Vivaldisten blijven mekaar afmaken in interviews.
In de aanloop naar de verkiezingen proberen de Vivaldisten hun vel te redden door de schuld bij andere Vivaldisten te leggen. Als je bedenkt dat het bonte allegaartje van verschillende meningen nog minstens anderhalf jaar moet besturen, dan ziet het er niet goed uit voor dit land. Misschien heeft Bart De Wever – die met zijn N-VA geen Vivaldist is – dan toch gelijk toen hij vorige week zei, dat het het beste zou zijn, moest Vivaldi vallen. In het komende anderhalf jaar zal er nauwelijks nog wat bewegen en bovendien mag je je aan een maandenlange formatie verwachten. Dan zijn we al snel twee en aan half jaar verder voor de politieke armen weer uit de mouwen worden gestoken.
Dat Vivaldi politiek niet levensvatbaar zou zijn, wist een klein kind. Zeven partijen met een verschillende mening laten besturen, doen ze nog niet in een bananenrepubliek. Pijnlijk is het echter dat de ene Vivaldist na de andere – met uitzondering van Pinokkio-Alexander – dit nu komt bevestigen.
Dit weekend was het de beurt aan cd&v-kopstuk Koen Geens om zijn regering af te schieten. In een interview met ‘De Zondag’ vertelt hij over zijn ontgoocheling in Magnette en Bouchez. “Zij wilden deze Vivaldi-regering, maar wat doen ze ermee. Als Vivaldi niets meer klaar krijgt, is een staatshervorming onvermijdelijk.” Een tjeven-opmerking, want Vivaldi is ook zijn regering, sterker nog , Geens stond destijds in pole position om premier te worden. Ten minste dat vonden/vinden Yves Leterme en andere partijgenoten.
“Godzijdank dat ik het niet geworden ben”, merkt Koens op. “Om twee redenen, los van het familiale geluk. Ten eerste omdat dit niet de voorkeursregering van mijn partij was. En ten tweede omdat wie iets van politiek kent, wist dat dit een overgangsregering zou worden.”
Een overgang? Waarom kon mijnheer Koens dat toen niet in ‘De Zondag’ uitleggen, was ons een heleboel ellende gespaard gebleven. Koens zegt nu dat de regering niet doet wat het beloofd. Hij vraagt zich af waar de pensioen- en arbeidsmarkthervormingen zijn die de tachtig procent werkzaamheidsgraad in zicht zouden brengen. “Wij zijn in deze regering gestapt om sociaaleconomische hervormingen door te voeren. Wij hoopten dat Vivaldi zou bewijzen dat er wel nog dingen mogelijk zijn zonder staatshervorming. Dat is ook waarom ik het regeerakkoord uiteindelijk met hand en tand heb verdedigd op het finale partijcongres. Onze drie ministers doen effectief wat van hen verwacht wordt, en zelfs op een old school -manier. Ze leggen dossiers op tafel en proberen een consensus te bereiken. Ik zie helaas niet dezelfde bereidheid bij andere excellenties.”
Hoe heet het? Voortschrijdend inzicht?
