Wiens brood men eet, diens woord men spreekt?
Ieder mens heeft recht op een verdediging. Een advocaat moet in alle vrijheid de verdediging van een persoon op zich moeten kunnen en het zou fout zijn om de advocaat te gaan beoordelen naar de zaak die hij/zij behandelt. Doch, advocate Christine Mussche balanceert op de slappe ethische koord met het verdedigen van een student die een zwangere vrouw verkrachtte. Volkomen gerechtvaardigd dat zij dat doet, ware het niet dat bij het publiek de perceptie leeft dat Mussche de advocate van de misbruikte vrouwen is en zij met de zaak De Pauw en de zaak van gynaecoloog Bo Coolsaet de stempel van #MeToo-advocate heeft gekregen.
Als het advocatenkantoor van Walter Van Steenbrugge, waar Mussche sinds de start in 1988 vennoot is, een zaak binnenkrijgt waarin de menselijke verhoudingen centraal staan, komt die steevast bij haar terecht. Voor Mussche geen drugszaken, financiële misdrijven of sportrecht. We citeren Walter Van Steenbrugge die destijds – tijdens het proces De Pauw – in 'Het Laatste Nieuws' een beeld schetste van Mussche: “Als ze toezegt, begraaft ze zich volledig in het dossier. Ze laat zich bijstaan door een team van forensisch deskundigen, met onder meer psychiaters, psychologen, een gedragsdeskundige en een moraalfilosoof. Uit die gesprekken put ze energie en denkstof. In haar vrije tijd leest ze ook veel boeken over psychologie.”
Momenteel loopt er een proces waarbij het Openbaar Ministerie vier jaar celstraf vordert - waarvan een deel met probatie-uitstel - tegen een 19-jarige student die vorig jaar in Lint een zwangere vrouw van haar fiets sleurde, aanrandde en verkrachtte. De jonge man wordt verdedigd door Mussche en we horen haar het volgende zeggen over haar cliënt: “Hij is een doodgewone jongen die verschrikkelijke feiten heeft gepleegd. Het is geen excuus, maar hij was zwaar onder invloed van drank die ochtend. Daardoor had hij een black-out, waardoor hij zich niet bewust was van zijn daden. Hoe erg de feiten ook zijn, hij verdient gezien zijn jonge leeftijd een tweede kans in de maatschappij.”
Meester Hugo Coveliers – de advocaat van het slachtoffer - haalde hard uit naar zijn tegenstreefster. “In de media roepen om strenge straffen tegen Bart De Pauw, omdat die een dickpic had gestuurd naar iemand waar hij een relatie mee heeft gehad, maar voor iemand die een zwangere dame van haar fiets sleurt, bepotelt en verkracht, durft men de probatie-opschorting vragen. Onbegrijpelijk en shockerend voor de slachtoffers."
Wanneer Coveliers de feiten meedeelt, wordt het stil: “Even voor 6 uur vertrok de 29-jarige J.H., op dat moment zwanger van haar tweede kindje, vanuit Lier met haar elektrische fiets naar haar werk. Ze reed via de fietserstunnel op de Antwerpsesteenweg. In de tunnel kwam ze de beklaagde een eerste keer tegen. Hij sloeg haar op haar achterwerk. Vervolgens reed hij verder om haar een eind verderop op te wachten. Hij blokkeerde het fietspad en mijn cliënt sprak hem aan op zijn gedrag. Daarop gaf hij haar een vuistslag in het gezicht en sleurde haar van haar fiets. Hij bepotelde haar en dwong haar op handen en knieën te gaan zitten, in een poging om haar te verkrachten. Hij probeerde haar zwangerschapsbroek naar beneden te trekken, terwijl de zwangere dame zich bleef verzetten. Hij beval haar te stoppen met roepen. “Wees nu eens stil. Het kan hier op de makkelijke manier of op de moeilijke manier.” Ben C., die na een lockdownfeestje bij vrienden zwaar dronken op de fiets was gestapt, probeerde slachtoffer J.H. alsnog te overmeesteren. Hij trok haar broek naar beneden en haalde zijn geslachtsdeel boven, maar hij kreeg door het overmatig drankgebruik geen erectie. Hij heeft haar dan maar met zijn hand gepenetreerd, wat zo mogelijk nog vernederender was voor mijn cliënt.”
Mogen we voorzichtig stellen dat Bart De Pauw hiermee vergeleken slechts een stoute misdienaar is?
