Toppers van de katholieke zuil kwamen in het begin van de jaren tachtig geregeld samen in het vakantiehuisje van Wilfried Martens' kabinetschef Fons Verplaetse in Poupehan. Minder geweten is dat Franstalige en Nederlandstalige katholieke politici ook discreet tafelden bij Arthur Gilson in Zevenborren.
Zevenborren of Zevenborre is (de Franstaligen noemen het Sept Fontaines), en dat zou je niet zo onmiddellijk achter de naam zoeken, ook een belangrijke naam in de Belgische politiek.
Het bijzonder idyllisch plaatsje aan het Zoniënwoud is een gehucht op de taalgrens en maakt deel uit van zowel Eigenbrakel als Sint-Genesius-Rode.
De Priorij Zevenborren of Zevenbronnen (Frans: Prieuré de Sept Fontaines) is een voormalig augustijnerklooster (1389-1784) in Sint-Genesius-Rode in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. Het lag in een bronnenrijk valleigebied dat toen nog deel was van het Zoniënwoud en waarin zich vijvers hadden gevormd.
In een van de schaarse Zevenborrense straten woonde Arthur Gilson. Arthur Alène Robert Ghislain Gilson (Antwerpen, 27 februari 1915 - Ukkel, 2 februari 2004) was een Belgisch politicus en minister voor de PSC.
“Een politicus van wie de naam dertig jaar geleden door Wilfried Martens en Hugo Schiltz, samen met tienduizenden andere flaminganten, als een vloek werd uitgebraakt,” vertelde journalist en auteur Hugo de Ridder eind 93 in HBVL. “Maar, en dat is toch niet onbelangrijk, zijn levenswerk - de taalwetten en het statuut van de gemeenten met een gemengd taalstelsel - werd door die twee zelfde politici vijfentwintig jaar later in de grondwet gegoten.”
Om die Gilson, die op 53-jarige leeftijd opstapte als zoenoffer voor de Brusselse PSC (die de hete adem van het FDF in de nek voelde), draait de Zevenborrense aflevering dus van de krant dan. In zijn boek ‘De strijd om de 16’ zegt De Ridder dat er tien jaar lang, zonder dat iemand dat wist, een 'Gilson-groep' bestond. Partijvoorzitters en de twee belangrijkste ministers van CVP (cd&v) en PSC (Les Engagés) maakten er deel van uit. Hoofdbedoeling van gastheer Gilson was, soms onder het aanbieden van een 'goeie' tafel, die twee partijen weer met elkaar in debat te brengen.
De deelnemers beloofden elkaar plechtig nooit enige ruchtbaarheid aan dit overleg te geven. Politieke conflicten waarbij de groep zwaar heeft gewogen op de besluitvorming zijn volgens De Ridder voornamelijk Zaïre (Congo), het staaldossier, de Voerstreekkwestie, de abortuszaak, een wapenrel en de staatshervorming.
Voor een aandachtig publiek hangt De Ridder dan het verhaal op hoe hij deze geheime samenkomsten toevallig op het spoor is gekomen. “Geen 'politiek voyeurisme'”, zegt de Ridder, “we gaan niet in die man zijn slaapkamer kijken.” Dus rijden ze dan met de autobus gewoon voorbij de kop van de Holleweglaan, de straat waar Gilson dan woont. De halzen rekken zich, de straat blijft leeg en stil.
Knack: “Vele jaren na zijn actieve politieke carrière nodigde de oude PSC'er de partijtoppers van CVP en PSC uit in Zevenborre. In hun memoires gedenken zowel Jean-Luc Dehaene als Wilfried Martens die gesprekken 'met veel genegenheid'. En dat niet alleen om de 'uitstekende wijn en geraffineerde gerechten, waarvoor Gilson zelf de kosten droeg'. Wel om de 'sfeer van vriendschap en hartelijkheid', al kon die ook 'samenzweerderig' zijn, waarin ver van de pers de delicaatste dossiers besproken werden: staatshervormingen, het Waalse staal, Zaïre, abortus...”
“'Op die manier kon er toch een zekere Bundestreue mentaliteit groeien aan de top van de Belgische christendemocratie', schreef Martens, 'en konden de centrifugale krachten worden ingeperkt.' Dat was niet alleen goed voor de eigen partij, maar voor de hele regering: 'Als ik tijdens mijn langdurige premierschap knopen heb kunnen doorhakken, dan is dat omdat we telkens eerst bij Gilson het terrein discreet ontwapenden.'”
Het verschil met vandaag: dat discrete overleg tussen cd&v en Les Engagés is er niet meer.
foto: Henk Lindeboom / Anefo - Nationaal Archief - Carnegieheldenfonds 50 jaar. Mr. Klaasesz en minister Gilson 26 juni 1961 - wikipedia
