Een rustige zaterdagavond in de Blankenbergse Vissersstraat. Het leven gaat er zijn beloop en de laatste lichten doven uit. Omstreeks 23u wordt de kustelijke kalmte abrupt onderbroken door de sirenes van brandweerwagens. Een gebouw op de hoek met de Bakkerstraat staat in lichterlaaie.
Het is de start van een standaard fait-divers artikel uit de mainstream media. Een dramatische gebeurtenis waar ook twee mensen door de brandweer moesten worden bevrijd. Volgens de brandweer is de oorzaak van de brand onbekend en uiteindelijk raakt niemand gewond. Case closed … of niet?
Eén, op eerste zicht banaal, detail zorgt ervoor dat de geruchtenmolen volop gaat draaien en het woord ‘afrekening’ in de mond wordt genomen. De brand vond plaats bij Toretto’s Tattoo.
Wie niet meteen thuis is in de wereld van kunstige huid zal het nu waarschijnlijk horen donderen in Keulen. Diegenen die wel al eens een krabbel op hun arm, been of ander lichaamsdeel laten zetten gaan al erg snel belletjes horen rinkelen. Toretto’s Tattoo, met aan het roer Giovanni Bruwier, staat erg hoog op menig shitlist en al maandenlang stond iedereen te wachten op het moment dat iemand de boel in de fik zou steken. Waarom? Volg ons mee in het leven van de nieuwe public enemy van de tattoowereld.
Giovanni tatoeëert, maar niet echt goed
Dat hij het slecht doet, mag je gerust als een understatement noteren. Feit, tatoeages zijn anno 2019 nog altijd niet echt helemaal ingeburgerd al begrijpt iedereen ondertussen wel dat een tekening van inkt op de huid echte kunst is. Tenminste, als het goed wordt gedaan. In de nasleep van tv-programma’s zoals ‘LA ink’ en ‘Temptation Island’ wilde plots iedereen tattoo-artiest worden en genieten van een leven vol geld en rock&roll. Meteen werd ook al duidelijk dat het hebben van een winkel, flashy materiaal en een hele hoop tekeningen niet meteen een absolute garantie was voor degelijk werk. Letterlijk honderden Facebook-pagina’s verzamelen dag na dag rasechte pareltjes met schrijffouten, dieren die meer weg hebben van een cliché-schoonmoeder dan van een rashond en ontwerpen die eigenlijk stiekem thuishoren in de kleuterklas.
Die honderden pagina’s hebben allemaal één ding gemeen: ze bulken van de Toretto-tattoo’s. Niet kunnen tekenen op zich is natuurlijk niet echt een schande, maar als je een tattoo zet dan is dat redelijk permanent. Wie klachten heeft over zijn ‘kunst’ wordt genadeloos aan de deur gezet en moet zijn/haar plan trekken en meerdere keren lieten gedupeerden dan ook al uitschijnen dat ze ‘zijn kot gingen afbranden’. Fout maar begrijpelijk natuurlijk.
Giovanni, die trekt er zich niet echt iets van aan en kleurt doodleuk verder, hij heeft ondertussen zelfs twee zaken met een nieuw hoofdkwartier in Sint-Niklaas. Ook daar scoort hij met zijn kunst, in die mate zelfs dat hij verschillende krantenkoppen haalt. Een stoere wolf? Met zijn geheel eigen stijl maakt Giovanni er toch wel een behaarde dweil van zeker! Kunst ken geen grenzen. Hij kleurt Oost-Vlaanderen lustig vol met het ene misbaksel na het andere en ook een Nederlandse ploeg komt het allegaartje filmen. Resultaat: Giovanni belt de politie om hen te laten verwijderen en trekt zich van de commotie niets aan. Ook hier horen we in de nasleep hoe enkele van zijn slachtoffers het heft in eigen handen willen nemen. Tattoo’s zetten kan Giovanni niet, in het maken van vijanden excelleert hij dan weer.
Een logische vraag die we ons stellen: waarom in hemelsnaam ga je langs bij iemand die geen lijn kan trekken? Slinkse vos als hij is maakt hij op social media nogal vaak reclame met zijn artwork, alleen verschilt dat nogal met wat hij daadwerkelijk maakt. Die foto’s? Die komen van profielen van zijn collega-artiesten die de kunst wél onder de knie hebben. Bepaalde van die collega’s vinden dat niet zo heel erg fijn en het vermelden van zijn naam is voldoende om de stoom uit hun oren te laten komen.
Giovanni heeft vrienden, alleen niet de juiste
Een beetje tattoo-artiest heeft ruige vrienden in een al even ruige vriendenkring. Het is een schandalige veralgemening, feit, want het merendeel van de tattoo-dudes & dudettes zijn eigenlijk hardwerkende zelfstandigen die hun onderneming draaiende willen houden. Alleen vormt Giovanni hier de spreekwoordelijke uitzondering op. In 2015 was hij zelfs te gast in de rechtbank (niet de tv-serie), meer bepaald het hof van assisen in Brugge. Best wel ruig dus, alleen gaan we hier helemaal overkill. In de zaak van de moord op Caroline Vyncke wijst de moordenaar in de richting van Giovanni op de vraag “wie deed het lijk verdwijnen”. Ere wie ere toekomt, hij werd er niet voor veroordeeld, maar het toont aan dat zijn vriendenkring niet meteen het soort is waar je even langsgaat voor een cara-pilsje en een babbelen over vrouwelijke rondingen. Heel wat mensen geloofden niet dat Giovanni onschuldig was en zworen op wraak, mensen die ook ruige vrienden hebben. Een gezellige bende dus.
Feestje alleen, met z’n twee of in de neus?
Als zelfverklaarde punker heeft Giovanni een erg aparte stijl. Hij is biker, hij is alternatief en hij is tegendraads. Felgekleurde kleren, high heels, gekke hoeden en een pruikje of twee. Niets is te gek voor het kunstwonder van de kust. Op zich geen wereldschokkend nieuws, we passen immers niet allemaal in hetzelfde hokje. Vreemd wordt het wel wanneer plots Whatsapp-berichten opduiken. Verkleed als goedkope dame van plezier is Giovanni op zoek naar een wip. Wanneer hij denkt beet te hebben schakelt hij een versnelling hoger. Wanneer hij de bedpolonaise krijgt, wil hij erg genereus er nog een tattoo of twee bovenop doen (want niemand koopt ze nog). De discussie draait uit op een blauwtje van formaat en zorgde binnen de tattoowereld voor een golf van zowel hilariteit als typische Vlaamse colère. Hij werd terstond de farce van de industrie genoemd en enkelen konden zijn bloed drinken. Verschillende pistes schoven het scenario af als een misstap onder invloed van magisch poeder en ook daar volstonden enkele telefoontjes om te horen te krijgen dat hij in de wereld van snuifsuiker al wat vrienden minder heeft.
Was het nu een afrekening of niet?
De vraag van het jaar natuurlijk. We zijn slechts bescheiden journalisten, die een opsomming van de feiten maken en van nature uit nieuwsgierig zijn. Het staat wel vast dat Giovanni een erg bijzondere manier heeft om vrienden te maken. Een manier die mogelijks nog slechter is dan zijn tattoo-kunst en waarmee er eindeloze lijst van mensen is ontstaan die allemaal wel een reden hadden om de boel in de fik te steken. De tijden van zijn tattoo-imperium lijken alvast wel op hun einde te lopen maar voor een creatieve ziel als Giovanni is er altijd hoop. De fashion industry is steeds op zoek naar abstracte persoonlijkheden.
(Tekst: Christophe Lefebvre)
