âDit is niet jouw land! Jij bent mijn koning niet. Fuck de kolonie.â
Drama in Down Under! Tijdens een bezoek van koning Charles aan het Australische parlement kreeg hij de volle lading van Lidia Thorpe, een senator die de inheemse Australische zaak hoog in het vaandel draagt. In traditionele kledij, vuist gebald, riep ze naar de Britse vorst: âGeef ons ons land terug!â en beschuldigde hem en zijn voorouders van genocide op Aboriginals. Thorpe eindigde haar tirade met een krachtig âFuck de kolonieâ en werd daarna ruw afgevoerd.
Koloniale pijnpunten heropend
Lidia Thorpeâs uitbarsting is geen alleenstaand geval. Het koloniale verleden van AustraliĂ« blijft een etterende wonde. Charles mag dan wel als koning de sier maken tijdens een negen dagen durend bezoek, Thorpe zorgde ervoor dat de schaduw van zijn Britse kroon nooit ver weg was. AustraliĂ« mag sinds 1901 onafhankelijk zijn, maar het trauma van duizenden vermoorde Aboriginals en verdreven gemeenschappen zit diep. De vraag die Thorpe oprakelt, lijkt onveranderlijk: waarom blijft AustraliĂ« een monarchie onder een Britse koning?
Thorpe: heldin of herrieschopper?
Voor de ene een heldin, voor de andere een herrieschopper. Hoe dan ook, Lidia Thorpe was/is vastbesloten om haar stem te laten horen. De Australische senator durfde als geen ander Charles recht in de ogen te kijken en hem te wijzen op het feit dat zijn koningschap haar volk niets dan ellende heeft gebracht. Hoewel ze van het podium werd weggeveegd door security, bleef ze schreeuwen, zich vastklampend aan de symboliek van een papieren manifest in haar handen. Camilla - de Britse tampaxkoningin - kon je in beeld een beetje lacherig zitten doen; haar man - koning Charles - deed vervolgens hetzelfde: âWie was die zottin?â'. Thorpe was nog niet goed buiten, of er werd een streepje klassiek gespeeld om de gemoederen te bedaren.
EĂ©n ding is duidelijk: de schaduw van het Britse rijk heeft Thorpe niet van haar stuk gebracht. Zij heropent het wereldwijde debat van de zin en onzin van koningshuizen. Ja, zelfs meer dan dat: koningshuizen hebben bijna allemaal bloed aan hun handen. Misschien is het - op z'n minst - tijd voor excuses en koninklijke compensaties.
