We worden oud.
‘Pulp Fiction’ viert namelijk haar dertigste verjaardag dit jaar. Een geweldige film die dateert uit een tijd dat Hollywood een verhaal probeerde te vertellen in plaats van een preeksessie.
De film blijft misschien de grootste knaller - letterlijk en figuurlijk - wat Tarantino ooit uit zijn mouw heeft geschud.
Al vanaf de openingscredits schiet de film uit de startblokken om bijna drie uur aan een stuk verder te denderen. Zowat elke scène is perfect, met een meesterlijke mix tussen cool en comedy.
Alledaagse maar toch boeiende dialogen, geweldige soundtrack, fenomenale acteerprestaties van Samuel L Jackson (en zijn Bad Mother F*cker portemonnee), Bruce Willis, John Travolta en Uma Thurman.
De film bestaat in feite uit drie verhaaltjes (de date met de vrouw van de baas, het geld ophalen voor de baas en het conflict tussen de bokser en de baas) en is vooral een komedie met doldwaze avonturen van de personages.
Een soort running gag is het constante heen-en-weer gelul tussen Vincent en Jules terwijl ze hun werk als moordenaars uitoefenen.
Tarantino wist toen al perfect gebruik te maken van de zogezegde MacGuffin, een element in de film dat het plot in gang zet maar niemand die echt weet wat het is.
In “Pulp Fiction” was het natuurlijk de beruchte koffer. De inhoud van de koffer werd nooit expliciet onthuld, waardoor het na dertig jaar nog steeds voer voor discussie onder de filmfans.
Het lichtgevende schijnsel vanuit de koffer geeft het een bijzondere uitstraling, maar de exacte aard van de inhoud blijft opzettelijk vaag en open voor interpretatie.
Als je na zoveel jaar eindelijk wil weten wat er in de koffer zat, scroll dan even naar beneden.
Tarantino wist duidelijk waar de lamp brandde.
Nu, waar blijft royale with cheese, goddamnit.
