“Hoezo, kunnen knappe vrouwen ook muziek spelen?”, was absoluut níet wat ondergetekende zichzelf afvroeg toen hij op de koffie – bier dus – ging met The Bonnie Blues in Café Mombasa in Borgerhout. Maar blijkbaar wordt die vraag nog al te vaak gesteld en is het aan violiste Nele Paelinck (31, ex-School is Cool), gitariste Laura Vanden Heede (21) en bassiste Juno Kerstens (25) om het tegendeel te bewijzen.
Wat een bruisend talent delen deze drie perfect op elkaar afgestemde vrouwenstemmetjes die het muzikale interbellum weer helemaal tot leven brengen. Zwoele jazz- en barbershopstandards in een kinky jasje, met een overenthousiaste hoek af. Als je niet vrolijk wordt van The Bonnie Blues, dan weten we niet van wat wel. Vraag maar aan Jos uit het rusthuis.
Drie knappe, getalenteerde vrouwen met een pittig kantje. Dat móet al voor hilariteit gezorgd hebben bij menig heerschap...
NELE: "Ja, vooral in de rusthuizen kom je wel wat tegen. Dan hoor je zo van die opmerkingen als ‘mijne selder staat in bloei’." (lacht)
LAURA: "Beetje gênant ook, want dan reageert de aanwezige verpleegster meteen van: ‘allé, Jos, een beetje kalm, hé’. Hilarisch."
NELE: "Ook in café De Zurenborger herinner ik me zo’n geestig moment. Er zaten daar twee oude mannen naast elkaar te wachten om ons bezig te zien. Ze waren duidelijk heel benieuwd. Toen we begonnen, bloeiden ze helemaal open. Ik dacht: ‘ik zal ze wat bespelen, dat zullen ze leuk vinden’. Dus tijdens mijn solo wandelde ik van het podium recht op hen af en ging ik naast hen zitten terwijl ik aan het vioolspelen was. Je zag hen echt zo kijken van: ‘oh, ik smelt’." (lacht)
JUNO: "Ik denk dan altijd: ‘Nele, pas op voor hun hartje, hé’." (lacht)
NELE: "Ja, dat is ook een klassieke bindtekst in de rusthuizen. ‘Hou u maar al gereed, want het zou niet de eerst hartaanval zijn’. Die mannen kunnen daar wel goed mee lachen, zolang je er wat overbeschermend tegen doet. Dat maakt zo’n optredens in rusthuizen heel leuk. Het is daar altijd heel gezellig, en we krijgen vaak taart. Dat zijn vaak de meest dankbare optredens."
Na een optreden zei een man letterlijk tegen mij: 'Ik wist niet dat vrouwen zo konden zingen en spelen tegelijkertijd'. Dat is vermoeiend, maar ook ergens wel goed.
Vol bewondering
Het is wel leuk om te zien dat vrouwen nog sexy én getalenteerd mogen zijn op podium. Want de preutsheid van de tijd laat dat niet altijd meer toe, toch?
NELE: "Er is inderdaad wel een soort van postfeminisme. Als je te veel vrouwelijkheid laat zien, lijk je al snel een femme fatale. Maar als je zelf terug het bezit neemt van die seksualiteit, dan is dat helemaal niet denigrerend of verzwakkend. Mensen moeten maar tegen ons sexy kantje kunnen."
LAURA: "Als mensen ons zien opkomen, dan merk je vaak dat ze denken: ‘Oké, drie mooie dames. Maar kunnen ze ook muziek spelen?’ We spelen ook wel met dat idee. We dragen een leuke outfit, we maken ons op en verzorgen ons haar. En als we dan beginnen spelen, zie je mensen echt kijken van ‘dit had ik niet verwacht’. Na ons optreden zei een man letterlijk tegen mij: ‘Ik wist niet dat vrouwen zo konden zingen en spelen tegelijkertijd’. Dat is vermoeiend, maar ook ergens wel goed. Het is niet omdat je er mooi, vrouwelijk of sexy uitziet dat je niet kan spelen. Maar die idee bestaat nog steeds."
NELE: "Je merkt dan achteraf dat niemand nog bezig is over het feit dat we drie jonge vrouwen zijn, hoewel we altijd zo aangekondigd worden. De mensen zijn echt onder de indruk achteraf, en dat is fijn."
LAURA: "En als er kinderen aanwezig zijn, zijn het heel vaak meisjes die blijven kijken. Jongens iets minder, maar meisjes zijn altijd helemaal mee."
NELE: "We hebben een hele mooie foto van op Maanrock waarop drie meisjes vol bewondering naar ons op het podium staan te kijken. Heerlijk om te zien hoe ze ook dromen om hetzelfde te doen. En ik hoop dat ze dat ook gewoon doen."
Onze muziek spreekt heel veel doelgroepen aan. Zo speelden we eens in een rockabilly café vol met zware mannen. Die vonden dat allemaal super.
Diehard fan van School is Cool
Wie is er met het idee rond The Bonnie Blues afgekomen?
NELE: "Toen ik nog in Argentinië woonde (Nele is haar voormalige partner gevolgd naar Argentinië en heeft daar vier jaar gewoond; red.) speelde ik in een gelijkaardige band: Bourbon Sweethearts. Die vooroorlogse muziek en het zingen in verschillende stemmetjes heeft mij altijd gefascineerd. Toen ik twee jaar geleden terug naar België kwam, ging ik op zoek naar stemmetjes die bij mij pasten. Liefst vrouwen, want ik zing zelf vrij laag en anders blenden die stemmen niet zo goed. Juno werd mij meteen aangeraden als bassiste. En Laura..."
Nele kijkt Laura vragend aan.
NELE: "Mag ik het zeggen?" (lacht)
LAURA: (lacht) "Ik was dertien. Eén van de eerste cd’s die ik met mijn zakgeld had gekocht was van School is Cool. Ik was aan het pennen met hen en had een nummertje van hen gecoverd op Youtube."
NELE: "Super schattig!"
LAURA: "Johannes (Genard, de zanger van School is Cool; red) had daarop gereageerd dat hij het heel leuk vond. En dat als ze eens in de buurt speelden, ik een berichtje mocht sturen en ze mij dan backstage zouden binnenlaten. Op Linkerwoofer ben ik dan langsgeweest en dat was de eerste keer dat Nele en ik elkaar zagen. Sindsdien ben ik nog heel vaak naar hun optredens gaan kijken en zwaaide Nele altijd naar mij. Ik voelde mij meteen approved." (lacht)
NELE: "Vrienden van mij speelden in haar eigen band en zij hadden mij al eens gezegd dat Laura echt alles speelt. Drum, gitaar, noem maar op. En toen ze twee jaar later een filmpje postte waarin ze het liedje van Titanic op haar handen floot, was ik helemaal verkocht. Dat was de attitude die we nodig hadden."
We hebben eens samengespeeld met Roland Van Campenhout. Die verwoordde ons als: ‘gelle zijt precies 78 toerenplaatjes, maar dan vuile’.
Niet te serieus nemen
Jullie spelen enkel covers, maar het lijkt wel of het een volledig eigen repertoire is.
NELE: "Mensen denken vaak dat het eigen muziek is omdat het niet opvalt dat het covers zijn. Dat komt omdat we de liedjes stevig gearrangeerd hebben. Voorlopig houden we het ook bij covers omdat het een onuitputbare schat van inspiratie is. Mensen zeggen dat je eigen nummers moet maken, maar dat staat niet op onze prioriteitenlijst. In de jaren 40 coverden artiesten ook al nummers, en die deden dat veel beter dan ons. Wat zouden wij nu pretenderen dat we betere muziek kunnen maken? We doen er gewoon ons eigen ding mee en dat vinden we cool. En we steken er nog wat stunts en onnozeliteiten in ook."
Zoals?
JUNO: "Ik doe bijvoorbeeld iets met een stemvork. Moeilijk uit te leggen, maar het is heel spannend." (lacht)
Merk je dat er een markt is voor deze muziekstijl?
LAURA: "We zijn niet zo’n typisch swingbandje. We spelen wel vintage swingnummers, maar omdat het zo niche is en veel mensen niet weten wat ze moeten verwachten, werkt het goed. Bovendien spreekt onze muziek heel veel doelgroepen aan. Zo speelden we eens in een rockabilly café vol met zware mannen. Die vonden dat allemaal super."
NELE: "We hebben eens samengespeeld met Roland Van Campenhout. Die verwoordde het als: ‘gelle zijt precies 78 toerenplaatjes, maar dan vuile’. En Jan De Smet zei: ‘Het is zoet. Niet lief of clean, maar zoet’. Dat vond ik wel toepasselijk."
LAURA: "Ik denk dat er tegenwoordig weinig muziek is die nog happy is. Vele rockbands en singer songwriters brengen melige of donkere muziek. Wij brengen een andere, vrolijke sfeer. En je ziet dat aan de reacties van de mensen. Ook al hebben ze een slechte dag, ze worden content van wat we doen. Neem daarbij dat we een beetje onnozel doen en onszelf niet te serieus nemen, en je hebt een magisch recept."
NELE: "Vergelijk het met muziek tijdens het interbellum. In de jaren 30 was er een geweldige crisis en werden er veel van die onnozele happy liedjes geschreven, gewoon om alle miserie te vergeten. Dat is een beetje dezelfde functie die wij hebben."
"Ik denk dat er tegenwoordig weinig muziek is die nog happy is. Wij brengen een vrolijke sfeer. En je ziet dat aan de reacties van de mensen. Ook al hebben ze een slechte dag, ze worden content van wat we doen.
Absoluut gehoor
Wat zijn de grootste uitschieters waar jullie al opgetreden hebben?
LAURA: "Maanrock, waarschijnlijk. En in Het Goed Voorbeeld in Lier hebben we samen met Jan De Smet opgetreden."
NELE: "En we vergeten Afrika gewoonweg. We zijn een paar maanden geleden naar Benin geweest. Mijn vader werkt daar tussen de expats. En hij stelde voor om The Bonnie Blues te laten optreden op hun jaarlijks feest. Wie niet waagt, die niet wint, dus mailde ik de organisatie en voor we het wisten zaten we op het vliegtuig naar Benin. Maar omdat Brussels Airlines dat gesponsord had om ervoor te zorgen dat we er geraakten, hadden zij enorm veel promo gemaakt ginder en hing heel die stad vol met billboards van ons. Zo gek. We zaten in een taxi, en plots een gigantische billboard met onze koppen op. En er was best wel veel volk, zo’n 500 man. Wat een ervaring. Achteraf zei iedereen dat ons optreden het event het jaar was. Crazy. Oh ja, en voor de leut hebben we er ook een Vlaams liedje gespeeld."
NELE, LAURA en JUNO beginnen ‘Deurne Taxi’ (een liedje dat vaak op Radio Minerva gedraaid wordt; red.) perfect driestemmig te zingen. Ondergetekende kijkt stomverbaasd toe.
Onvoorstelbaar dat jullie alle drie uit het niets perfect op de juiste toon beginnen. Hebben jullie allemaal een absoluut gehoor?
JUNO: "Nee, Nele heeft voor mij stiekem heel snel de drie begintonen geneuried. (lacht) Maar zij en Laura hebben wel een absoluut gehoor."
NELE: "En Juno hoort iets en kan dat spelen. Da’s minstens even straf. Maar ze weet niet welke noten ze aan het spelen is."
JUNO: "Op den duur zing je die liedjes ook meteen op de goede toon omdat je ze al zo vaak gezongen hebt. In principe hebben we die stemvork dus niet meer nodig."
Bij sommige optredens zie je de mensen echt denken: ‘Het gaat weer blues zijn vanavond’. En als we dan beginnen te spelen, zie je de verwarring toeslaan.
Tof, schoon maske
Van waar komt de naam The Bonnie Blues eigenlijk?
NELE: "Er zijn veel Bonnies, hé. Maar Bonnie Blue is het kindje van Scarlett O'Hara in Gone with the Wind. En Bonnie is gewoon een Schots woord voor een tof, schoon maske. Net zoals dat in The Bonnie Banks o' Loch Lomond en My Bonnie Lies over the Ocean voorkomt. Dat straalt voor mij veel gezelligheid uit. Maar eigenlijk is onze naam een beetje verwarrend, want wij spelen helemaal geen blues. Toen we op Woke Up This Morning-festival speelden, dacht ik eerst dat ze ons gevraagd hadden omdat ze dachten dat we blues spelen. Maar gelukkig was dat niet zo. Maar bij sommige optredens zie je de mensen echt denken: ‘Het gaat weer blues zijn vanavond’. En als we dan beginnen te spelen, zie je de verwarring toeslaan."
Zijn jullie straks wereldberoemd? Of wat is de droom?
LAURA: "We hebben vele levensdoelen, maar het leuke aan The Bonnie Blues is dat we samen vaak kunnen spelen en er heel wat op ons pad komt. Het is niet dat we denken van: ‘Binnen vijf jaar moeten we daar staan’. Nee, we doen gewoon ons ding en het liefst van al samen met artiesten die met ons willen samenwerken."
NELE: "Er zijn al verschillende straffe muzikanten op ons afgekomen met de vraag om samen iets te doen. Walter Broes (& The Mercenaries), bijvoorbeeld, vroeg ons om een liedje van hem met ons samen te spelen. En Pieter Embrechts en Roland Van Campenhout ook. Dat is super plezant. Mensen zouden dat niet doen als we niet goed zouden spelen. En dat is net het onschuldige. Je wordt er heel blij van om muziek te maken. Ik denk dat vooral dát heel veel beroert."
Jullie hebben onlangs een eerst videoclip ingeblikt. In Duitsland, zelfs. Waarom niet achter de hoek in – laat ons zeggen – Café Mombasa?
NELE: "Via via hadden we gehoord dat er in Bremgarten een luchthavengebouw uit de jaren 30 staat. Dat was écht geknipt voor ons. Het straffe was dat we zelfs gebruik mochten maken van die oude vliegtuigjes. We mochten alleen niet met onze hakken op de vleugels gaan staan, wat ik meer dan logisch vond. En speciaal voor de clip hebben we kleedjes laten maken die helemaal uit die tijd zouden kunnen komen. Ja, dat was écht fijn om te doen!"
The Bonnie Blues zijn te bewonderen op 4 augustus op Dranouter Festival. Hieronder hun allereerste videoclip die ze onlangs in Duitsland hebben opgenomen.
Bekijk hieronder de volledige fotoshoot van The Bonnie Blues:
FOTOGRAFIE: Koen Van Buggenhout
TEKST en INTERVIEW: Koen De Nef
