Redactievergadering bij P-Magazine deze ochtend. In tegenstelling tot de meeste andere journalisten zijn wij al bezig van 6 uur ‘s ochtends. En we blijven ook doorgaan, tot diep in de avond en dat allemaal om waarheidsgetrouwe artikels over de coronacrisis te produceren.
Af en toe moeten we ook iets schrijven over de televisieprogramma’s. Zo bijvoorbeeld over Grond op Play4. De grote baas van P-Magazine - die om 8 uur mee aan tafel schoof met koffie en croissants van Paul tijdens die redactievergadering - vroeg waarom we nog geen recensie geschreven hadden over de serie. "Gisteren was toch al weer aflevering 2", stelde hij terecht. Iedereen keek weer naar mij.
Gelukkig had ik al grote delen van die serie bekeken en dat geluk heb ik uitsluitend te danken aan mijn levenspartner. Ze wil als echte ket de serie volgen. Haar redenering: het is eens iets anders. Dat is volledig juist. Het is inderdaad iets anders. Vraag is of het ook beter is.
Toegegeven: we leren wel iets over die gemeenschap in Molenbeek. “Het ergste wat je hem kunt aandoen is hem begraven in die varkensgrond hier waar hij altijd op gespuwd heeft ”, klinkt het in de reeks. Volgens kenners van de islam is er overigens geen enkele verplichting om met het lichaam van de overledene zo snel als mogelijk naar Marokko te trekken, als hij maar op zijn zij naar Mekka kijkt. Dat mag ook in varkensgrond hier.
De productie die volgens bronnen minstens 6 miljoen euro kostte, zou interessant en boeiend kunnen zijn. Toch houd ik tot vandaag een dubbel gevoel over aan de serie. De makers zijn uiterst talentvol. Daar is geen enkele discussie over mogelijk. Je voelt aan alles dat ze het vak tot in de pezen en haarvaatjes van hun vingers hebben. Vraag is dan wat ze met dat talent doen. Bovendien gaat de regie vanaf aflevering 3 over in andere handen, met andere pezen en haarvaatjes.
De acteerprestaties van sommigen zijn zwakjes. Hier waren we vooral ontgoocheld door Jennifer Heylen. In De Slimste Mens een enorme aanwinst als jurylid, in Grond het omgekeerde. En sommige anderen kunnen zelfs gewoon niet acteren. Dan wordt het ronduit ergerlijk.
Eerlijk dus: als mijn partner kijkt, kijk ik mee. Met een oog. En omdat ze de afstandsbediening heeft.
