Interessante analyse van de Roeselaarse Liesbeth Van Impe bij Pharaïlde. Spijtig genoeg werd Van Impe te pas en vooral te onpas onderbroken. Het is en blijft de ziekte van sommige journalisten die menen dat hun mening belangrijker is dan de analyse van de gast. Die ‘journalisten’ vergeten dat de kijker na tientallen opmerkingen wel weet hoe die persoon - in casu Pharaïlde dus - denkt en stemt. Van Impe wilde net beginnen aan een interessante analyse toen ze voor de zestiende keer onderbroken werd.
Van Impe maakte (toen ze niet onderbroken werd) een - zoals gebruikelijk - vlijmscherpe analyse van de problemen van diverse partijen in Vlaanderen, met CD&V op kop (of beter: achteraan). Marxist Hedebouw kon de inzichten misbruiken om te stellen dat de politici enkel met zichzelf bezig zijn. Dat is wel niet helemaal correct: sommige politici hebben zelfs tijd om contact te leggen met actrices die excelleren in een specieke vorm van deze edele beeldkunst. Eerlijk gesteld: De Croo jr. is toch maar een amateur, zeker als je bedenkt wat er allemaal gebeurd is in Villa Mathot in Terhulpen in de jaren 80. Dat waren andere tijden uiteraard.
Van Impe suggereert dat de Vivaldi-regering 2024 zelfs niet eens haalt. Er zou ook een strategische overweging kunnen spelen. De woorden van Van Impe waren nog warm - heet zelfs - toen minister Van Quickenborne voorstelde om gokreclame te verbieden. MR - onderdeel van dat kibbelkabinet - was not amused. Is dat de manier waarop de regering 2 jaar lang verder zal sukkelen? Trek er dan ineens de stekker uit. Ah neen, want alle beleidspartijen zijn bang voor de kiezer, behalve misschien Vooruit. In de politiek - en daarbuiten - merken we tegelijk iets vreemds op: het lijkt alsof mensen na de lange coronacrisis en door de Oekraïnecrisis het noorden een beetje kwijt zijn. Benieuwd of dat een tijdelijk of permanent fenomeen wordt.
In de politiek - en daarbuiten - is het uiteraard gevaarlijk om voorspellingen te doen. De verklaring is dat er plots onverwachte zaken kunnen opduiken - exogene factoren zoals dat heet - die de situatie helemaal veranderen. Denk maar aan de dioxinecrisis van 1999. Of die oorlog van Mad Vlad.
Deze keer voelen we ons iets zekerder. De economische crisis zal de burger steeds meer pijn doen, waardoor de traditionele partijen - zelfs als ze goede voorstellen hebben om de pijn te verzachten zoals een permanente BTW-verlaging op elektriciteit en gas (vergeet stookolie niet voor onze Waalse vrienden) - het toch nog moeilijker zullen krijgen. Dat belooft voor de onderhandelingen.
Toen ze een jaar of vijftien was, wilde Liesbeth al journaliste worden, maar ze wist niet hoe ze eraan moest beginnen. Zo gaat dat in Roeselare waar de pastoor nog een (te) grote rol speelt. “Zoals een jongetje dat astronaut wil worden, maar niet weet hoe hij binnenraakt bij de NASA”, vertelde ze een decennium geleden. Gelukkig voor haar (en voor ons) is journalist worden iets makkelijker.
