Nu Robert F. Kennedy in de US of A werd aangesteld als gezondheidsminister, vinden gesubsidieerde media amper woorden genoeg om hun gal te spuwen. HLN maakt er een hele dijenkletser van en laat zich bijstaan door Marc Van Ranst en Pierre Van Damme, dé jokkebrokken bij uitstek. Een beetje jammer wel dat ze Geert Molenberghs vergaten, dan hadden de Drie Liegeniers compleet geweest.
RFK liet zich tijdens de coronaperiode inderdaad horen. Hij was niet zo te vinden voor Fauci’s techniek ‘een prik in iedere arm zolang de voorraad strekt’. Hij was van mening dat er niet zo veel propaganda moest gevoerd worden voor de vaccins, hij was tegen de dwang die werd opgelegd om de mouw te stropen, en volgens hem moesten jonge, gezonde mensen niet meteen een sprintje trekken naar het dichtstbijzijnde vaccinatiecentrum.
Redenen genoeg voor de aanhangers van de Heilige Prik, om JFK een ‘antivaxer’ te noemen. Onze gesubsidieerde kranten stonden er vol mee. Alleen waren ze het er blijkbaar niet allemaal over eens, of het nu antivaxer of antivaxxer is.
Soit. Bij HLN vroegen ze aan Marc Van Ranst en Pierre Van Damme om hun boodschap nog wat kracht bij te zetten. Van Ranst deed dat op zijn eigen, Van Ranstiaanse manier: “Dit lijkt me de ongeschiktste man ter wereld om minister van Volksgezondheid te worden. Kies willekeurig vijftig mensen in eender welk Vlaams dorp en ieder van hen zal het beter doen dan Kennedy Jr.”
Marc Van Ranst ziet zichzelf namelijk als de enige behoeder van de grote waarheid. Maar in werkelijkheid slaagde Van Ranst er in om van de pandemie een surrealistische komedie te maken. Voor de lol sommen we zijn ‘hoogtepunten’ aan het einde van dit artikel op.
Dan hebben we Pierre Van Damme in HLN. Volgens hem stevent Amerika nu af op een ontzettend grote ramp. A ja: “We zien dat Amerikaanse staten waar de overheid zich kantte tegen vaccins nog steeds met meer covidlijders in de ziekenhuizen te maken krijgen.”
Laat dat even tot je doordringen. De Amerikaanse staten waar inmiddels jaren geleden minder geprikt werd, daar liggen nu nog altijd meer mensen met corona in de ziekenhuizen. Sorry Pierre, maar daar geloven we nu eens just niks van. Waarom zouden we Van Damme ook geloven? Pierre Van Damme is de man die op nationale tv bij hoog en bij laag beweerde, dat je vijftien dagen na de prik niet meer besmet kon worden. Al wie dat toen niet geloofde, mocht op staande voet zijn biezen pakken. Anderhalf jaar later zou blijken dat Pierre Van Damme toen al wist dat hij zever in pakskes verkocht, maar dat hij een ‘leugentje om bestwil’ vertelde opdat anders niet meer zo veel mensen bereid zouden zijn zich te laten vaccineren. Pierre Van Damme is ook de man die ‘ziek na vaccin binnen de familie’ in de doofpot stak.
Vaneigens worden er nu ook rampen in Amerika voorspeld door onze twee waarzeggers, net zoals ze destijds rampen voorspelden in Zweden. Opvallend is echter dat men bij HLN Geert Molenberghs vergat te vragen. Die man is nochtans de beste van allemaal in het voorspellen van apocalypsen.
Nu, weet je waarom volgens ons in werkelijkheid zo fel gereageerd wordt op de aanstelling van JFK? Diehard-fans van coronamaatregelen en de Heilige Prik hebben grote schrik om keihard door de mand te knikkeren. Want de benoeming van JFK gààt daadwerkelijk dingen losmaken. Dingen die normaliter gedoemd waren om voor eens en voor altijd in de doofpot te blijven...
Voor alle duidelijkheid: wij schrijven dit niet omdat wij antivaxers zijn. Wel omdat we - zo'n beetje als RFK eigenlijk - het niet eens waren met de vaccinatiedwang en de absurde coronamaatregelen.
Over absurde coronamaatregelen gesproken: ziehier de hoogtepunten van Marc Van Ranst op een rijtje:
Lockdowns, lockdowns, en nog meer lockdowns – Afsluiten was dé oplossing. Alleen: de cijfers bleven oplopen, en ondertussen zaten hele gezinnen opgesloten als in een slecht geventileerde escape room. Resultaat? Geen ontsnapping, wel besmettingen binnen je eigen vier muren.
Mondmaskers verplichten… en dan weer niet – Eerst waren ze niet nodig, toen weer wel, toen weer niet en uiteindelijk kon niemand meer volgen. Het gevolg? We droegen die dingen halfslachtig en vaak verkeerd. Een verplichting zonder duidelijke richtlijn werd al snel een schijnvertoning.
Poetsen van winkelkarretjes – Het idee dat corona als een soort supermarktvirus via het handvat van je winkelwagen zou toeslaan, werd er stevig ingehamerd. Ondertussen lieten we die karretjes chemisch achter, terwijl het virus gezellig rond ons hoofd zweefde.
Markten sluiten – Niets zegt bescherming zoals het sluiten van een openluchtmarkt. Vers voedsel? Weg ermee. Supermarkten vol mensen die elkaars kar tegen de schenen rijden? Geen probleem, dat kon blijkbaar wel.
Avondklok invoeren – Dat virussen enkel 's avonds wakker worden, was een originele aanname. De straten waren leeg, maar binnenshuis was het drukker dan ooit, terwijl het virus gewoon gezellig binnen bleef hangen.
Plexiglazen afscheidingen – De magische bescherming tegen ‘de onzichtbare vijand’. Alleen jammer dat plexiglas voor het rondzwevende virus net zo effectief was als een gordijn voor de wind.
Looplijnen binnen en buiten – Met zijn alle netjes in een rij de winkel binnen en buiten, maar ondertussen krioelden we ernaast op de parkeerplaats. Marcs looplijnen leken nuttiger voor de Ikea-labyrinten dan voor de volksgezondheid.
Verbod op reizen naar je tweede verblijf – Een reisje naar je eigen buitenverblijf werd ineens gevaarlijk, hoewel het de perfecte manier had kunnen zijn om de druk op het systeem te verminderen. In plaats daarvan zaten we met z'n allen op een hoopje in de stad.
Het maskermysterie op de dijk – Marc adviseerde mondmaskers op de dijk, maar met die frisse zeebries was het nut daarvan net zo ongrijpbaar als een zandkorrel in de wind. En toch, een verplichting voor de vorm.
Vechtpartij met de burgemeester van Middelkerke – Marc leek zelfs de politie in te willen zetten tegen andersdenkenden. Dwang boven dialoog: goed voor de moraal, slecht voor de acceptatie.
Desinfectiemania op kantoren – Alsof elk bureau een broeihaard van corona was. De dagelijkse desinfectie had meer psychologisch effect dan dat het echt nut had, terwijl de luchtcirculatie nauwelijks werd aangepakt.
De ‘dikke druppels’-hypothese – Dikke druppels, geen aerosol? Het ‘adviseursteam’ had het mis, maar ondertussen hingen we plastic gordijnen op alsof elk virus zich als een bowlingbal gedraagt.
De legendarische 1,5-meterregel – Het symbool voor alles. Maar meten en naleven was niet eenvoudig. En wat bleek: het ging vaak meer om de ventilatie dan om de afstand, maar dat kwam pas véél later aan bod.
Cirkels in het zand en op het plein – Sociale afstand uitgedrukt in strandkunst. Het idee om op het strand in cirkels te zitten werd al snel een memespektakel, terwijl buitenlucht juist hielp om de verspreiding te verminderen.
Angst als enige communicatiestrategie – Van elk potentiële uitbraak een ramp maken, om er dan bij te zeggen dat de experts in België ‘het wel in handen hadden’. Mensen werden bang, maar durfden tegelijk geen kritische vragen te stellen.
De kinderlijke cirkelredenering van de wetenschap – Selectief onderzoek aanhalen, wetenschappers die mondmaskers promootten en andere experts als vijandig bestempelen. Plots leek wetenschap geen feit meer, maar een kwestie van voorkeur.
Beperken van begrafenissen – Rouw in kleine kring, zelfs voor je geliefde. Want blijkbaar hield corona niet van drukke ceremonies, al was het buiten op afstand.
De 2-meter-tango in de supermarkt – Twee winkelkarren lang op veilige afstand achter elkaar schuifelen. Het leek meer op een rare vorm van line-dancing dan op enige virusbestrijding.
Een trip zonder je lief te kussen – Kussen met je lief of wederhelft was taboe, en even mocht je ook niet van jetje geven. Absurditeit bereikte een hoogtepunt toen zelfs romantiek en erotiek door Marc aan banden werd gelegd.
Manipulatie van cijfers – Na enige tijd wist niemand nog of de cijfers stegen of daalden, want zelfs als ze daalden, dan stegen ze wanneer ze volgens het narratief moesten stijgen. En andersom ook: een nieuw maatregel was nog niet uitgesproken, of de cijfers daalden al zonder dat ze daalden.
Het hele contactcenter-debacle – Een miljoenencontract dat flopte omdat niemand vrijwillig z’n contacten door wilde geven. Beter idee? Misschien de data van de klantenkaarten van de supermarkten verzamelen.
De ouderenzorg-crisis – Geen aandacht voor het beschermen van ouderen in de zorgcentra. Kwetsbare mensen moesten bij elkaar blijven, zonder ventilatie. Ondertussen daalde de levenskwaliteit naar een triest dieptepunt.
Een angstmachine die op volle toeren draaide – De zoveelste rampspoed, wereldwijd. Marc leek het gevaar te zien op elke straathoek, en ondertussen konden we niet eens meer op een terras genieten zonder dat hij ons met dreiging aansprak.
Scholen sluiten en kinderen maskeren – Alsof het virus zich in de schoolbanken vastklampte, kregen zelfs lagere schoolkinderen mondmaskers. Wat bleek? Kinderen hadden nauwelijks impact op de verspreiding.
Het CST-sprookje – Een coronapas zonder waterdichtheid, en zonder duidelijke voordelen. Het werd verplicht, zonder bewijs dat het werkelijk hielp om het virus in te dammen. Controle en ‘straffen van antivaxers’, daar ging het om.
Vaccins als wondermiddel – Zelfs zonder bewijs dat vaccinatie besmetting kon stoppen, moesten jongeren er ook aan geloven. Allemaal om het imago van veiligheid hoog te houden.
Schending van je recht op kritiek – Van wetenschappers tot politici, wie kritisch was kreeg de wind van voren. Marc koos z'n team zorgvuldig en onderdrukte elke afwijkende stem.
Manipulatie van morbiditeit en mortaliteit – In april 2020 werd al vastgesteld dat de maatregelen zelf voor meer morbiditeit en mortaliteit zorgden. Marc? Die bleef de lockdowns pushen alsof niets ooit mis kon gaan.
Conclusie? Van Ransts maatregelen leken soms eerder een sketch dan een beleid. Een man met meer maatregelen dan meningen en een grillig kompas, dat uiteindelijk België aan het lijntje hield.
