Straffe verhalen vliegen heen en weer.
Elke dag opnieuw worden we getrakteerd op straffe verhalen van het conflict in Oekraïne. Gisteren verscheen plots Erdogan op het toneel. Die is zich – oh ironie – gaan manifesteren als man van de vrede.
Rusland en Oekraïne gaan in Turkije aan tafel zitten voor een gesprek waar niemand echt in gelooft, maar door iedereen als positief wordt beoordeeld, omdat er gesproken wordt. Snoepen doen ze niet meer aan de onderhandelingstafel, omdat er in de pralines niet alleen likeur, maar ook gif zou kunnen zitten. Ten minste als we de straffe avonturen van oligarch Abramovich mogen geloven. Die zou van Poetin een lesje hebben gekregen omdat hij wil bemiddelen? Een verhaal dat moeilijk te volgen en te verifiëren is.
Wat doet die Abramovich daar eigenlijk? Hij zit per slot van rekening toch aan Russische kant? Een paar weken eerder zat hij zich nog te vervelen op de banken van voetbalclub Chelsea. Is het je al opgevallen dat er geen enkel beeld van Abramovich te vinden is waarop de man niet zit te dromen?
Dat de steenrijke Rus zich opwerpt als vredesonderhandelaar, zou wel eens enkel en alleen omwille van zijn centjes kunnen zijn. Hij had naar verluidt een ontmoeting met de Oekraïense president Zelenski. Die zou zijn Amerikaanse collega Joe Biden gevraagd hebben om Abramovich – wiens fortuin wordt geschat op zo’n 12 miljard euro – als enige oligarch vrij te stellen van sancties, omwille van zijn bemiddelende rol in het conflict.
Terwijl de heren onderhandelaars de ene praline na de andere weigeren daar in Turkije, bombarderen de Russen vrolijk verder in Oekraïne.
Zo nu en dan krijgen we berichten waaruit moet blijken zij het onderspit moeten delven. Of we lezen dat ze naar huis bellen omdat ze voor het eerst asfaltwegen zien en straatverlichting. Dat verhaal komt van Sergej Sumlenny (41), doctor in de politieke filosofie Sergej Sumlenny en een Duitse groene jongen die ons wil wijsmaken hoe modern en geavanceerd Oekraïne wel niet is. Dat van die asfaltwegen zou hij hebben uit gesprekken die de Oekraïense veiligheidsdiensten hebben afgeluisterd van Russische soldaten die met gestolen Oekraïense telefoons naar huis bellen. We vragen ons dan wel af langs welke wegen die domme Russen in Oekraïne zijn geraakt.
Nu ja, wat moeten we met zo’n verhaal? Klasseren bij de andere straffe verhalen en concluderen dat het conflict in Oekraïne surrealisme voor gevorderden is.
