij het gerecht?
Het draait natuurlijk ook onder de hanenkam allemaal om de centjes. Lydon en Jones kunnen al dertien jaar niet meer door dezelfde deur. Maar nu komt er een reeks ‘Lonely boys’ op Dinsey+. Pardon, op Disney?
We proberen rustig te blijven. Op Disney dus. De reeks is geïnspireerd op een boek met de memoires van Jones. Daarin omschrijft de gitarist de zanger als een vervelende snotaap. Lydon was daarover bijzonder boos, spreekt zelfs van imagoschade, en wil zijn collega een hak zetten.
En dus gaan ze een robbertje juridisch vechten over muziekrechten bij het Britse Hooggerechtshof.
Het nummer ‘Lonely Boy’ was overigens niet meteen het beste nummer van de Sex Pistols. Laten we het maar gewoon een verschrikkelijk zaag-nummer noemen.
