Disclaimer: deze verhalen berusten op oncontroleerbare waarheden en werden met menig pint en bravoure geretoucheerd doorheen de geschiedenis. Aflevering 4: het lachebekje dat de straten van Brussel onveilig maakte.
Een dubbel punt, een zwevend streepje en een gesloten haakje. Deze drie symbolen, voor het eerst achtereen geflanst door de Amerikaan Scott Fahlman in 1982 en later, in 1998, geperfectioneerd door Japanner Shigetaka Kurita, zouden de wereld van de telecommunicatie voorgoed en ingrijpend veranderen. De taal van de emoji's, zoals Shigetaka zijn eerste collectie van 176 herkenbare icoontjes doopte, werd er een universele; gemakkelijker, verstaanbaarder dan zelfs het Engels en uitgesprokener dan afkortingen als LOL, OMG en BRB. Gevoelens zijn misschien nog altijd moeilijk te begrijpen, maar kunnen in elk geval klaar en duidelijk benoemd worden. :-) . Een niet mis te verstane boodschap.
Dat het lachebekje boven zichzelf zou uitstijgen, een gehate, nietszeggende status en soms zelfs een onheilspellende teneur zou verkrijgen, hadden de ontwerpers ervan waarschijnlijk nooit gedacht. Het was rond die tijd, waarin communicatie opeens zoveel simpeler, inclusiever en toch onpersoonlijker werd met de eerste draagbare telefoons, de opkomst van de Nokia 3310, de emoji's, de afkortingen, het wereldwijde web, de internetslang en zelfs een universele munt in twaalf landen, de euro, dat het verhaal van het Brusselse lachebekje van mond tot mond rondging in onze straten.
De zaak-Pándy, die draaide rond een priester die een onwettige relatie had met drie van zijn dochters, er een kind bij verwekte en uiteindelijk samen met zijn oudste dochter zijn twee echtgenotes, twee zonen en andere twee dochters vermoordde, deed het haar bij veel mensen reeds rechtop staan. De duivelse priester en zijn dochter werden in maart 2002 even diep in het cachot weggestoken als Marc Dutroux en zijn vrouw.
Maar volgens sommigen waren de straten nog niet geheel gevrijwaard van bloeddorstige moordenaars. In Brussel, zo werd er gefluisterd, liep er een man rond, misschien waren het er zelfs meer, ging het over een bende, die vrouwen alleen in het duister achtervolgde. Wanneer de deerne haar pas versnelde, haar hart begon te kloppen en paniek haar verblindde, sloeg hij toe, trok haar een steegje in en gaf haar twee keuzes.
Ofwel liet ze de man zijn gang gaan met haar, ofwel koos ze voor een eeuwige glimlach op haar gezicht. De keuze was snel gemaakt. Doodkalm haalde de man daarop een mes tevoorschijn, waarmee hij de huiverige lach van de vrouw verbreedde van oor tot oor.
Het verhaal ging de wereld rond en het lachebekje van Brussel kreeg in 2012 een gezicht in de horrorfilm Smiley van Michael Gallagher.
Heb jij ook een onwaarschijnlijk toogverhaal? Deel het dan met ons via [email protected]
