Gisterenavond nog even gekeken naar de laatste avond van Glastonbury 2022 via BBC. Terwijl ik dit stukje schrijf, word ik opnieuw een beetje emotioneel. Niet zozeer door de muziek die wel oké was, maar door het feit dat burgers opnieuw massaal samen konden zijn. En massaal betekent in Glastonbury écht massaal. Indrukwekkende beelden levert dat op. Jong en oud door elkaar. Samen genieten van iets waar ze van houden. De coronacrisis heeft ons geleerd dat dit niet evident is. Al goed dat we dat nu terug hebben.
Voor de cultuurbarbaren: Glastonbury is een provinciestadje en civil parish (8932 inwoners) in Zuidwest-Engeland, Somerset. Het is een belangrijke heilige plaats en bedevaartsoord zowel voor christenen als voor aanhangers van natuurgodsdiensten. Volgens de overlevering zou dit de plaats zijn waar het Keltische christendom ontstond nadat Jozef van Arimatea zich hier gevestigd had. Tevens zijn er ter plaatse verwijzingen naar de heilige Graal en de legende van koning Arthur. Glastonbury was mogelijk reeds bewoond in de prehistorie.
Glastonbury is uiteraard vooral gekend omwille van het festival. Dat vindt plaats bij Worthy Farm, een heuvelachtig landschap gelegen tussen de dorpjes Pilton en Pylle, negen kilometer ten oosten van Glastonbury. De locatie is volgens New Age-aanhangers ook van belang, omdat er meerdere leylijnen bij elkaar komen. Een leylijn is een rechte lijn op het aardoppervlak die wordt getrokken door meerdere punten van geografisch belang, waarbij verwezen wordt naar een vermeend verband tussen die punten.
We hebben Diana Ross gezien. Een mooie prestatie op haar leeftijd, maar de geluidskwaliteit was ondermaats. Spijtig. Noel Gallagher's High Flying Birds op zaterdag al: indrukwekkend. Elbow was oké. Years & Years: interessante en leuke muziek met een verwijzing naar de jaren 80. En dan Jack White: wat een power en energie.
Bach is en blijft uiteraard de meester van de echte muziek, maar dat betekent niet dat er geen leuke popmuziek gemaakt kan worden. Merci Glastonbury 2022. Tot volgend jaar!
