Het is het eeuwige dilemma: moet je wel aandacht besteden aan pedofilie-wappies zoals de kleindochter van Herman Le Compte? Haar plannetje is ook zo doorzichtig: provoceren om aandacht te krijgen. Aandacht die ze allicht als kind en tiener te weinig kreeg. Die strategie werkt nog ook.
De aanpak heeft wel een keerzijde. Je moet telkens verder gaan. Wie kinderen heeft, kent die methode. Op een bepaald ogenblik moet je toch eens een grens stellen - liefst iets te vroeg dan te laat. Bijvoorbeeld als je jongste dochter met een brandende lucifer klaarstaat om de gezinswoning in de fik te steken. Liefst als iedereen slaapt. Volgens de kleindochter van Knokse dokter die 1.000 jaar zou worden mag je die dochter geen strobreed in de weg leggen. Stel je voor dat je haar dat zou afnemen.
Wat wordt de volgende brief van de Brugse in Humo? Een probeersel waarin ze de gruweldaden van de Bende van Nijvel goedpraat? Iedereen heeft toch ooit wel eens de drang gevoeld om te moorden? Een brief om de vreselijke daden van Dutroux te vergoelijken? Iedereen heeft volgens haar toch wel eens de neiging om kinderen te laten sterven. Ze heeft immers altijd mededogen met de paria, met de mens die lijdt en vervolgd wordt. Dutroux dus. En wie heeft er nu geen zin om een bom te laten afgaan in het gebouw van de luchthaven van Zaventem? Iedereen toch?
De pedofilie-wappie maakt wel een grote denkfout. Uiteraard zijn de gedachten vrij en moet alles of toch veel kunnen in kunst. Slachtoffers van pedofilie zijn wel échte mensen die échte gruweldaden meegemaakt hebben. Een brief schrijven over een pyromaan die een huis in brand wil steken is iets anders dan een vrouw die omkomt in de brand aangestoken door die pyromaan omdat ze levend verbrand is.
