"De impact op de maatschappij en de sociale zekerheid wordt onhoudbaar."
Langdurig zieken wegen op de maatschappij en de sociale zekerheid. Ons land telt er op dit moment een half miljoen. De Onafhankelijke Ziekenfondsen trekken aan de alarmbel: als er niets veranderd aan het beleid, zitten we tegen 2035 met 600.000 langdurig zieken die door de rest van maatschappij moeten worden betaald.
De vraag is wat er dan wel moet veranderen. Wanneer je langdurig ziek bent, wil dat niet persé zeggen je een luxeleventje leidt op kosten van de staat. In België heeft de helft van de gezinnen met een langdurige zieke het moeilijk om op het einde van de maand rond te komen. En 40 procent stelt al eens geneeskundige zorg uit.
Constateren dat ze met velen zijn, is één ding, een oplossing zoeken om ze weer aan het werk te krijgen, is een ander. Zowel Vlaams minister van Economie Jo Brouns (CD&V), als zijn federale collega minister Frank Vandenbroucke (Vooruit) zoeken oplossingen in het bestraffen van langdurig zieken als activeringsmaatregel. Doch, net zoals het duwen van langdurig werklozen naar gemeenschapsdienst, hebben maatregelen om langdurig zieken te ‘activeren’ één kenmerk gemeen: ze werken niet. Buitenlandse ervaringen en onderzoek tonen dat uitkeringssancties voor langdurig zieken de kans op werk niet verhogen, integendeel. Ze ondermijnen het ondersteunende karakter van het re-integratieproces en duwen mensen in een precaire positie nog verder in de miserie.
Het ziet ernaar uit dat we alsmaar ongelukkiger worden in ons land. “We zien dat het aantal geestelijke gezondheidsproblemen, zoals depressies en burn-outs, explodeert. Mensen vinden minder en minder zingeving in hun werk”, zegt directeur-generaal van de Onafhankelijke Ziekenhuizen Xavier Brenez in ‘Het Laatste Nieuws’.
De ziekenfondsen pleiten voor een strengere aanpak van de uitkeringen. Bedrijven moeten nu maar één maand de kosten van een langdurig zieke op zich nemen, voor die – zoals ze in de volksmond zeggen – 'op ziekenkas' kan. Die procedure willen ze moeilijker maken door werkgevers en werknemers te ‘responsabiliseren’. Een oplossing zou dan bijvoorbeeld zijn: het aanpassen van de uurroosters.
Misschien zit het probleem dieper, misschien zijn we met zijn allen toch niet zo lekker goed bezig als we willen geloven. Zijn we misschien dan toch niet echt zo gelukkig als we denken?
