De nieuwe naam mag blijven, het herstichtingscongres wordt enkel een ‘startmoment’.
Het klonk vastberaden, zelfverzekerd, bijna triomfantelijk toen Eva De Bleeker op de Open Vld-nieuwjaarsreceptie haar grootse plannen onthulde. In september zou een ‘herstichtingscongres’ de partij definitief een nieuw gezicht geven, en zou ‘Open Vld’ een reliek uit het verleden worden. Maar nu, enkele maanden later, wordt die belofte al teruggeschroefd. Geen herstichtingscongres, enkel een ‘startmoment’. Geen grote omwenteling, maar een eerste stap in een proces dat maanden of zelfs jaren kan aanslepen.Wat blijft er dan over van die ronkende woorden? Juist: gezichtsverlies. Alweer.
Een soloslim zonder vangnet
Toen De Bleeker begin dit jaar haar ambitieuze plannen uit de doeken deed, verslikten veel liberalen zich in hun champagne. Niet alleen omdat ze haar strategie niet had doorgesproken met de partijtop, maar ook omdat ze zichzelf een onmogelijke deadline oplegde. Nog geen negen maanden gaf ze zichzelf om een nieuw politiek project uit de grond te stampen. Andere partijen zoals PS of Les Engagés deden daar jaren over. Zelfs Vooruit had, naast een frisse voorzitter, ook vijf jaar oppositie achter de rug om zich opnieuw uit te vinden. En Open Vld? Die zat nog volop in de brokstukken van haar eigen neergang.
Een ‘rebranding’ zonder inhoud
Wat blijft er nu nog over van De Bleekers grootse belofte? De kers op de taart – een nieuwe naam – mag ze nog lanceren, maar de taart zelf blijkt een lege doos. Een ‘herstichtingscongres’ mocht ze niet meer noemen, en dus werd het ‘startmoment’ geboren. Drie dagen debat en herbronning werden herleid tot een obligate eendagsmeeting met de kernvraag: ‘Waarom is een liberale partij vandaag nog nodig?’ Alsof dat een prangende kwestie is in een partij die al decennia liberaal heet te zijn.
Die plotse wending gaat bovendien in tegen wat De Bleeker zélf altijd predikte. Volgens haar moest een nieuwe naam pas komen als de inhoudelijke hervorming op punt stond. Maar nu dat proces vertraging oploopt, blijft enkel de naamsverandering over. Window dressing op een zinkend schip, zeggen critici binnen de partij.
De interne chaos groeit
Uiteraard kon De Bleeker niet verwachten dat haar soloslim zonder gevolgen zou blijven. Dat haar ‘herstichting’ werd herleid tot een schamel startmoment, is dan ook vooral een poging om haar gezichtsverlies te beperken. Maar de gevolgen zijn er niet minder om. In de wandelgangen is de kritiek allang niet meer ingehouden. Het Liberaal Vlaams Verbond (LVV), een groep die dicht tegen Open Vld aanschurkt, spreekt openlijk over ‘chaos en een partij in vrije val’. De cijfers zijn onverbiddelijk: zes procent in de peilingen, geen smoel in oppositie, geen verhaal dat blijft hangen. En telkens weer dezelfde gezichten die dezelfde fouten maken.
In de marge van de partij duiken nieuwe, rebelse netwerken op. Een Whatsapp-groep met meer dan 160 liberalen – zonder partijbonzen, welteverstaan – ventileert ongezouten kritiek. De Bleeker zelf kreeg een ‘Groep van 10’ om zich heen, een schaduwkabinet dat haar van advies moet voorzien. Maar het voelt vooral als een noodrem, een laatste poging om haar leiderschap alsnog richting te geven.
Wanneer trekt ze de stekker eruit?
Eva De Bleeker mag dan moedig genoeg zijn geweest om de leiding te nemen in een neerwaartse spiraal, de vraag of ze de juiste persoon is om Open Vld uit het slop te trekken, wordt steeds luider gesteld. Officieel denkt ze niet aan opgeven. “We gaan volle gas vooruit naar september,” klinkt het in haar entourage. Maar binnen de partij wordt niet langer de vraag gesteld of ze de handdoek in de ring zal gooien. Wel wanneer.
(Foto: Philip Reynaers / Photonews)
