Diens brood men eet, diens woord men spreekt.
De Vivaldisten zijn eruit geraakt. Na het nachtelijke gesleutel, de nodige perslekjes en bijhorende akkefietjes, sprak dinsdag premier Alexander De Croo zijn ‘state of the union’ voor het nieuwe begrotingsjaar. Je zou het ook een lofzang voor zichzelf en zijn copains kunnen noemen.
In een jaar van corona is het niet verwonderlijk dat er zo nu en dan heroïsche woorden het spreekgestoelte van het halfrond verlieten. Een premier is in de eerste plaats een politicus met een kleur, en die van Alexander is blauw: een liberaal. De partij met het Latijnse woord liber (vrijheid) in haar naam, zag zich ten tijde van corona verplicht tegen de grenzen van de grondwettelijke vrijheden aan te schuren, om er zo nu en dan met een politiek handigheidje een loopje mee te nemen.
Doch niet alleen corona stelde De Croo op de proef, ook in zijn eigen leven moest hij beroep doen op de rekbaarheid van de vrijheid om overeind te blijven. “Het muilkorven van de pers, is onaanvaardbaar”, horen wij onze premier vandaag zeggen. Het is een zin die blijft nazinderen, terwijl we dit artikel uitschrijven. Iedere dag is het voor onze redactie wikken en wegen om niet weggezet te worden als wappie, fakenews, antivaxer, complottheorist, om het woord leugenaar niet te gebruiken. Het zij zo. Doch, we werden pas echt gemuilkorfd in de zaak Eveline Dellai.
De Croo deed niet alleen een poging om ons daarin te muilkorven: bij de 'grote media' slaagde hij daar nog in ook. Liesbeth Van Impe zei voor de camera’s van de VRT dat het deontologisch onverantwoord is om over privézaken te berichten als ze niet terzake doen. Zij is hoofdredactrice van ‘Nieuwsblad’ dat nu elk privé-detail in de zaak De Pauw lekt en beschrijft.
Dat het gefoefel Van De Croo louter privé was werd door Wetstraatjournalist Wouter Verschelden in zijn boek ontkracht. Daarin staat dat door De Croo’s versierpoging de regeringsvorming zo lang duurde. Hij gaf immers toe dat hij daardoor mogelijk chanteerbaar is. In het boek staat ook dat De Croo aan ‘de grote baas’ van ‘grote media’ vroeg om niks erover te schrijven. Het verhaal haalde in zowat ieder Europees land het nieuws, behalve bij ons.
Het is met andere woorden makkelijk om over het problematisch gedrag van Polen en Hongerije te spreken als het over vrijheid en ‘muilkorven’ gaat. Zolang je aan de goede kant van de geschiedenis staat en met dezelfde woorden als die van de overheid blaft, krijg je in die 'vrije' land inderdaad geen muilkorf om.
Amen
In de 'state of the union', klonk het als volgt:
Veel te lang hebben we Europa als té vanzelfsprekend beschouwd. Het is een project waar we moeten aan blijven bouwen. Ook onze generatie. Juíst onze generatie. Kijk naar wat er vandaag in Polen en Hongarije gebeurt. Het onderdrukken van holebi’s en andere minderheden. Het stigmatiseren van moslims en migranten. Het muilkorven van de pers. Het politiseren van het gerecht. Dat is eenvoudigweg niet aanvaardbaar in onze Unie.
Dit gaat niet over een politiek meningsverschil. Dit gaat over de schending van fundamentele grondrechten van mensen. De fundamenten van onze democratische rechtsstaat. Grondrechten waar iedereen zou moeten achter staan. Die iedereen moet verdedigen. Van links tot rechts. Voor dit soort ondermijning van onze Europese waarden is er in de Europese Unie geen enkele plaats. Ook niet in ons land.
